RPG ~ Glorious High

'Nee, geen superman. Gewoon een paar maanden basketbal en paar jaar turnen.'

Hope zuchtte en liep van het veld af. 'Basketbal en turnen, altijd handig.', zei ze op het moment dat ze langs Leonardo liep. Wat ze nu moest doen, wist ze nog niet. Rustig liep ze naar het meidengebouw en liep ze haar kamer binnen. Haar dagboek haalde ze tevoorschijn en ging ze in de kleermakerszit op haar bed zitten. "eerste dag op het Glorious High" 'Ik heb het momenteel ontzettend naar mijn zin. Heb al kennis gemaakt met Riley, Claire, Leonardo en mijn roommate Veronica. Het is een schat van een meid, werkelijk waar. Ik zou vast en zeker goede vrienden met haar worden. ' Doelloos staarde Hope voor zich uit...

Fail.

Even kijk ik Hope raar aan. Dat zag er echt heel ziek uit, hoe ze dat voor elkaar kreeg, ik heb werkelijk geen idee. 'Volgensmij zijn hier twee uitslovers.' ik knipoog even naar Leo als ik dit zegt, en daarna glimlach ik naar Hope. Ik wil geen bitch zijn dus ik zeg 'Wow dat was wel knap hoor.' Ik ga op de grond zitten, weer plof ik op de harde ondergrond, met een grote zucht. Ik ga weer in de kleermakerszit zitten. 'Weet je waar ik nu fucking veel zin in heb? Een muffin.' ik zeg het als een conclusie, dat ik eindelijk weer weet waar ik zin in had.


SUPERMANNN

Zitten op je kamer was totaal iets waar je geen vrienden mee maakte. ze moest eigenlijk wel weer naar buiten, maar werkelijk niemand had tijd om met haar te praten. Hope kreeg het gevoel weer, dat ze er niet bij hoorde en alleen maar aan de kant kon staan en luisteren. Met tegenzin ging ze weer naar buiten. Een jongen stond te praten met wat meiden, Leonardo en Riley zaten op de grond. Terwijl Hope op haar lip beet nam ze plaats op een bankje, in de schaduw, een aardig eind weg bij alle mensen vandaan. Ze staarde naar haar handen, luisterend naar de dingen die er om haar heen gebeurde.

Omg serieus, ik ga nooit meer zo lang weg zijn, ik heb alles vanaf pagina 14/15 moeten lezen ofzo en dat duurde meer dan een halfuur. Ik wilde niks missen haah. Arme Josh die weetikveelwat aan het doen is.

Tijdens het eten in de kantine had ik even gezellig met Riley gepraat. Daarna was ik gaan eten, ik had honger als een ik-weet-niet-wat. Na een tijdje ging Riley tot mijn spijt weg. Waarschijnlijk was ik te saai. Ik kon ook niet verwachten dat ze me echt aardig vond of nog erger/beter: leuk. Nee, zover was het nog niet. Voor mij trouwens ook nog niet. Wel aardig, heel heel erg aardig. Ik bloosde bij de gedachte. Na de lunch had ik mijn vader nog een keer gebeld, maar hij had niet opgenomen. Daarna was ik met een paar jongens een balletje gaan trappen. Het waren zulke macho's dat ze zich niet eens hadden voorgeteld! Toen ik het zo heet had dat ik dacht dat ik als een ballon uit elkaar zou knappen, was ik de anderen gaan zoeken, die ik al wel een beetje kende. Ik kwam uit bij het basketbalveldje en trof daar Leonardo, Riley,Veronica en nog een meisje aan. 'Haai everybody here,' zei ik terwijl ik keek hoe Hope met een bizarre sprong de bal in het net gooide, en daarna van het veld afliep. Ik highfivede Leonardo en groette de meiden die eromheen stonden. 'Hey Riley,' zei ik net iets te enthousiast. Ze bloosde diep en dat gaf mij weer een stel fladderende vlinders in mijn buik. Verwoed porde ik in mijn maag in de hoop dat de vlinders geen vlinders maar tekenen van honger waren. Waarschijnlijk niet. Ik zag hoe ze me alledrie aanstaarden en ik veegde mijn voorhoofd af en ging in het gras liggen. Ik was te moe om intensief te gaan basketballen. 'Waar was jij nou opeens?' vroeg Leonardo. Ik zuchtte. 'Vader bellen, voetballen. Kunstgras doet echt pijn als je slide weet je. Niet normaal.' Ik beet op mijn lip en wreef over mijn opengehaalde kuit.

