RPG ~ Glorious High

claire merkte dat Riley haar wenkte en meteen kwam er een glimlach op haar gezicht. Ze waren haar niet vergeten en ze had haar kans op echte vrienden toch nog niet verpest. Ze wilden nog met haar praten en dat was al een hele opluchting. Ze liep naar Riley toe en zei toen:'Hey Riles, Alles goed?" Ze had ze al een hele lange tijd niet meer gesproken, althans dat vond Claire en ze was bang dat ze haar een beetje waren vergeten, maar dat was gelukkig niet zo.

'Hey Claire, ja hoor met jou?' vraag ik. Even twijfel ik of ik moet vertellen over, nou ja, Josh en ik. Maar ik denk toch dat ik haar beter moet leren kennen daarvoor, om nou gelijk alles te vertellen, nee. 'Heb je facebook, dan kan ik je toevoegen?' vraag ik hoopvol. En moet ik eigenlijk mijn status veranderen op facebook? Van relatie? Nee toch want het is niet officieel, dat zou echt te snel gaan en voor afkeurende blikken zorgen.

Claire knikte en zei toen:"Mooi, met mij gaat het ook wel goed hoor, ik ben blij dat ik weer eens iemand spreek."Oké dat had ze misschien niet moeten zeggen, nu ging Riley natuurlijk meteen denken dat ze om aandacht zat te schreeuwen en dat was niet zo. Ze merkte aan Riley dat deze ergens over twijfelde, maar ze hield heel wijs haar mond. Ze knikte op Riley haar vraag en zei toen:'ja ik heb Facebook, mijn broer dwong me het aan te maken en sindsdien kan ik niet meer zonder.`

'Oh snap ik, ik heb je ook vrij lang niet gesproken nee.' zeg ik terwijl ik instemmend knik. Ik raak verward door haar laatste woorden maar dat maakt even niet uit. Ik kan eigenlijk mijn gedachten niet van Josh houden en het liefst zou ik het uit willen schreeuwen. Het liefst zou ik naar hem toe lopen en hem nog een kusje geven. 'Aah goedzo wat is je achternaam dan voeg ik je toe.' zeg ik vrolijk. Claire is gezellig, een fijn gezelschap.

Claire glimlachte en zei toen:"Silverstone, beetje lang, maar vrij makkelijk te onthouden toch?" Ze keek even in de zon en haalde toen een zonnebril uit haar tas. Ze had geen zin in van die zwarte vlekjes voor haar ogen als je te lang in de zon keek. Ze keek even opzij naar Riley en vroeg toen:"Hebben jullie nog iets leuks meegemaakt in de tijd dat ik jullie niet meer heb gezien?"

Oeps ik moet eten... Bye bye

'Ja hoor, vrij gemakkelijk. Ik voeg je gelijk toe.' zeg ik. Ik druk op zoek en typ Claire Silverstone in. Al vrij snel heb ik haar gevonden, ik klik gelijk op toevoegen. 'Gelukt.' zeg ik vrolijk. Als ze vraagt of er iets gebeurd is begin ik gelijk te stralen. Ik begin zo hard te stralen dat ze iets door moet hebben. Ze moet het door hebben, het kan gewoon niet anders. 'Uuhm, nou ik en Josh hebben nouja gezoend.' zeg ik verlegen, maar bij Josh en gezoend krijg ik gelijk een big smile van oor tot oor. Daarna giechel ik kort.

'Dankjewel,'zei ik nogmaals en ik omhelsde haar kort. Niet lang, niet innig, want dat deed ik vanaf nu alleen bij Riley. Zo vaak mogelijk. Ik voelde hoe er een giechel in mijn borstkas omhoog borrelde, maar ik hield 'm tegen. 'Je krijgt het zo gauw mogelijk Hope, wanneer heb je het precies nodig?' Daarna wende ik me kort tot Veronica. 'Heb jij onze kamer nou opgeruimd? Het is echt geweldig. Dat mag je vaker doen als je zin hebt, haah.'

'Hmh?' Vroeg Veronica en draaide zich naar Josh om. Ze knikte. 'Ja, zie je Leo de al boel opruimen? Ik namelijk niet.' Zei ze met een grijns en keek hem aan. 'Thanks. Ik zal hem wel vaker opruimen, dat weet ik zeker.' Zei ze en leunde tegen de muur aan. Ze speelde met een lok haren terwijl ze de kamer rond keek.

Opeens klonk er een soort oerknalgerommel vanuit mijn buik. Ik greep verschrikt naar mijn middel en lachte. 'Ik denk.. ik denk dat honger heb of zo.. vraag me niet hoe dat kan, want ik heb alleen maar hier gestaan en gepraat.. maar, wanneer gaan we eten?' Ik schaamde me dood. Iedereen vond me zo raar dat ik zoveel at. Maar ik had het wel nodig. Zonder eten zakte ik echt in elkaar. Echt letterlijk. BAM, daar ligt Josh want hij heeft maar 5 broodjes en geen 10 op.

Oke ik heb alles door gelezen en bergrijp het nu wel een beetje maar ik moet nu eten tot zo

Van vanavond allemaaaal

Cath Rosalinda Carsia schreef:Oke ik heb alles door gelezen en bergrijp het nu wel een beetje maar ik moet nu eten tot zo

Tot zo!

