RPG ~ Glorious High

Ze bleef versteld achter, toen hij zo boos werd. Ze wist niet hoe het kwam, maar hij was zo boos. Haar tranen kwamen met nog meer en nog sneller. Ze besloot hem achterna te rennen. Josh ging het hek over, dus Riley deed hem dat na. 'JOSH.' riep ze hem achterna. Al snel stond ze voor hem, ze had niet voor niets altijd zo veel gesport. 'Waarom ben je zo boos?' vroeg ze aan hem. Ze was kwetsbaar, ontzettend kwetsbaar, Josh was het met haar eens, hij vond haar ook een moordenaar.

Ik zit nu dus op m'n iPod!

Glorious was uit het zicht, het was fijn dat het bos zo dicht er naast zat. Ze kwam me achterna, ik hoorde het, hoorde haar adem in mijn nek en zuchtte toen ze voor me kwam staan. Ik duwde haar opzij en rende nog een paar meter verder. Daar plofte ik neer om gelijk mijn hoofd in de boomstam te duwen. Het deed pijn aan mijn neus, de schors prikte in mijn huid, maar dat maakte niet uit. Ik wilde haar niet aankijken. Toch keek ik op toen ze praatte, ik kon haar niet zo laten staan. Er viel opeens een enorme last van mijn schouders, het sloeg nergens op. 'Ik ben eigenlijk niet boos,' zei ik schor. 'Helemaal niet. Kom je zitten?' Ik sloeg met mijn hand naast me een keek hoe ze twijfelachtig neerstreek. Was ze nu bang voor me? Zou 't? Ik keek naar de grond en zag met verbazing dat er tranen op de grond drupten. Ik veegde mijn gezicht af met mijn hand maar het hielp niet echt. Wat voor loser was ik dat ík ging zitten huilen terwijl mijn vriendinnetje het moeilijk had?! Ik sloeg mijn arm om haar heen en keek naar het bladerdak boven ons. 'Ik ben niet boos, sorry.'

Ze keek hem vragend aan en nu was het haar beurt. Ze schudde haar hoofd en wurmde zich los van zijn armen. 'JOSH, eerst ben je boos en nu wil je het goedmaken. Ik snap dit niet, ik snap er niks van. En je loopt nog door te huilen, dan moet er iets zijn. Dan wil ik dat weten.' zei ze geïrriteerd. Ze hield van Josh, alleen ze vond het irritant als hij zo deed. Haar tranen stroomde nog steeds over haar wangen, dit alles deed me gewoon pijn.

'Sorry,'zei ik langzaam. Ik moest nu gewoon de goede woorden kiezen en vooral niet triest gaan doen, het slim aanpakken. Ik moest haar het gevoel geven dat ze geweldig was zoals ze was. Niet deze klote zooi die ik ervan had gemaakt. Ik schrok van haar plotselinge felheid. 'Het is niet eerlijk van me dat ik zo tegen je doe. Ik denk alleen maar aan mezelf terwijl jij.. terwijl jij het moeilijk hebt. Sorry. Weetje, ik vind het niet erg dat je al.. dat je zegmaar geen maagd meer bent. Dat is best logisch weet je. Maar ik moest gewoon aan het idee wennen, ik was gewoon dom bezig, naïef om te denken dat het niet zo was. Om gewoon zo egoïstisch te zijn. En..' Ik veegde figuurtjes in de aarde om haar even niet aan te hoeven kijken. 'Ik ben niet boos op je, natuurlijk niet. Ik neem je ook niks kwalijk of zo.. en het is jou schuld natuurlijk niet dat hij dood ging! Maar daarbij moest ik denken aan vroeger. Ik wenste mijn moeder ook altijd dood in ruzies, en zij ging ook dood. Ik heb mezelf daar ook jarenlang de schuld van gegeven maar dat klopt niet Riley, bij jou ook niet. Alsjeblieft, geloof me. Het is jouw fout niet.' Ik keek op om haar rood betraande gezichtje droog te vegen. Ze was zo breekbaar nu.