'Als ik een paar uur niet geweest ben, lees in de stukjes snel door en ga ik verder.'

De binnenplaats was zo goed als leeg. De groepjes die er waren, stonden allemaal ver uit elkaar. Hope was de enige die momenteel apart was. Ze baalde dat ze even geen les had, dan kon ze zich vermaken, dan had ze iets te doen en was ze zich niet zo aan het vervelen. De vogeltjes die tjilpten en floten deden haar goed. Het deed een glimlach haar lippen doen sieren en ze voelde zich weer helemaal opgelucht, vrolijk. Het leek alsof het bloed weer snel door haar bloedbaan stroomde en ze weer energie kreeg om van alles te gaan doen.

Ik ging even met mijn hoofd tegen een bankje zitten en keek om me heen. Vanaf hier zag ik de binnenplaats. Overal stonden groepjes hysterische meisjes of macho jongens met petjes en afzakbroeken. Één meisje stond hopeloos alleen om zich heen te kijken. Het zag er niet echt uit alsof ze zich vermaakte, of het gezellig had daar. Zover ik wist kende ik haar nog niet en ik wenkte haar. Ze keek naar me en keek toen verbaasd om zich heen, om te kijken naar wie ik wenkte. Ik wees naar haar en ze lachte verwonderd en kwam naar ons toe.

Een jongen wenkte haar, ze keek om zich heen maar wist toen hij naar haar wees dat hij haar bedoelde. Ze kende de jongen niet, waarschijnlijk was het een van de vrienden van Leonardo en de rest. Hope stond op en liep naar hem toe, ze liet zich op de grond zakken en keek naar de grond. Hier was ze dus echt niet goed in, ze was verlegen en wist niet wat ze nu moest zeggen. Ze mocht er bij komen zitten, dat wist ze.

Ik bloos diep naar Josh als hij heel enthausiast hey Riley zegt. 'Hey Joshie.' zeg ik lachend terug. Ik ga naast hem zitten en zie dat hij naar Hope wenkt. Ik kijk naar mijn schoenen, vandaag heb ik niet hele speciale aan, gewoon vans. Maar wel de special edition en de hoge zool. Bij Josh moet ik elke keer een beetje blozen, ik weet nietnhoe dat komt. Maar het wordt gelukkig al iets minder.

'Hooi! Ik ben Josh, achternaam maakt niet uit.' Het meisje kwam erbij zitten en stelde zich ook voor. Hope, hoop dus. Het deed me denken aan een hoop. Een hoop doen, dat klonk vies, nogal toiletachtig. Maar hoop was opzich ook mooi, als je het niet zag als een uitwerpsel. Ze zag er best knap uit, een beetje verwaand maar ook stillig, verlegen. Riley was leuker, spontaner. Ik draaide me weer naar Riley. 'Vanochtend vroeg ik me af waarom je zo met je handen voor je ogen liep,' lachte ik. 'De zon scheen nieteens! Ik vind het leuk dat je je handen nu niet voor je ogen hebt, je hebt mooie ogen, echt waar.' Ik verwenste mezelf dat ik zulke rare dingen zei.

