RPG ~ Glorious High

Hope zag Bill zitten en ze liep met een boog om hem heen, achter hem stopte ze en ze knielde neer. "Ik had het niet moeten doen. Sorry.", fluisterde in zijn oor. Ze stond weer op, bleef staan. Het enige wat ze deed was naar hem kijken, alleen maar kijken, afwachtend. Wat hij zou doen, zijn reactie afwachten en daarop reageren.

Ik hoorde een stem en deed m'n ogen open. Voor me zag ik Hope staan. Ik ga meteen ook staan en veeg de grassrietjes die op m'n t-shirt zaten en glimlach even. ''Het maakt niet uit, ik vond het niet erg.'' zeg ik en glimlach lief.

Josh McDouglas schreef:Ik moet even gaan shit shit ik ben over een uurtje terug, ciau <3

Tot zo!

'Ik had het niet moeten doen.', herhaalde ze terwijl ze haar hoofd zachtjes schudde. Ze beet op haar lip en wiebelde van haar ene op het andere been. Ze friemelde haar haar shirt en keek naar het gras. Ze voelde zich ongemakkelijk, niet zeker van haar zaak. Dat hij het niet erg vond, verlichtte het al een beetje, maar het ongemakkelijke verdween niet direct.

Leonardo zijn handen begonnen weer te trillen, woede. Maar toen voelde hij Veronica naast hem zitten en hield hij adem. Grmpf, hij was geïrriteerd, hij wilde slaan. Maar iets hield hem tegen, hij wilde niet iemand bang maken. En die iemand was Veronica, maar toch irriteerde het hem. Waarom hield ZIJ hem tegen? Hij, 2 en een halve kop grotere sterke jongen werd tegen gehouden door een klein roodharige meisje. Hij zuchtte, hij probeerde zich te concentreren op wat Josh zei. Maar hij kon zijn gedachten er niet bij houden. Wat? ze keken hem verwachtingsvol aan. Moest hij wat zeggen? Hoezo? O, juist duidelijk maken wat er aan de hand was. 'Ik sloeg je, jij loog, ik schorsing, jij taakstraf' Zei hij simpel en hij keek vermoeid en opeens leek hij veel ouder dan 19. Alsof hij kleuters uit elkaar haalde die voor de zoveelste keer ruzie hadden.

Ik had al het vermoeden dat ze niks wist te zeggen over wat er net gebeurde. Ik pak haar arm en ga op de grond zitten. ''Kom, ga zitten.'' zeg ik en grijns even. Ik kijk naar mijn Vans waarvan de veters loszitten, maar geen zin had om ze te gaan veteren.

Hope liet zich in het gras zakken terwijl ze ernaar bleef kijken. Sprietje voor sprietje trok ze het gras uit de grond. De lucht trok steeds verder dicht en de eerste druppels vielen al uit de lucht. Hope keek omhoog en een van de druppels stormde op haar af. Het landde op haar neus en spatte uit elkaar. Steeds meer druppels volgden het voorbeeld van de eerste druppel die haar gezicht wist te raken. "Feel the rain on your skin, no one else can feel it for you...", fluisterde ze zacht.

Ik knik, ze hebben helemaal gelijk. Het is iets tussen de drie en hun moeten het allemaal maar uitvechten en uitzoeken, ik moet er niet bij betrokken raken. En geen ruzie krijgen met Veronica, door die twee. 'Ik ben weg, ciao.' zeg ik en ik draai me om, en loop ergens naartoe, waar naartoe weet ik niet. Als ik maar iets doe, als ik er maar vanaf kom. Weg van de drama. Mijn moeder belt of alles goed gaat. 'Ja hoor mams' zeg ik terug. Ben ik eigenlijk de enige hier zonder problemen thuis? Ik voel me verwend, maar ook als iemand met geluk.

Ik voelde een druppel op m´n hoofd en keek omhoog. Ik voelde er nog een op mijn voorhoofd. Ik wist dat de regen mijn haar zou verpesten, maar mij boeit het niet. Een andere jongen, die moeite doet om zijn haar helemaal mooi en perfect te krijgen, zou nu allang al naar binnen zijn gerend. Ik vond de regen altijd mooi om te zien, de druppels die op de grond vallen, de wolken die opeens grijzer en grijzer worden. Ik hoorde een stem en zag dat het Hope was en keek haar glimlachend aan.

Leonardo McHalen schreef:O, en nu kan ik ook nog heel even reageren =D

JEUJ.

De druppels bleven vallen en vallen. Steeds sneller en er vormde zich steeds grotere plassen op de stenen van de binnenplaats. Inmiddels was Hope in die 2 minuten regen al helemaal doorweekt. Ergens had ze de neiging om te gaan zingen. Zachtjes begon ze te neuriën. "It's raining men! Hallelujah! It's raining men!"