Moet weg, morgen om half 5 ben ik er weer, mag je morgen naar school? xx

Jaaa, volgens mij wel (:

'Nee het is inderdaad niet eerlijk Josh. Je bent niet egoïstisch, maar soms dan...' ze wachtte even en ging weer verder 'Soms dan heb ik het gevoel alsof je niet om mij geeft. Je zou me moeten vergeven, om me geven. Ik snap dat je het al stom vind, maar ik ben 17, bijna 18. Ik ben bijna volwassen en daar moet je rekening mee houden. Ik kan kinderachtig zijn, maar je moet me gewoon normaal behandelen.' zei ze tegen hem. Ze plofte op de grond neer, haar kleren boeide haar niet meer. Josh dacht gewoon dat ze perfect was, dat ze zijn droombeeld was, maar dat was ze gewoon eenmaal niet. En dat moest hij maar beseffen.

Ik keek haar verbaasd aan. Daar ging het toch allemaal niet om, of wel? 'Riley!' riep ik uit. Er vloog een vogel weg uit de boom waar we tegenaan leunden. Ik schudde mijn hoofd en greep haar bij de schouders. 'Ik vind het niet stom, ik vind het alleen stom van mezelf dat ik anders had verwacht. Ik vind mezelf stom, niet jou, natuurlijk niet jou. En je moet niet twijfelen aan hoe en of ik om je geef, want ik geef om niemand zoveel als om jou. En ik heb je al vergeven voordat je het vertelde. Gewoon omdat je Riley bent en ik kan niet boos zijn op jou. En het is ook niet logisch om boos te zijn op jou, zeker niet nu. Snap je? Daar ligt het allemaal niet aan, en ik ben gewoon een kloothommel dat ik zo reageer maar... ik weet niet wat me bezielde, oké? Ik hou van je.' Ik sperde mijn ogen open om haar met hart en ziel aan te kijken, ze moest me begrijpen.

Ze schudde haar hoofd. Eigenwijs zoals ze was, keek ze hem niet aan. Ze begon met een stokje een beetje te peuteren in de grond. 'Josh ik hou ook van jou, ontzettend veel. En ik blijf ook bij je. Alleen soms dan wordt het me allemaal te veel. En ik snap dat je het stom vind van jezelf, maar van mij is het toch ook stom? Ik deed het toch ook tegen mijn wil in? Maar je snapt dit niet Josh, want dit is hoe ik ben. Soms gewoon onbegrijpbaar, en niet perfect.' zei ze, met de nadruk op niet. Ze keek weer weg, nadat ze het gezegd had. Ze was op dit moment gewoon eigenwijs, irritant en chagerijnig. En Josh moest daar maar mee leven.

Ze was zo vervelend aan het doen, ze maakte het erger dan het was. Ze maakte een probleem van iets dat we zo konden oplossen. Toch glimlachte ik. 'Je hebt ook gelijk Riles, ik begrijp het niet, en het zal ook nog wel even duren voordat ik het begrijp, maar dat hoeft niet in één keer. Ik weet wel dat je niet perfect bent, niemand is dat. Dus jij ook niet, hoe onbevattelijk het ook is. En weetje waarom ik zo'n loser ben..' Ik legde mijn hand op haar hand. Met het stokje was ze bezig de aarde en alles te vermoorden door het omhoog te spatten en woest heen en weer te bewegen. 'Omdat ik je wil helpen, ik wil je troosten, maar dat kan ik niet. Dat kan ik alleen als je zou huilen, en dat doe je niet. Ik vergeet soms dat je het moeilijk hebt, en dat we niet alleen maar kunnen lachen en plezier hebben. Ik voel me zo dom Riles. Het spijt me.'

Ze smolt weg van zijn woorden, haar chagerijnigheid ging weg, voor een deel dan. 'Oke het is goed, ik vergeet het ook soms.' gaf ze toe. Ze schoof wat richting Josh en drukte een kus op zijn wang. 'En nu begin ik honger te krijgen, maar ik zit hier ook wel lekker.' zei ze. Zijn wang voelde zo zacht, fluweel zacht. 'Het spijt me dat ik zo reageer, alleen ik wou je laten beseffen dat ik niet zo perfect ben als jij denkt.' zei ze.