Langzaamaan wordt ik een beetje rood als hij dat zegt. Ik loop altijd als ik ergens nieuw kom heel even met mijn handen voor mijn ogen, een soort ritueel is het eigenlijk geworden. Ik begin zachtjes te grinniken en schudt mijn hoofd 'Dat is een ritueel, te lang verhaal.' zeg ik. Nu kan ik wel terug verwachten dat hij zegt dat ik het wel mag vertellen, maar dat zoek ik niet. Nouja als hij het persé wil weten. 'Je kent mij al Hope hè?' vraag ik lachend. Daarna richt ik me weer op Josh. 'Waarom keek jij zo oud je ogen alsof je iemand wou líkken?' vraag ik gevat aan hem. 'En bedankt voor je compliment.' zeg ik met een glimlach en lichte, hele lichte blosjes erachteraan, hij wist echt hoe hij me moest laten blozen.

Hope toverde een glimlach op haar gezicht en knikte.'Wij kenden elkaar al, niet te lang, maar toch. We kennen elkaar al. ' Even haalde ze haar hand door haar haren. Een zucht ontsnapte er tussen haar lippen vandaan en ze keek van Josh naar Riley. 'Jullie zouden een leuk stel zijn.', floepte ze eruit. Ze keek van Josh naar Riley en nogmaals van Riley naar Josh.

Ik krijg weer zachtjes blosjes op mijn wangen, maar niet heel erg, eigenlijk bijna niet. Net begon Leo er ook al over, maar ik ken hem pas een dag. Hij is gewoon erg leuk, maar dan kan ik toch niet meer voor hem gaan voelen? Bovendien voel ik bij hem nog niks alleen kan hij me laten blozen. Maar ik geloof niet in liefde op het eerste gezicht. Ik haal mijn schouders omhoog en zeg 'We kennen elkaar pas een dag dus...'

'Dus het stelt niks voor, we vinden elkaar gewoon aardig Hope, of in elk geval, ik vind Riley aardig.' Ik glimlach naar haar. 'Alsof ik je op wilde likken? Keek ik zo? Misschien is dat mijn manier van om me heen kijken op de plek waar ik nieuw ben. Ik keek m'n ogen uit, het is hier zo anders dan waar ik vandaan kom. Zoveel mooier, leuker, en leukere mensen.' Ik keek even betekenisvol om me heen en lachte. 'Thuis heb ik het eigenlijk nooit echt leuk gehad, daarom moest ik ook even mijn vader bellen net.. en daarom... keek ik misschien likkerig.' Toen ik hoorde hoe raar dat klonk lachte ik hardop. Riley grinnikte en keek me toen nieuwsgierig aan.

'Ja ik vind je heel aardig.' zeg ik met een glimlach. 'Ja echt je keek echt zo, maar dan alsof je iedereen wou oplikken, ik vond het wel geinig eigenlijk. Ik heb nog nooit een jongen ontmoet die zo uit zijn ogen kijkt, dus ik vind het eigenlijk wel uniek en leuk.' zeg ik en bij leuk knipoog ik even naar Hope. Ik kijk even om me heen, je ziet overal mensen met elkaar socialiten, eigenlijk heb ik daar geen zin in, als ik maar gewoon gezellig kan kletsen. Met Josh of Hope of met wie dan ook. Even kijk ik echt recht in de ogen van Josh, ik wist eigenlijk niet dat hij echt mooie ogen had, alleen maar lik ogen. 'Wat is er dan met je vader?' vraag ik nieuwschierig maar ernstig.

