RPG ~ Glorious High

Oei wat erg, ik ben nou ook de hele tijd weg denk ik! Sterkte!

'Nou met mij niet veel bijzonders, ik ben alleen mijn opa en oma ooit verloren, maar dat is niet zo erg als dat van jou. Alleen...' ik zwijg even voordat ik het af maak, en of ik het zeker wil dat ik het echt ga zeggen, uiteindelijk besluit ik het toch te vertellen. 'Ik ben gepest, genegeerd en van alles, alleen door mijn kleren, er waren alleen maar huppelkutjes op die school.' zeg ik. Dan zie ik weer die groep meiden langs komen, die ritjes, ze waren hier dus wel. Ze wijzen lachend naar mij, maar glimlachen lief naar Josh, ik draai met mijn ogen van irritatie.

Veronica had toe gekeken hoe ze allemaal hadden gebasketbald en lag nu in de zon op het gras. Ze moest nodig bij kleuren want ze voelde zich naast sommige mensen heel bleek. Dat zou ook waarschijnlijk ook zo blijven want Veronica is niet het meisjes dat 1-2-3 bruin word. Ze trok haar ds uit haar tas en ging op haar rug liggen en begon een spelletje te spelen.

'Opa's en oma's verliezen kan ook heel erg zijn, hoor,'mompelde ik en ik trok haar onwillekeurig iets dichter tegen me aan. Ze knikte. 'En pesten ook. Ik vind juist..' ik stopte even toen er een groepje meiden voorbijkwam. Allemaal met gebruinde slanke benen, blousejes die maar half dichtgeknoopt waren en met een knoop vast waren gemaakt om hun getrainde buik en navelpiercing te showen. Waarschijnlijk waren dat de huppelkutjes waar Riley het over had. Ze glimlachten naar me, de ene nog uitdagender dat de ander. Ik zuchtte. 'Don't worry Riles, ik mag ze ook niet,'grinnikte ik. Ze leek zich de ontspannen, hoewel ik me afvroeg of ik me dat niet verbeeldde. Ik zag hoe Veronica zich weer uitrekte in het gras en begon te ds-en. Voor sommigen was het leven zo makkelijk. Hoewel, voor mij leek dat nu ook. Zo volmaakt. Riley dicht tegen me aan, een goed gesprek, humor, begrip..

'Ja weet ik, maar je moeder is nog erger, we moeten ervoor zorgen dat het lukt met je vader.' zeg ik. Als ik hem zo zie kijken bijt ik onzeker op mijn lip. 'Maar ik trek me er weinig van aan, van het pesten dan, ik ben tenminste uniek met vintage enzo. En met mannenblouzen.' zeg ik grinnikend erachteraan. Daarna maak ik het af met de woorden 'Zulke types waren het.' Ik wijs de meiden na. Even kijk ik op de klok, ik schrik want het is al 6 uur, eettijd dus. 'We moeten eten.' zeg ik terwijl ik in zijn zij prik, hem los laat en op sta. 'En ik weet zeker dat we een oplossing krijgen voor je vader.' zeg ik. Ik trek hem omhoog en hij staat gewillig op. Ik heb echt een gevoel dat hij mijn beste vriend gaat worden of... Nee laat maar.

Claire had nog een tijdje naar het basketbal en het basketballen van de anderen gekeken, maar had toen wat honger gekregen en was dus wat te eten gaan halen. Een broodje gezond, want ze moest wel een beetje op haar lijn letten en daarna was ze nog even naar haar kamer gegaan om te kijken of haar kamergenoot daar toevallig was, maar die was er niet. Nu keek ze op de klok en zag ze dat het etenstijd was dus besloot ze zich maar eens naar de eetzaal te begeven. Ze had dan wel net nog wat gegeten, maar ze wilde haar nieuwe vrienden/kennissen wel even gezelschap houden tijdens het eten. Ze opende de deur en stopte een plukje haar achter haar oor. Ze liep over de campus en opende toen de deur. Ze stapte naar binnen toe en vroeg zich af waar Leonardo, Hope, Riley en Veronica waren. Maar ze zou ze wel snel genoeg vinden.