Ik ben inspiloooos

'Ik vergeet het denk ik gewoon omdat ik niet wil dat je ongelukkig bent, dat wil ik echt niet. Dus dan verban ik het een beetje uit m'n hoofd. Maar dat is niet eerlijk, want we moeten de realiteit wel onder ogen zien.' Ik sloeg mijn arm om haar hals en trok haar tegen me aan. Ik was opgelucht dat het weer goed was, het was niet fijn om Riley zo te zien. Koppig, geïrriteerd... dat was niet hoe Riley hoorde te zijn. Ik keek naar de boomstammen die her en der door het bos verspreid stonden. Ze straalden macht uit, ze heersten over het landschap en hadden alles onder controle. 'Ik weet wel dat je niet perfect bent Riles. Maar voor mij ben je goed genoeg, je bent geweldig.' Ik floot zacht tussen mijn tanden en legde mijn hoofd op haar schouder. Opeens schoot me iets te binnen. 'Kun je eigenlijk zingen?' vroeg ik. Het had niks met dit alles te maken, maar het leek me zo leuk. Samen muziek maken. Ik gitaar, zij zou zingen. Ik kon ook zingen, maar ik wist niet wat ze ervan zou vinden. Misschien speelde ze ook wel een instrument... ik wist zeker dat ik zou verdrinken in haar stem, of in haar muziek.

Ze knikte maar, ze had geen zin om te reageren. Ze had niet veel zin in alles, in niks eigenlijk. Alleen hier blijven zitten met Josh, met degene waar ze om geeft. Samen met haar zussen en moeder en vader dan. En ze moest vol op genieten van die mensen, wat ze te weinig deed. Ze hield van ze, maar soms verwaarloosde ze ze. Maar het is gewoon liefde, waarmee ze het uiteindelijk weer goed maakt. Ze giechelde even om zijn vraag. 'Ik heb het nog nooit geprobeerd, om eerlijk te zijn. Ik hou meer van kunst en fotograferen.' zei ze. Ze kroop iets meer tegen hem aan, om te genieten van zijn aanwezigheid.

Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op het geluid van haar hartslag. Kebonk-bonk, kebonk-bonk. Het bracht me in een soort roes, het was heerlijk. De vogels floten boven onze hoofden en ik had zin om naar ze toe te klimmen en met ze mee te fluiten. Daarna zouden we met z'n allen wegvliegen, gewoon weg. Over land, over zee, zo ver mogelijk. Het leek me magisch. Maar ik zat hier met Riley, en ik vloog niet. Ookal kwam het ongeveer op hetzelfde neer. 'Je ziet eruit alsof je goed kan zingen, maar dat klinkt waarschijnlijk raar. Je hebt het nooit geprobeerd? Jammer...' Het was jammer, dan zouden we geen duo kunnen vormen, niet beroemd worden. In elk geval niet met dat.

Ze giechelde weer. 'Ik kan het wel proberen?' stelde ze voor. Alsof ze zich nu nog voor iets hoefde te schamen bij Josh, als het vals was, was het maar vals. Ze verplaatste zichzelf op Josh zijn schoot, dat zat echt veel beter dan die vieze bladeren. Niet dat het haar heel veel uitmaakte. Ze zag wat modder, en nu ze toch al vies was, keek ze plagerig naar Josh. Ze pakte wat modder op, gooide het in Josh zijn gezicht, en rende toen daarna gillend weg. Lachend stopte ze met rennen, en verstopte zich achter een boom. Niet dat Josh haar niet had gezien, dat zeker, maar ze had een plan b nodig. Dat hij haar niet vies maakte, en ze niet hoefde te rennen, helaas kwam die niet in haar hoofd.