Ik krabde even aan mijn kin en zuchtte. Ik vertelde nooit iedereen zomaar alles over mijn leven, maar vandaag, in dit nieuwe nieuwe leven, had ik al wat losgelaten over mijn vader. Teveel eigenlijk, ik kon het niet meer geheimhouden, en wilde ik dat ook wel? Mijn verleden, mijn oude leven verbergen en opkroppen en het uiteindelijk begeven omdat ik teveel geheimen heb? Ik kan het Riley vertellen, denk ik, maar dan zal de hele school het binnen no-time weten. Maar is dat een probleem? Ik kijk haar aan en leg mijn handen onhandig in mijn schoot. 'Nadat mijn moeder is overleden aan.. aan, nou ja, nadat ze is overleden is mijn vader nogal veel.. echt heel heel veel gaan drinken. Alcoholverslaafde dus.' Ik wapper vaag met mijn handen heen en weer. 'Daarom wilde ik zo graag naar een school als deze, waar je als het ware woont. Elke dag als ik thuiskwam van school rook het thuis naar drank, naar sigaretten en kon je bijna niet lopen door alle lege flessen. Sterke alcohol, het werd met de dag sterker.' Ik kneep mijn ogen even samen tegen de zon. Ik voelde een steek in mijn hart, maar het was ook goed om het allemaal kwijt te kunnen aan iemand die luisterde. 'Vaak haatte ik hem echt met heel mijn hart, maar uiteindelijk hou ik ook wel van hem, denk ik. En ik ben gewoon bang dat hij zichzelf in de prak rijdt, hij is gewoon non-stop dronken, snap je? En hij moest helemaal naar huis rijden, zelf. Hij heeft geen werk en geen vrouw of vriendin.. en ook als hij gewoon omvalt thuis of zijn hoofd stoot... wie zal het dan merken? Niemand zal hem missen. Behalve ik, uiteindelijk.'

Het verhaal van Josh deed haar iets. Het was aangrijpend, liet haar nadenken. Deed haar denken aan haar eigen verhaal. Het was iets minder hectisch, maar haar broer was alcoholverslaafde. Even haalde ze diep adem en wreef ze de traan uit haar ooghoek weg. Het verhaal greep haar, deed iets met haar en liet haar anders naar het doen en laten van Josh kijken. Ze was sprakeloos en keek Josh alleen maar aan.

Ik zag hoe Hope een traan wegveegde uit haar ooghoek en ik wenkte haar naast me te komen zitten. De sfeer was helemaal omgeslagen, je kon het voelen. Waarschijnlijk had Hope ook een verhaal, of iets waardoor ze geraakt werd. Ik herkende het. Als ik ergens kwam waar mensen veel dronken, of opschepten over het aantal biertjes dat ze dronken, kreeg ik ook altijd tranen in mijn ogen. Het was zo herkenbaar. Voorzichtig legde ik mijn arm even om haar schouders, ze schokte zacht bij mijn aanraking maar liet het toe. Riley staarde voor zich uit en zei niks. Ik kuchte, wilde weer lachen, maar doordat ik het had verteld was het veel dichterbij. Hij kon gewoon dood gaan zonder dat iemand het zou merken, zonder dat ík het zou merken. Ik zou een weeskind zijn zonder dat ik het wist.

Ik bijt op mijn lip als ik zijn verhaal zwijgend heb aangehoord. Dan kijk ik hem aan, en het enige wat ik kan bedenken is hem een knuffel geven. Snel geef ik hem een knuffel, en omdat Hope een traantje wegpinkte geef ik haar ook een knuffel. Ik vind dat knuffels veel zeggen, en ik deel ze nooit heel snel uit. Ik vind het verhaal zo aangrijpend, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Alleen een opa en een oma verloren, maar die andere twee heb ik nog. Het is zo raar, dat kan ik me niet voorstellen. Ik ben niks zonder mijn ouders. 'We moeten...' ik schraap even mijn keel en zeg daarna 'We moeten er iets aan doen, hij moet naar een kliniek, voor het te laat is.' zeg ik.

De arm om haar heen deed haar goed. 'Niet dat het belangrijk is voor jullie om te weten, maar jou verhaal, Josh. Het grijpt me aan. Mijn broer is ook non-stop dronken. Mijn ouders zijn er dan nog wel allebei en ze melden het me ook als hij om het leven komt, maar het doet iets met je als je het verhaal van een ander hoort.', fluisterde Hope zachtjes. De traan die ze wegveegde, leek zich meerdere malen te vermenigvuldigen en ze vulde haar ogen met vocht. De woorden van Riley doen haar goed. Het idee dat ze dat verhaal van Josh snapt, het doet haar goed.

