RPG ~ Glorious High

Had ik Veronica pijn gedaan. Ik voelde Rileys warme armen om me heen, precies zo warm als in mijn perfecte sprookje. 'Ik,' stamelde ik maar er kwam enkel droog geroggel uit mijn keel. Met grote nietsziende ogen staarde ik voor me uit. Waarom zag ik niets. Toen besefte ik dat mijn ogen niet open waren, maar nog altijd gesloten. Langzaam opende ik één oog. Om het meteen weer te sluiten. Mijn moeder. Ik begon weer te trillen in Rileys armen. 'NEEE!' schreeuwde ik.

'Denk je Claire?' vraag ik onzeker. Nu begint ook mijn onderlip te trillen, ik wist niet dat het zo erg was als ik Josh zo zou zijn. Alsof ik hem beter wil knuffelen druk ik hem nog harder tegen me aan. 'Wat is er Josh wat is er?' blijf ik maar herhalen. Ik ben helemaal in paniek, ik heb geen idee hoe ik Josh hieruit ga redden.

Veronica begon weer te snikken en hield zich aan Leonardo vast. Josh maakte haar bang, waarom gilde hij naar haar? Wat had ze gedaan? Ze had niets gedaan, was dat het probleem geweest? Was zij een probleem? Ze begon weer met hyperventileren en verborg haar gezicht in Leonardo’s nek. ‘Hij maakt me bang.’ Fluisterde ze. Schreeuwende mensen waren altijd al iets waarvoor Veronica bang voor was geweest. Ook voor ruzie. Veronica was een gevoelig meisje.

Claire wist het zelf eigenlijk niet meer zo zeker of alles wel goed zou komen. Josh leek niet voor rede vatbaar, gevangen in een of andere nare droom en niet in staat om iets uit te brengen. Niet in staat om naar deze realiteit te komen. Ze keek even geschrokken naar Riley toen Josh zo had geschreeuwd en slikte. Ze moest Riley gerust stellen, als Riley in paniek raakte had ze naast Leonardo niemand meer die redelijk na kon denken. En Josh had Riley nu echt nodig. "Ja dat denk ik..'Antwoordde ze dus. Ze keek naar Josh en zei toen:"Josh we zijn hier bij je... Riley is bij je..."Misschien zou het helpen als ze over Riley begon. Hij hield toch van Riley?

Nam Leonardo niet kwalijk, hij kon niet helder na denken. Zijn enige vraag was geweest wie haar pijn had gedaan. En ze had de naam genoemd van zijn kamer genoot. Verbazing. Hij liet de schouders los van Veronica. Hij keek naar zijn eigen handen en voelde hoe de verbazing plaats maakte van pure woede. Een rode waas gleed voor de ogen van Leonardo. 'Josh..' Herhaalde hij en hij schudde zijn hoofd. Zijn vingers trokken zich samen tot twee vuisten. 'Aan de kant' Gromde Leonardo en hij ging overeind staan, Claire ging aan de kant. Ze dacht dat Leonardo zou helpen, hem zou terug brengen naar de werkelijkheid. Riley was moeilijker, maar ook die liet Leonardo er bij. Leonardo's adem gierde in zijn longen. Zijn hand tot vuist gebald, Josh had Veronica pijn gedaan. Pijn. Hoe kon Josh dat doen? Hoe kon hij iemand zo pijn doen dat ze zich zo kon voelen? Hij haalde uit en met volle kracht sloeg hij tegen de kaak van Josh. WHAM. Stilte. Maar in Leonardo was het alles behalve stil. 'HOE DURF JE KLOOTZAK' Hij beet van woede op zijn eigen wang en proefde de ijzere smaak van bloed. 'Blijkbaar ben je net zo erg als je vader' Siste hij hem toe en Leonardo spuugde in zijn gezicht. Blind en doof van woede. Niet in staat om helder te kunnen nadenken.