Ik leunde naar achteren zodat ze op mijn schoot kon klimmen en ik grijnsde. Dit was haar nieuwe zitplaats geworden. Ze boog voorover en het volgende moment kletste er iets in mijn gezicht. Aarde, natte aarde. Ze rende gillend weg, bang dat ik haar terug zou pakken maar daar was ik te moe voor. 'Vies kind,' riep ik haar lachend achterna en ik verschoof een beetje zodat ik kon liggen. Ik keek om me heen en zag haar niet meer, waarschijnlijk zat ze ergens te lachen om mijn saaiigheid. Ik zuchtte en stond op, ik moest haar misschien toch maar even terugpakken. Ik keek om me heen en lette op elk kleine geluidje, maar ik zag haar niet. 'Riley Riley Riley,'neuriede ik. Logisch dat ze niet reageerde, maar toch jammer.

Het was wel duidelijk dat Riley en Josh tijd nodig hadden met zijn tweeën. Dus het werd Veronica en Leo. Zijn woordenstroom wat altijd uit zijn mond vloeide werd geblokt door iets waar hij zelf zijn vinger niet op kon leggen. De stad was rustig in het deel waar ze liepen, de winkels waren wel open maar werden niet bezocht. Zelfs de terrasjes die normaal vol zaten met dit weer waren bijna allemaal leeg. 'Laten we hier gaan zitten' Het was geen vraag, en ook geen bevel. Meer alsof hij een plek liet zien die hij altijd al wilde laten zien, alsof hij iets bijzonders had meegemaakt. Op de plaats van de rieten stoeltjes en vieze tafel met plakkerige cola vlekken. Maar dat was niet zo, zelfs toen ze gingen zitten bleef het stil. Geen onaangename stilte, maar een stilte waarin alles al was gezegd. De wind, die net nog met Leonardo zijn haren had gespeeld en aan zijn jas had getrokken was gaan liggen. Met een rustige blik in zijn ogen keek hij op naar het meisje voor hem, het meisje met het rode haar wat voor zijn gevoel altijd iets onrustig in haar ogen had. 'Wil je wat drinken?' Weg moment, weg stilte. Zelfs de wind kwam weer tot leven en Leonardo zijn gezicht werd weer zijn eigen gebruinde lachende zelf.

Veronica knikte. 'Ja lekker.' Zei ze met een glimlach en streek door haar haren heen. 'Dus heb je nog iets om met me over te praten?' Vroeg ze omdat ze zelf niets meer wist over te praten. Nu ze het zo bedacht ze wist nog helemaal niet zo verschrikkelijk vel over hem, qua hobby's en alles. 'Dus doe je nog iets anders naast het basketballen van je?' Ze ging wat rechter zitten. 'Ga je nog een ker een poging doen om het me te leren?' Vroeg ze met een grijns en dacht aan de laatste, en ook de eerste keer van haar "les".

Leonardo glimlachte scheef en leunde iets naar voren 'Ik speel gitaar sinds mijn negende, en piano sinds mijn twaalfde' Hij fronste en dacht even na over wat hij nog meer kon vertellen, hij keek naar de tafel en verkruimelde de kruimels brood die er lagen tussen zijn duim en wijsvinger. 'Ik rook, heb mezelf een keer in coma gezopen, en ik ben meer een kroegen man dan een dansfeest' Somde hij op. Intussen gaf hij een seintje naar een jong uitziende ober die het gelijk zag, blij dat er eindelijk klanten waren. 'Ik ben niet echt zo bijzonder om over te vertellen' Bekende hij eerlijk.

'Muzikaal hoor.' Zei Veronica met een glimlach en luisterde naar wat hij nog meer te zeggen had. Ze fronste. 'In coma gezopen?' Vroeg ze en keek hem verschrikt aan. Zij zelf had nooit meer dan een glas mixdrankje op en champagne met oud en nieuw. 'Vast wel, maar als je het gaat opsommen is het ook niet heel interessant. Ik denk dat dit van die dingen zijn die je meer gaan de weg moet leren.' Zei ze en draaide een pluk haar om haar vinger heen. Ze bestelde wat te drinken en keek naar Leonardo. 'Ik heb helemaal geen uitgaanspersoon.' Zei ze en haalde haar schouders op. 'Ik zit liever thuis tv te kijken of te gamen.' Ze haalde haar schouders op, ze had ook echt noit iemand gehad om dat mee te doen.