Als iemand van mijn tegenspelers nu reageert rofl. =D

Ik maak haar zin af. ''Amen!'' zeg ik en grijns. Ik was net zoals haar doorweekt. Even vroeg ik me af waarom we niet naar binnen zijn gegaan. Achja, we zijn nu toch al nat.

Hope schoot in de lach en rende naar een boom toe. Ergens hoopte ze dat het wat droger zou zijn, maar de druppels gingen haast dwars door de bladeren heen. Ze liep weer bij de boom vandaan en begon zacht te zingen."Staring at the blank page before you. Open up the dirty window. Let the sun illuminate the words that you can not find. Reaching for something in the distance. So close you can almost taste it. Release your inhibitions..." Even draaide ze een rondje en keek ze weer naar de lucht. Wat kon iemand genieten van die regen, onvoorstelbaar.

Ik kijk even naar m'n schoenen, die ondertussen zeiknat waren. Ik denk dat ik die niet meer aan kan doen. Ik zag Hope rennen naar een boom, en vervolgens eronder ging staan. ''Kom je er nu pas mee?'' schreeuw ik en grijns.

Ik ga vlak voor Bill staan en kijk hem aan. Hij is minimaal en kop groter, maar als ze omhoog kijkt, kan ze toch in zijn ogen kijken. 'Tja, misschien had je het zelf ook kunnen verzinnen.', zei ze met een grijns. Ze haalde een hand door zijn haar en deed een stap naar achteren. Ze keek hem goedkeurend aan. 'Staat stukken beter zo.', zei ze terwijl een glimlach haar lippen sierde.

Ik keek Leonardo verbijsterd aan. 'Het ging niet om het slaan, Leo, en dat weet je best. Die hele rotklap kan me geen barst schelen. Ik voel 'm niet eens.' Ik klapte bij wijze van bewijs mijn tanden op elkaar en een pijnscheut schoot vrijwel direct door mijn kaak. Ik voelde mijn gezicht vertrekken. Leonardo grijnsde. Ik grijnsde zuur terug. 'Het gaat om wat jij denkt. Wat jij dacht. Ik heb Veronica geen pijn gedaan. Misschien heb ik haar bang gemaakt toen ik gilde, maar zij maakte mij bang. Daar begon het mee. Niet opzettelijk, dat zou ze nooit doen, maar..' Ik ben té dicht bij de waarheid, ik voel het borrelen ergens diep in me. Te dicht bij waar het werkelijk om gaat. De vraag is of ik het ze gun, of ik ze de waarheid gun. Zouden ze me dán geloven, of zouden ze me uitlachen, de rug toe keren en me laten stikken? Inclusief Riley, ging ik dan vanuit. Ik kon haar niet bij mij, de vijand, laten horen. 'Het gaat om iets anders dan jij.. dan jij dacht. Ik weet trouwens niet wat jij dacht maar godsamme zeg eens wat meer!' Ik balde mijn vuisten en voelde mijn nagels in mijn hand drukken. Nog even en er zouden afdrukken staan. Ik ontspande weer en balde ze opnieuw. Steeds op nieuw, heen en weer.

Ik grijnsde even om wat ze deed. ''Waarom zit iedereen nou altijd aan mijn haar?'' zeg ik en haal ook een hand door m'n haar. Hij begreep niet waarom ze dat deden, maar hij vond het ook niet erg ofzo.

Hope keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Ik zou het niet weten. Laten we naar binnen gaan. Jij gaat naar mijn kamer en ik haal wat warme chocolademelk?', stelde ze voor. Het was koud geworden en ze had zin in chocolademelk, gewoon zomaar. Meestal dronk ze het als het winter was, als ze in de sneeuw had gelopen. Nu was er geen sneeuw, maar regen. 's Winters was het koud, maar nu was het ook koud.

''Hmm, ik denk niet dat dat een goed plan is.'' zeg ik en zag haar -waarom niet- blik. ''Je weet wel, jongens mogen niet in het meidengebouw, en meisjes niet in de jongensgebouw?'' zeg ik en grijns even. Alhoewel, ik wel trek had in chocolademelk, kon het me niet zoveel schelen als we betrapt werden.

"Je gaat me toch niet vertellen dat je moeilijk gaat doen hè? Je lijkt wel een meisje, die hebben ook altijd wat te zeuren.", zei ze met een grijns op haar gezicht. "Wil je nu of niet?", drong Hope aan. Ze kreeg het per minuut kouder en kouder. Als ze niet snel naar binnen zou gaan, zou ze een ijspegeltje zijn.

Expres ging ik verder met praten. ''Wil je nu beweren dat ik een meisje ben?'' zeg ik en kijk haar met een beledigende blik aan. Ik wilde haar verder laten vriezen, kon ik tenminste ergens om lachen.