RPG ~ Glorious High

Leonardo gniffelde 'Natuurlijk kunnen we kijken of er eten is.. En wat Josh betreft, waarschijnlijk valt hij flauw al bij de deuropening' Vrolijk stond hij op en stak zijn hand uit om haar op te trekken 'Come on, we gaan kijken of er eten is, mijn maag rammelt ook na het zien van al die dropjes die in de prullenbak verdwenen' Een beetje treurig keek hij naar de prullenbak 'Ze waren eigenlijk van Claire, maar ik had ze afgepakt en toen viel ik in slaap en heb ik ze van me bed geduwd..' Hmm, dat was onnodige informatie bedacht Leonardo zich hij opende zijn mond om het te zeggen maar sloot het weer. Dat kon ze zelf ook wel bedenken.

Veronica moest lachen en liet zich optrekken. 'Hmh, eigenlijk wil ik er wel bijzijn als het gebeurt.' Zei ze met een grijns. Ze liep de deur uit, op weg naar de kantine. Ze besloot om nooit meer over het incident hier voor te spreken. Ze wist dat vanavond, als ze in bed lag de klap waarschijnlijk zou komen. Dan pas zou ze zich realiseren wat ze had gedaan. Ze slikte. Dan zou Hope er ook zijn. Ze balde even haar handen tot vuisten. Ze verlangde zo erg naar een eenpersoons kamer op dit moment.

Ik grijns bij haar laatste woorden. 'Hoe laat is het avondeten ook alweer? Om vijf uur? Het is nu vier uur. Maar misschien hebben ze wel wat voor tussendoor want ik..' Als ik haar spottende blik zie kap ik mijn zin af. 'I'm sorry, maar heb jij nooit honger dan? Ik rammel echt uit elkaar. Heel vaak eigenlijk. Maar ga je mee, we kunnen even op het grasveld zitten met de rest? Ik bedoel; dit gaat toch wel opvallen anders.' Ik pak haar hand en zo lopen we de kamer uit. Ik knijp in haar hand. Het is zo geweldig om die hand helemaal voor mij alleen te hebben. Alleen ik mag hem zó vasthouden, bedenk ik. Yaay.

'Ik kan niets beloven, maar ik zal het proberen te filmen' Leonardo knipoogde, en deed zijn beide handen in zijn zakken. Hij floot het deuntje van zijn lievelings pianostuk terwijl hij naast Veronica liep. 'Hmm, het ziet er naar uit dat ze alleen nog wat middag eten hebben, maar goed een broodje is ook eten' Vatte hij slim op en hij liep naar het buffet en pakte een broodje. Hij had geen bord nodig, hij at het wel uit zijn hand. Al was dat streng verboden hier op Glorious High.

Het is verschrikkelijk, het gevoel dat je alleen bent knaagt aan je. Je voelt je alleen, denkt dat je alleen bent en verder is er ook niemand die tegen je praat. Iedereen leeft in zijn eigen wereldje en laat mensen toe tot dat wereldje. Met alle plezier zou Hope dat ook doen, maar het feit dat er niemand is, maakt dat het niet mogelijk is. Ze moet naar haar kamer, daar blijven en denken. Met een paar stappen is ze al bij het meidengebouw. Een twijfeling laat haar twee tellen stilstaan. Ze loopt door naar haar kamer en zit als ze de deur opent een brief op de grond liggen. Het is bestemd voor haar. Met trillende vingers maakt ze het open."Je ouders zijn naar Frankrijk. De moeder van Madelein Polyvore is overleden..... Er is wat geld van het bedrag afgehaald en je zult een keus moeten maken. Of je kunt hier nog een paar dagen blijven, of je zult dingen moeten verkopen, zodat je wel kunt blijven." De twee zinnen maken dat er tranen over haar wangen stromen. Hope kan niets, zal af moeten wachten. Met de brief loopt ze naar buiten. Ze moet het iemand vertellen, een oplossing vinden.

'Oke oke we gaan kijken voor een tussendoortje, is goed hoor.' zeg ik lachend. Ik voel me zo goed als ik zijn hand voel. Hij is echt gewoon lief. Ik heb nog nooit een jongen ontmoet die zo lief voor me kan zijn. Mijn hart maakt weer een sprongetje, voor de ik weet niet hoeveelste keer vandaag. Ik zwaai heen en weer met zijn hand. Zijn vader, daar begin ik zo wel over, nu moet hij er even niet aan denken.

Short sorry/!

‘No shit, Sherlock.’ Zei Veronica met een grijns naar hem en pakte een broodje en wat drinken. ‘He, ga je mee buiten zitten?’ Vroeg ze en keek de kantine rond. Ze had geen zin in veel, onbekende mensen. ‘Misschien zijn we nog wel mensen buiten, die we kennen.’ Zei ze en glimlachte. Ze had nu geen behoefte om alleen te zijn, ze had niet eens behoefte aan stilte. Dus begon te door te ratelen over een van haar favoriete film series, A nightmare on elm street. ‘Dus kijk, ik moest zo lahen om die film omdat het helemaal niet kan. Het slaat gewoon helemaal nergens op als je in eens een lichaam rond ziet vliegen die allemaal snedes krijgt. Of als er in eens allemaal bloed uit een matras komt vliegen. Toch zeer Briljant.’ Zei ze en keek hem aan. Zo bleef ze door ratelen.