Toen zag ik het pas. Het was Veronica. Het was niet Het Laatste Moment. Niet het afscheid, er was geen doordringende geur. Er was nergens gekotst. Ookal voelde het wel alsof ik dat elk moment kon doen. Ik had me voor gek gezet. Voor niks. En nu was Veronica zo van stuur dat ik krijtwit wegtrok. 'Riley Riley Riley Riley,'riep ik terwijl ze vlakbij me was. Ik hijgde en de tranen bleven stromen alsof er ergens een kraan was aangezet. 'Veronica,' pufte ik.

Het volgende moment werd mijn gezicht nog natter. Leonardo. Het spuugde vol in mijn gezicht en wat hij zij maakte me ziedend. Meer dan ziedend, wellicht. Ik sprong vol op zijn rug en sloeg hem in zijn gezicht. Veronica gilde en ik viel weer van zijn rug af, mijn hoofd kletterde tegen de vloer. 'Schoft,'hijgde ik. En toen stond de directeur daar.

Ik moet gaan, morgenochtend terug.

'WAT?' roep ik naar Leonardo. Hij mag niet aan Josh komen. 'Hoe durf je, hoe durf je leonardo.' zeg ik. Ik wil hem een bitchklep geven, maar ik heb geen kracht meer. Geen kracht meer in mijn armen, in helemaal niks. 'Josh ik ben er voor je, ik ben er voor je.' fluister ik in zijn oor. Ik kan het niet plaatsen, wat er gebeurd is. Ik besef het niet meer.

Veronica keek door haar tranen naar Leonardo en toen naar Josh en weer terug. Ze trilde nog steeds maar het ongeval had haar aandacht wel afgeleid van haar toestand. Ze droogde haar tranen en giechelde bij het aanzicht van de pijn die ze hadden. Ze verstopte haar mond gauw door hem te bedekken met haar gemauwde arm. Weer giechelde ze en beet op de stof van haar vest. Ze mocht niet lachen, dat was slecht. Ze was geen slecht kind. Maar ze kon het niet helpen. Weer een giechel en niet veel later had ze een stille lachbui.

Claire hapte naar adem toen ze Leonardo Josh den Klap in zijn gezicht zag geven. Ze slaakte een gil en viel half achterover op de grond. " Niet doen" gilde ze. Ze keek geschokt naar de twee jongens die elkaar inde haren vlogen. Ze sloeg Haar armen om Riley haar schouders en probeerde haar bij de jongens weg te houden. ALS zij ook not een klap zou krijgen waren ze helemaal ver van huis.

Leonardo voelde Josh niet eens, watje. Toen werd hij in zijn nek gegrepen, de directeur. Hij rukte zich los en rende weg. Alleen Josh werd opgepakt en moest mee naar het kamertje. Leonardo sloeg verwoed hard tegen de boom aan en voelde iets breken in zijn hand. Hij was verdooft en voelde de pijn niet. Toen viel hij op het gras. De geur van aarde en gras kalmeerde hem en langzaam voelde hij de stekende pijn van zijn vuist.

'LUL.' roep ik Leonardo na. En nu wordt alleen Josh gepakt, ik ga Leonardo eraan naaien. Dat spookt er door mijn hoofd. Maar ik weet dat ik dat niet ga doen. Daarna begin ik zachtjes te snikken. Ik huil eerst in de armen van Claire, maar daarna zak ik naar beneden naar de grond. 'Waarom gebeurde het nou, heeft iemand enig idee?' vraag ik hopeloos.

Daarna Ging alles vrij snel, Josh werd meegenomen door de directeur, Leo leek te kalmeren en alles was ineens rustig. Op Riley en Veronica na Dan. Daar zat Claire Dan weer mee, twee meisjes in paniek en Claire wisf niet wat ze moest doen. Ze haalde nog even diep adem en liet toen Riley Los. "wat was dat nu weer allemaal?" ze snapte er werkelijk niets van. Toen keek ze Riley aan en zuchtte. " Ik heb er werkelijk teen idee van wat er gebeurde."

Ik moet weg!