Leonardo verveelde zich haast, en hij liep naar buiten en ging op het gras liggen en leunde met zijn hoofd op zijn basketbal. Hij gaapte en floot weer een deuntje van zijn lievelingstuk piano muziek. Hij tikte met zijn vingers op de maat op zijn knie. Hij beet op zijn lip, hij voelde zich raar. Hij wist niet wat het was maar zijn maag voelde aan als een pan waar in geroerd werd maar hij was niet misselijk of ziek. Hij voelde zich gewoon raar.

[i]oke Cath die was een poosje weg geweest voor een onderzoek in het ziekenhuis en komt nu weer terug.
--
Cath stapte de auto van haar moeder uit met een slaperige blik in haar blauwe ogen.Het was gisteren een drukke vervelende dag, ze had tientallen prikjes gehad en had dus nu het gevoel of ze niks meer kon doen. Ze hoefde gelukkig niks mee te nemen naar het ziekenhuis en hoefde nu dus niks te tillen. Ze zwaaide even naar haar moeder en toen begon ze pas wakker te worden, ze schudde met haar gezicht en liep met een fris gezicht naar het meiden gebouw. Een glimlach sierde haar lippen want ze had geen enkele ziekte, Cath moest 1 keer per jaar testjes laten doen bij het ziekenhuis omdat vele famillie leden kanker hebben gehad. Maar Cath heeft er nooit last van gehad en bij elke test kwam ze blij naar buiten want elke keer had ze geen symptonen van kanker. Ze liep naar het binnen veld en snoof de geur even op, ze voelde zich hier best wel thuis. Inieder geval beter dan bij haar thuis waar haar ouders de dag niet doorkwamen zonder ruzie te hebben. Ze zuchtte even en ging liggen in het vers gemaaide gras.

Buiten zag ze Leonardo in het gras liggen, met zijn hoofd op de basketbal. Ze pakte het cadeautje en liep met een kleine glimlach op haar gezicht naar hem toe. Stilletjes ging ze naast hem zitten en keek ze hem aan. Het cadeautje was niet groot, niet klein. Het was een muts en aangezien Leonardo een muts droeg, leek dit geschikt voor hem. Om hem te bedanken, om het feit dat hij geld zou geven zodat ze kon blijven. Ze haalde het pakketje achter haar rug vandaan en legde het op zijn buik. 'Dit is omdat je me het geld geeft. Natuurlijk krijg je ook dat weer terug.', zei Hope zacht.

Josh en Riley gezoend dat was nog eens nieuws. Ze glimlachte naar haar en zei toen:"Maar dat is geweldig toch? Ik vond jullie al bij elkaar passen en jullie draaiden zo om elkaar heen dat het nooit lang kon duren. Het was zo duidelijk." Ze wist dat ze er zelf misschien nog maar net achter waren, maar iedereen hier had het al lang gezien en ze vond het super leuk dat die twee eindelijk gezoend hadden. Dat was gewoon superleuk.

Leonardo keek op toen hij het pakje op zijn buik voelde 'Oe, cadeautjes !' Hij pakte het pakketje en scheurde het papier eraf. 'Een muts..' Leonardo keek verrast naar Hope. 'Dat is.. erg mooi Hope, ik ben der blij mee' Leonardo keek naar de muts, hij was zwart, bijna het zelfde als zijn grijze oude die hij nu op had. Hij deed zijn grijzige muts af en deed de zwarte op. 'Bedankt' Hij stak zijn armen naar haar uit en gaf haar een knuffel.

Ik glimlach even verlegen en schudt daarna met mijn hoofd. 'Was het zo overduidelijk dan? Ik wist het eigenlijk pas, nouja net.' zeg ik grinnikend. Ik bestudeer Claire even. 'En heb jij nog leuke jongens ontmoet hier?' vraag ik lachend.

KORT!

Hope keek hem aan en glimlachte. 'Ik ben blij dat je het leuk vind. Heb je zin om te basketballen, of lig je hier best?' , vroeg ze voorzichtig. Hope had wat afleiding nodig, iets wat haar bezig hield en iets wat zorgde dat ze niet aan de brief hoefde te denken, dat ze niet aan haar oma en het geld hoefde te denken.

Veronica keek naar Josh die was gevallen. Ze gaf een gil en begon als een gek in Josh te porren, met haar voet. Ze wierp zich op haar knieën en begon aan hem te schudden terwijl ze Josh gilde. Wat moest ze doen? Haar handen vlogen naar haar hoofd. Straks was hij dood, of of of was er iets anders ergs gebeurt. 'Help.' Gilde ze, ze wist niets anders te doen. Straks was het haar schuld. Nee natuurlijk was het niet haar schuld. Wat dacht ze nou? Ze kon niet iemand opeens laten neer vallen, hoewel ze dat wel vaak gewenst had. Ze begon te trillen van paniek en niet snel daarna begonnen er ook tranen over haar wangen te rollen. Ze kneep zichzelf. Waarom was ze nou zo niet-rationeel bezig?