Eigenlijk weet ik nog niet wat er met Veronica aan de hand is weet je dat? Nouja wel ongeveer. Maar niet tot in details. Ik vind haar familie awesome.
Ik klink raar, eh? Ik praat over Veronica alsof ze een levend persoon is.

We lopen naar de eetzaal. De lunch staat nog klaar. Zo gaat dat dus op GLorious. De lunch is voor de rest van de dag, tot het diner. Dat is nog eens mooi. Ik pak een paar broodjes en een appel. 'Ik moet echt mijn eetgedrag veranderen, denk ik. Iedereen kijkt me aan alsof ik een olifant levend opeet.' zeg ik . We lopen lachend naar buiten. Eens zien wie er nog meer is. Ik zie Veronica en Leonardo samen lopen. Die hebben geen relatie zoals Riley en ik dat hebben. Ik durf te wedden dat Leonardo niet zo'n in-de-fik-gevoel heeft.

Ik kijk grinnikend naar Josh zijn bordje. Hoe hij al dat eten in zijn maag krijgt is voor mij nog steeds een vraag. Ik pak een muffin, die gaan er altijd in bij mij. Maar nee, geen fruit dit keer. Zo'n healthjunkie ben ik dan ook weer niet. We lopen nog steeds hand in hand als ik Leonardo en Veronica zie. Samen lopen we naar ze toe, ze zullen het wel merken. We stralen van oor tot oor en dat zullen ze wel zien. 'Hey guyss.' roep ik blij, misschien wel te blij.

Leonardo luisterde geïnteresseerd naar haar, of nou het deed hem niet zo veel die film maar hij was blij dat ze in ieder geval aan die film kon denken en niet aan iets wat er een uurtje geleden aan de hand was. Hij liep met haar naar buiten, en zag Josh en Riley. 'Kijk eens' Mompelde hij en hij knikte met zijn hoofd naar de 2 handen die elkaar vast hielden. 'Er is veel gebeurt blijkbaar' Leonardo grinnikte, hij kon het niet helpen. Er was iets wat hij uiterst grappig vond, en hij ging zitten op het gras en zwaaide naar Josh en Riley. Hij nam een hap van zijn brood en luisterde naar nog wat bloederige details over de film. 'Klinkt lache' Zei Leonardo droog en hij grijnsde.

Met een zachte plof ging Hope op de grond in het gras zitten. Ze keek naar de brief, die ze voor zich hield. Het was gewoon niet te bevatten dat het echt zo was. Haar oma was pas een jaar of 50 en het geld kon je toch niet zomaar ergens terughalen? Hope keek naar Riley, Josh, Veronica en Leonardo. Zo te zien waren ze allemaal helemaal gelukkig, misschien dat Veronica ergens mee zat, wat wel te zien was als je haar een paar uren had gezien. Een zucht ontsnapte tussen haar lippen vandaan en ze bleef naar de 4 kijken.

‘Is het niet, het is geen grappig film. Heel frustrerend. Dan ga je denken dat er een steekje los bij je zit.’ Zei Veronica en keek naar Riley en Josh. ‘Awh, dat is zo lief.’ Zei ze met een grijns. ‘Dat duurde ook lang.’ Zei ze en schudde haar hoofd. ‘Maar ik ben blij voor jullie.’ Zei ze met een grijns en peuterde wat van haar broodje af en stopte dat in haar mond. ‘Ben je al in je kamer geweest?’ Vroeg ze en keek naar Josh toe. Ze kon dit soort verrassingen altijd moeilijk voor zich houden dus stopte ze de helft van het boordje in haar mond zodat ze de komende tijd niets meer kon zeggen.

Ik zie Hope in haar eentje daar zitten, ze lijkt verdrietig dus ik wenk haar naar ons toe. Ik ben niet zo iemand die mensen buiten sluit, en al helemaal niet als ze er verdrietig uit zien. 'Nou om het dan maar bekend te maken.' zeg ik lachend, en om het bekend te maken druk ik zachtjes, heel zachtjes, een kusje op de mond van Josh. Daarna laat ik los en richt me op de rest. Veronica ziet er ietwat verdrietig uit, maar, ik heb eigenlijk geen idee hoe dat kan. Ik denk even na over de vraag van Veronica, misschien wel, ik weet het eigenlijk niet meer...

Heel even duurt het voordat Hope beseft wat Riley bedoelde. Ze stond op en liep met de brief in haar handen naar de groep toe. Stuk voor stuk keek ze iedereen aan, niet wetend wat ze moest gaan zeggen, nog half zwevend in haar eigen gedachten.