Riley Lee Mindervolt schreef:Ik moet weg!

ik ook! Tot morgen x

Pas als ik in het kamertje zit met de nors kijkende man voor me -dikgebrild en een grote, woeste snor- voel ik de verbrijzelende pijn in mijn kaak. Ik snak naar adem terwijl de directeur verveeld een gum uit elkaar begint te halen.ik lijk afgesloten van de wereld, zelfs van mijn eigen hersenen. Dan knapt er iets als een belletje in me en kom ik terug op aarde. Ik word niet eens verwelkomd. Dan komt de klap van herinneringen, recht in mijn gezicht. Veronica, de wond, mijn moeder? De pijn, het donker, de vlekken.. stemmen, Riley dicht om me heen. Leonardo. De woorden galmen na in mijn hoofd, alsof ik ze altijd zo bij me zal moeten dragen. 'Je bent al net zo als je vader!' Ik voel de woede meteen weer door mijn spieren jagen, maar ergens diep in mijn hart wordt het overdekt met een laagje spinrag. Iets dat zegt dat het niet uitmaakt. Ik begrijp het niet, ik snap mezelf niet. Waarom maakt het niet uit? Weer een steek in mijn kaak en opeens de ijzerachtige smaak van bloed. Ik kan niet tegen bloed, dan draait mijn maag zich om, dan moet ik zo snel mogelijk een toiletpot of een struik vinden. Ik sla mijn armen om mijn middel en wieg zacht heen en weer. 'Jongeman?' De directeur steekt zijn hand uit. 'Wieringa.' Ik knik en negeer zijn hand. Anders val ik uit elkaar, ik weet het zeker. 'Meneer..' Een klap op tafel. Kennelijk houdt die Wieringa niet van onderbroken worden. 'Naam?' Ik denk even na. 'Josh,' mompel ik. De man tegenover me zucht vermoeid. 'Josh McDouglas,' zeg ik snel. '18 jaar, kom uit Londen, heb een samsung..' Weer een klap. 'Geweld. In de gang, op MIJN school. En dan nog praatjes, McDouglas?' Ik krimp ineen. Weer een pijnscheut. Een draai aan mijn maag. 'Meneer, mag ik..' 'NEE, je moet eens luisteren. Wij vallen op Glorious High geen medeleerlingen aan, heb je dat begrepen?' Ik hap naar adem. Verse lucht, ik moet naar buiten, schiet het door mijn hoofd. Opeens verdwijnt het laagje en schiet de woede door naar mijn vingers, naar mijn tenen, en naar het bovenste puntje van mijn kruin. 'Leonardo zat aan Veronica,' lieg ik soepel. 'Daarom besprong ik hem.' Het is eruit. Ik heb het ongeveer 10 seconden geleden bedacht en gezegd. De directeur zucht en vraagt zijn achternaam. Vijf minuten later strompelt Leonardo binnen.

'Zo.' Wieringa slaat zijn armen over elkaar. 'Zo. Zo. En nu, Leonardo, wat is er volgens jou gebeurd?' Ik krimp ineen. Leonardo zal ook liegen, maar dan in mijn nadeel. Wie zou er eerder geloofd worden? Leonardo kijkt me aan en glimlacht bij het zien van mijn gezwollen lip. 'Eikel,' zucht ik. Dan kijkt Leonardo weer naar de man voor ons en legt uit wat er volgens hem gebeurd is. Ik kijk hem verbouwereerd aan en zuig tegelijk weer wat lucht naar binnen. Heb ík Veronica pijn gedaan? Even lijkt Leonardo ook van slag. 'McDouglas zei dat je aan Veronica hebt gezeten. Dat zien wij op Glorious High als ongewenste intimiteiten, die overigens strikt verboden zijn. Nu hapte Leonardo naar adem en ik zakte nog wat verder weg in mijn stoel. Ik had dit niet moeten zeggen, bedenk ik. 'Meneer,' zegt Leonardo op ijskoude toon. 'Misschien moeten we de bewakingscamera's controleren?' De directeur zucht alsof hem nu net gevraagd is een flatgebouw op te tillen. Dan knikt hij en loopt hij naar een kamer naast die waar we zitten. Door een ruitje wenkt hij ons. Ik sta op en voel dat ik kramp in mijn benen heb. Mijn maag draait opnieuw een slag. Ik grijp mijn middel steviger vast. Achter me hoor ik een woeste grinnik. 'Eikel,' herhaalt Leonardo me.