Ik bijt op mijn lip als ik Hope zie huilen. Dan geef ik haar nog een grotere knuffel. 'Dan moet jou broer ook naar de kliniek.' zeg ik zacht. 'Het komt wel goed.' zeg ik troostend, daarna kijk ik naar Josh, die voor zich uit staart, ik ben blij dat hij het gedeeld heeft, daardoor voelen we ons -denk ik- meer verbonden met elkaar. Ik ga weer op mijn plek langs Josh zitten en leg mijn hand op zijn rug. Troostend wrijf ik op en neer. Toen mijn opa overleed deden we dat ook, dat hielp enorm. Ik merk dat ik meer respect voor ze heb gekregen, ik heb nooit echt erge problemen gehad. Alleen dan van mijn opa en oma. Ik mag me in de hemel prijzen met dit, maar ik kijk ook altijd erge progamma's. Dat ik er een beetje voorbereid op ben, zoals over de streep, waar ik altijd een traantje wegpink.

Ik zie dat Hope huilt en ik hoor zwijgend ook haar verhaal aan. Ik voel me zo kwetsbaar, zo niet-jongens-achtig.. maar het kan me niet schelen. Als Riley me een knuffel geeft druk ik haar even snel tegen me aan, snuif haar geur op, en het doet me wel goed. Daarna leg ik moedeloos mijn hoofd op mijn knieën. 'Het heeft geen zin. Hij heeft al een keer in een kliniek gezeten, maar hij kon het niet, hij kon het gewoon niet. Uiteindelijk moest hij weg omdat de verzekering het niet langer wilde vergoeden, maar hij was nog lang niet beter. En daarna werd het juist erger. Net zoals met mijn moeder die..' Ik kap mijn verhaal af en bijt op mijn tong. Niet nog meer vertellen, niet nog zieliger zijn dan je al bent.

Ik slik even om alles te verwerken, nog steeds wrijf ik over zijn rug. Heel mijn beeld over Josh is veranderd, hij is niet zo'n typische macho, niet dat ik dat al eerst dacht. Maar hij is kwetsbaar, en dat weer maakt hem anders. 'En als we hem nou in een isoleercel plaatsen?' vraag ik lachend en een beetje voor de grap. Om het een beetje luchtig te houden doe ik dat. Ik kan het echt niet aanzien, ik vind het zo sneu. Dus ik geef hem weer een knuffel, en ik druk hem tegen me aan zodat hij een beetje troost kan vinden.

Ze knuffelt me weer. Het overvalt me een beetje, maar ik vind het niet erg. Ik grinnik om wat ze zegt, wetend dat dát al helemaal niet zou werken. Hij zou zichzelf wat aandoen daar, hoe dan ook. Ik rilde bij de gedachte. Toen ze me weer losliet schudde ik even heen en weer, alsof ik het van me af wilde schudden, alsof dat kon, en veegde de paar tranen uit mijn ogen. Daarna keek ik naar Hope, die zag er alweer een stuk beter uit dan daarnet. 'Ik ben niet alleen zo.. zo sneu als ik nu ben, hoor,'zei ik onhandig, 'je kunt ook een hoop lol met me beleven, als ik in de goede stemming ben.' Ik trok mijn mond in een grimas en Riley grijnsde terug.

Hope grinnikte om de opmerking van Josh. 'Natuurlijk, iedereen zal lol met elkaar kunnen beleven als we daarvoor in de stemming zijn.'. Hope haalde diep adem en stond op. 'Ik hoop niet dat jullie het erg vinden, maar ik heb even tijd nodig voor mezelf.', fluisterde ze zacht en ze liep terug naar het bankje, waar ze op zat voordat Josh haar wenkte om te komen. Met haar voeten op de rand en haar armen om haar knieën staarde ze voor zich uit, nadenkend, hopend op een wonder.

Ik moet gaan eten...

Ik keek haar na en draaide me toen om naar Riley. 'En jij? Moet jij ook nog iets kwijt over je leven, iets heftigs? We zijn nu helemaal in de stemming en ik denk dat ik nog wel wat kan hebben. En bovendien moet ik jou toch ook troosten zoals jij dat bij mij deed? Jongens horen wat voor meisjes te doen, remember?' Ik glimlachte.