Faal

'Lang?'vraag ik verbaasd. 'Veronica: we kennen elkaar ongeveer 28 uur!' Verschrikt sla ik mijn hand voor mijn mond. Nu is het wel extra duidelijk dat er echt wat is gebeurd. 'Pardon.' We gaan bij hen zitten, niet nog meer afzonderen nu. 'Excuse me.' Riley straalt echt alsof ze zo uit de zon is komen vallen. Dochter van de zon. Wauw. En die heb ik gezoend. Ik word helemaal warm vanbinnen. 'In onze kamer?' Verwonderd kijk ik van Leonardo naar Veronica. Leo grijnst. 'Nee, daar ben ik nog niet geweest. Is er iets gebeurd?'

Ondanks Veronica's volle mond moest ze giechelen. Ze schudde haar hoofd en verborg haar gezicht in haar handen. Keek op en zwaaide even naar Hope die er bij was gekomen. Ze trok haar naar benden. Ze keek haar lang aan en vond het op het moment erg vervelend dat haar mond vol zat. Ze verborg haar gezicht weer in haar handen en schudde haar hoofd.

Leonardo porde Veronica 'Niet zo snel zeggen dodo het moet wel een verassing blijven' Hij nam ook een hap van zijn broodje en keek toen naar Riley en Josh 'Dus jullie hebben nu wat met elkaar right?' Vatte Leonardo slim om en hij nam het laatste hap van zijn broodje en leunde achterover met met zijn handpalmen op het gras. 'Veronica heeft wat met onze kamer gedaan' Leonardo rolde met zijn ogen en een plagerige twinkeling scheen in zijn ogen.

'Heb ik nog wat gemist?', vroeg ze zacht. Ze vouwde de brief zorgvuldig op en stopte het in haar broekzak. De traan die op haar wang was blijven hangen, veegde ze weg en ze keek naar de grond. De stelde niet de vraag die ze wilde stellen. Ze wilde weten of iemand haar gemist had, niet of ze wat gemist had. Ze toverde een kleine glimlach op haar gezicht, hopend dat ze nog niet gezien hadden dat er iets aan de hand was.

Ik keek Riley aan en beet op m'n lip. Hadden we nu iets met elkaar? Ze glunderde en haar hele gezicht werd roder dat ik in deze 28 uur had gezien. Ik keek Leonardo weer aan. 'I think so.' Ik eet nog een bolletje op en ga dan rechtop staan. 'Okeei, zal ik dan maar eens gaan kijken naar onze kamer. Heb je 'm geverfd ofzo?' Ik rolde met mijn ogen. Veronica grinnikte. 'Nee, dat nog net niet.' Ik veegde mijn handen af aan een boomblad en liep vol verwachting klopt mijn hart naar het jongensgebouw.

Veronica sprong op en liep Josh achter na. 'Wacht even. Ik wil je gezicht zien.' Zei ze en draaide zich even om naar Hope. 'Waar heb jij gezeten?' Vroeg ze en glimlachte naar haar. 'Nou, blij dat je teug bent.' Zei ze en sloeg even haar armen om haar heen en volgde Josh weer. 'Dus, hoe ging het met Riley?' Vroeg ze en wenkbrauwwiebelde. Ze was blij dat ze haar gedachtes even naar iets anders kon verplaatsen. Ze voelde zich nog steeds zwak. Alsof ze een ontvlambare stof was en ze maar een vonk nodig had om te ontbranden.

'Haai Hope, waar heb jij gezeten?' Leonardo keek haar nieuwsgierig aan.

omfg, mini stukje maar ik ga stofzuigen

Hope keek naar Leonardo en haalde de brief tevoorschijn. 'Ik heb even op mijn kamer gezeten.', fluisterde ze en ze vouwde de brief open. Ze gaf hem aan Leonardo en keek naar de grond.

Ook klein stuk hier, even bureau leegmaken.

Ik kijk even naar de brief, maar Leonardo houdt 'm zo vast dat alleen hij hem kan lezen. 'Wat is er aan de hand dan?' vraag ik dan maar. WE lopen met z'n allen het jongensgebouw binnen. 'Ik durf niet,' piep ik. 'Zijn mijn spullen verdwenen ofzo?' Ik haal diep adem en gooi de deur open. 'Sjeeeez,'roep ik uit. 'Is mevrouw Helderder van Pluk van de Petteflet langs gweest ofzo? Gosamme.' De hele kamer is spikspan opgeruimd en schoon. 'Omigod.'

'Whieewh!' Gilde Veronica en sprong op zijn rug. 'Ik ben langs geweest, maar da tmaakt niet uit. Wat vind je er van?' Vroeg ze met een grote grijns en sprong van hem af. 'Vind je het mooi?' Vroeg ze en wipte van haar ene voet op haar andere en grijnsde breed. Ze vond het altijd leuk om mensen te verrassen op welke manier dan ook. Wel de de goede natuurlijk.

Leonardo las de brief. 'Wow, kei heftig man' Hij keek even naar Hope 'En? Ga je spullen verkopen om hier te blijven?' Hij kreeg medelijden 'Wat kut voor je, echt' Hij legde zijn hand even op haar schouder. 'Kan ik wat doen?' Peinzend keek hij naar haar gezicht. Hij wilde helpen, alweer. En weer wist hij niets wat hij kon doen. Wat een sukkel was hij ook. Hij lette even niet op Veronica of Josh of de schone kamer, wat kon hem dat nou schelen.