Het snikken van me vloeit over naar niks. Naar helemaal niks, een zachte giechel borrelt op, maar ik weet me in te houden. Even begin ik me het weer te herinneren. Josh die een hele rare droom had, Veronica die pijn had en schreeuwde naar Josh, en toen de klap. Langzaam vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. Heel erg langzaam maar ik begin het te begrijpen. Maar de klap, dat begrijp ik nog niet. Ik heb altijd gedacht dat ze goede vrienden waren, maar alles is omgedraaid. Glorious is niet meer zo glorious. Deze school, het begint te lijken op mijn vorige school. Het is niet meer iedereen bevriend met iedereen, dat is het ook niet, met de plastics, maar dat boeide me niet. Onze vriendengroep, hoe gaan we dat doen? Want ik wil met Veronica om blijven gaan, maar met Leo, alleen als ik weet waarom hij Josh sloeg. Ik wrijf even met mijn hand over mijn voorhoofd. Ik wil naar huis. Ik wil naar mama en papa en ik wil alles vergeten. Vergeten dat ik 2 dagen verliefd ben geworden, vergeten van de plastics en vergeten van deze ruzie. Ik heb geen vrienden, en ik heb ze ook nooit gehad. Ik moet ze eerst maken. En Josh, hij is niet verliefd, het is allemaal 1 grote leugen die ik heb geloofd. En waarom geloofde ik hem? Waarom zou hij op mij verliefd worden? Waarom zou hij? Hij doet het gewoon om mij te pesten.

Veronica was Leonardo achterna gelopen of nouja, eerder gestrompeld. Lopen kon ze niet goed. Niet als je op het randje van gekte en enge kalmheid zit. Het randje was normaal goed. Dan was ze haar vrolijke zelf. Maar dan was het randje niet zo dun. Het was veel breder. Elke keer als Veronica zo instortte kromp de rand en moest ze zich staande zien te houden. Zo had ze het altijd voor gesteld.
Ze was achter hem gestopt, tranen rolde nog over haar wangen maar een glimlach sierde haar mond. Ze wist niet of ze nou bang voor hem moest zijn of niet. Ze was deels bang voor hem door zijn geschreeuw en zijn plotselinge aanval naar zijn kamer genoot. Maar aan de andere kant had hij haar een soort van beschermd. Iemand pijn gedaan voor haar. Hij mocht het dan niet weten, maat het deel van haar dat van pijn hield had het verschrikkelijk leuk gevonden.
“Leo.” Sprak ze zacht en raakte met haar lang bleke vingers zijn boven arm aan. “Gaat het?’ Vroeg ze en liep langzaam om hem heen. Ze knielde voor hem en keek hem aan. Ze wilde niet weten waarom hij het had gedaan, zoals iemand gevraagd zou hebben als hij of zij niet Veronica was. Ze zou hem ook niet uitschelden of tegen hem schreeuwen dat het fout van hem was. Dat zou gewoon hypocriet zijn. Ze wilde alleen weten of alles goed ging. Meer niet.
Ze had hem log gelaten en haar ogen en sloten. Toen ze ze weer open had gedaan was hij weg. Ze draaide zich met een ruk om en zag hem weg lopen met een man. Ze beet op haar lip. Waar ging hij heen? Waarom lieten ze haar hier achter?

Alles wat er gebeurde ging als een flits voorbij. Het gegil, de stemmen van al haar vrienden. Uren bleef Hope buiten zitten, hopend op iets wat haar verloste van alles wat ze gehoord had. De vuist van Leonardo die de kaak van Josh raakte bleef voor haar ogen opdoemen. Ze was gaan kijken, de vuist raakte Josh en ze rende weg. Ze wilde het niet zien, niet nu, niet over een paar jaar, nooit. Vrienden hoorde elkaar niet te slaan, zeker niet te slaan. Haar hele lichaam trilde, al uren lang, toch bleef ze zitten en staarde ze voor zich uit. 'Misschien is het dan toch beter als ik ga.', mompelde ze tegen zichzelf.