De kruimels waren niet meer interessant en Leo keek op 'Ach, coma niet alleen ik was gevallen en toen werd in het ziekenhuis me maag leeggepompt.. Op me 16de verjaardag was dat' Hij gniffelde, zijn ouders waren razend geweest en had die komende paar maanden niet meer mogen drinken. 'We hebben de tijd' Een scheef lachje versierde Leonardo zijn gezicht 'Genoeg tijd tot je me helemaal leert kennen, en dan vraag ik me af of je nog wel met me om wilt gaan' Hij toverde een grotere glimlach op zijn gezicht 'Geloof me, dat soort avondjes vind ik ook geweldig.. Al heb ik nooit dat gedaan met een meisje' De meisjes uit Texas gamede niet, die stonden gillerig te kijken als er een zombie werd dood gehakt.

Veronica opende haar mond om iets te zeggen maar sloot hem weer. 'Niet elk meisje is awesome.' Zei Veronica met een grijns en een kleine giechel. 'Vast wel. Je komt niet zo snel van me af. Of je moet opeens verschrikkelijk irritant worden. Maar dat lijkt me niet.' zei ze. Eigenlijk vond Vecona Leonardo zijn accent echt heel leuk. Maar dat zou ze nooit toegeven, ze voelde zich dan zo raar. Ze hield haar mond er over. 'Het was wel saai zonder jou hoor. Ik miste je best wel.' Zei ze en begon een kartonnen bierviltje te vernielen. Ze voelde het bloed naar haar wangen stromen, omdat ze iets toegaf wat ze eigenlijk voor zichzelf wilde houden.

Leonardo was gevleid en kon altijd moeilijk met dit soort dingen omgaan, maar toch was hij blij dat hij door Veronica gemist werd. In die korte tijd dat hij haar had leren kennen wist hij toch nooit hoe ze nou eigenlijk was, maar het gaf hem een gelukkig gevoel. Zo'n gevoel dat je krijgt als je weet dat iemand aan je denkt. Met een klein glimlachje keek hij weer naar de tafel. 'Natuurlijk heb ik ook jou gemist' Op dat moment kwamen de drankjes, beetje verpesting van het moment maar voor Leo een reden om lichtelijk opgelucht te zijn. Hij zag uit zijn ooghoeken hoe Veronica haar wangen kleurde, het paste bij haar bijna net zo rode haar en hij rekende de drankjes af.

Veronica pakte snel haar drankje en nam een klein slokje. De koude vloeistof voelde heerlijk aan tegen haar keel. Het voelde fijn dat hij haar ook had gemist, het voelde alsof ze gewild was. Het liet haar glimlachen. Ze keek weer naar Leonardo en schraapte even haar keel. 'Dus heb je nog iets gedaan toen je hier was? Of heb je alleen een beetje rond gelopen en je vol zitten eten?' Vroeg ze met een brede grijns Ze prikte even in zijn buik. 'Na, dat vol eten valt wel mee.' Zei ze en nam weer een slokte van haar drinken. 'Of je bent een onuitstaanbaar mens omdat hoeveel ze ook eten ze nooit aankomen.' Zei ze en nam nog een slok van haar drinken.

Leonardo haalde zijn schouders op 'Ik ben naar een plaatselijke kroeg gegaan en een paar mensen ontmoet en voor de rest heb ik een beetje rondgelopen, en ik ben inderdaad een onuitstaanbaar mens wat nooit aan komt' Hij pakte het koele glas en dronk eruit. Toen hij had door geslikt glimlachte hij onschuldig 'Dan moet jij ook niet zoveel eten gok ik, als jij niet onuitstaanbaar bent, want je bent ongeveer nog een dwergje vergeleken met mij' Plagerige lichtjes fonkelde in zijn ogen. 'Hm, beter dat je nog even door gaat eten' Gniffelde Leo en hij glimlachte scheef.