Cath keek met open gesperde mond naar het drama dat zich afspeelde. 'wat was er nou zo net eigenlijk gebeurt?' zei ze zachtjes ze begreep er gewoon niks van, hun vechten dat klopt niet toch. Ze stond op uit het gras ze had zin om vanavond iets leuks te doen 'wie gaat er vanavond iets doen?!' riep ze.
--
Oke lekker kort stuk. Oohja en even over de plastics wie van ons zijn dat eigenlijk??Of is niemand van ons 1 van de plastics??

Leonardo zat als verstijfd in de stoel. Zijn handen trilde weer van woede. Hoe durfde die Josh. Als hij niet de leuningen van zijn stoel stevig vast had, wat wel zorgde voor een pijnscheut in zijn rechterarm. Maar als hij ze niet vast had gehad had hij Josh waarschijnlijk weer geslagen. Dit was een erge beschuldiging. De directeur kwam terug en bevestigde wat Leonardo al wist. Josh was er eerst geweest. Leonardo stond op. 'Dan zou ik nu graag willen gaan' Zei hij op een geïrriteerde maar met een serieuze, macht uitstralende stem. Hij had zijn vader ooit zo horen spreken, vroegen veel meer dan dat hij nu deed. En het kwam nu eigenlijk wel van pas, want zelfs de directeur leek even lichtjes te twijfelen. 'Neenee, dat kan zeker niet.. U heeft geweld gepleegd in mijn school, minstens krijgt u een schorsing..' Leonardo's moed zakte in zijn schoenen. Schorsing. Zijn vader zou hem vermoorden, dan kreeg hij liever nog een paar rake klappen van Josh dan dat hij zijn vader onder ogen zou zien. 'Goed, tot hoelang heb ik nog?' Zei hij met een verstikte stem, alsof hij van een dokter had gekregen dat hij binnenkort dood zou gaan. De directeur keek Leonardo peinzend aan 'Morgen middag wil ik dat je weg gaat, meneer McDouglas mag blijven maar zal een flinke taakstraf krijgen aangezien hij niet begonnen is met vechten' Leonardo beet zijn tanden op elkaar. 'Dan zou ik nu graag willen gaan' Bromde hij. De directeur gaf aan dat hij weg mocht en Leonardo racete het kantoortje uit. Naar buiten.

"Wie gaat er vanavond iets leuks doen...", de zinnen deden haar doen opkijken. Hope zwaaide naar Cath, in de hoop dat ze naar haar toe zou komen. Hope had wel zin om hier even weg te gaan, even weg van al die ingewikkelde dingen.

Cath zag Hope zwaaien ze rende naar haar toe 'dus jij gaat iets doen vanavond?Of zou ik een feestje geven in mijn kamer?' zei ze vrolijk. Ze had echt heel veel energie verstopt maar het stond op het punt om eruit te komen.En dan wist je gewoon niet wat je overkwam. 'Weet jij eigenlijk wat er nou net precies is gebeurd??' zei ze zachtjes, want ze zag wel van alles maar het was meer zo'n moment voor haar dat alles haar voorbij ging en dat ze niet echt iets ervan begrepen had, nou heel anders maar dat is moeilijk om uit te leggen het was zo'n staar moment dat het lijkt alsof er even helemaal niks gebeurd.Cath leefde op zo'n moment op een totaal andere wereld.

Hope keek haar aan en haalde diep adem. 'Ik heb alleen gezien dat Leonardo Josh sloeg, meer zag ik niet. Ik rende weg. Ik was laf en deed niets.' Nogmaals haalde Hope diep adem. 'Ik wilde vanavond even weg hier, gewoon even zonder al die ingewikkelde ruzies en Veronica, waar volgens mij ook niet alles mee goed is.', fluisterde ze zacht.