Met een verschrikt geluidje schrok Leonardo wakker. Shit, hij had bijna de hele middag geslapen. Met een slaap dronken hoofd keek hij op, hij zag Josh, Riley en Hoppu zitten en verderop lag Veronica te zonnen. Oké, er waren niet veel dingen verandert. Hij stond op sloeg het gras van zijn broek en drukte zijn muts beter op zijn hoofd. 'Konden jullie me niet wakker maken..' Hij keek sacherijnig, haalde zijn broek op en klopte op zijn buik. Hij had honger, heel erg honger. 'Hoe laat is het ? etenstijd?' Hij greep in zijn buik. 'Jup, etenstijd' Hij deed zijn handen in zijn zakken en keek de kindjes aan. 'Vergezellen jullie mij naar de kantine?' Deftig gaf hij een tik op zijn muts.

Claire beet lichtelijk onzeker op haar duimnagel toen ze haar nieuwe vrienden niet kon ontdekken in de kantine en dus draaide ze zich weer om. Ze haalde een keer diep adem en besloot toen buiten op het terrein maar naar ze te gaan zoeken. Maar nog voordat ze de kantine uit was gelopen spotte ze Leonardo op het veld. Ze glimlachte en toen ze naar buiten liep zag ze ook de anderen. En een jongen die ze nog niet kende. Maar dat zou dan waarschijnlijk snel komen. Ze liep in hun richting en glimlachte even. "Hallo allemaal..."Toen keek ze naar de nieuwe jongen en glimlachte. "Hoi, ik ben Claire."

Veronica keek op toen ze Leonardo zag praten en stond op. Ze klopte het gras van zich af nadat ze haar ds had opgeruimd en liep naar hem toe. 'Hi Claire.' Zei Veronica toen ze hen naderde en keek naar Leonardo. 'Je hebt de grassprieten op je lijf staan.' Zei ze toen ze de afdrukken zag staan en grinnikte. Veronica krabte aan haar armen. 'Ik haat gras.' Mompelde ze en niet veel later had ze overal jeuk, nou bijna overal.

'Jij hebt rood haar' Zei Leonardo gevat en hij glimlachte. 'Hee Claire, kom we gaan eten.. ik heb honger echt heel erg honger.. super honger.. ONGELOFELIJKE honger' Hij stak zijn handen in zijn zij. 'Ik geloof dat ik duidelijk was' Hij draaide zich 90 graden en liep naar de kantine toe met zijn handen nu in zijn broekzak. Hij wiebelde met zijn neus, hij had jeuk maar hij had geen zin om te krabben. Weer wiebelde hij, oke toch maar krabben. Hij wreef over de gras afdrukken en klakte met zijn tong.

Claire glimlachte naar de anderen en toen Leonardo zei dat hij ging eten grinnikte ze. "Ik kom daar net vandaan, het is er nogal luidruchtig."Claire had het niet zo op drukke ruimtes en honger had ze niet, maar ze vond het gezellig met Leonardo en Veronica en ze waren aardig voor haar. In tegenstelling tot mensen op haar oude school, dus dan was het voor Claire al gauw goed. Ze streek haar rokje nog even glad en liep toen achter Leonardo aan.

'He Leo, psst Leo. Ik denk dat je honger hebt.' Fluisterde Veronica in zijn oor en grijnsde. 'Ik heb ook best honger.' Zei ze en haakte haar arm door die van Claire. 'Krulletjes.' mompelde ze en raakte een van Claire gekrulde lokken aan en grijnsde. 'Ik vind je krullen mooi.' Concludeerde ze na een tijdje en even later haakte ze haar andere arm door die van Leonardo.

Toen ik zag dat iedereen opstond en aanstalten maakte om te gaan eten, rekte ik me uit en volgde ik Riley naar de rest. Leonardo knipoogde naar me en ik knipoogde naar hem en hij lachte. Ik was blij dat hij niet zo macho was gebleven als bij de kennismaking, toen hij om een vuurtje had gevraagd. Ik glimlachte en we liepen met zijn allen naar de eetzaal. Binnen was het al aardig aan het vollopen. Ik liep met Leonardo naar het buffet, rechts in de zaal. Er was biefstuk, er waren volop aardappelen, ik schepte flink op. Ik had honger van al dat gedoe. Eerst voetballen, toen het praten met Riley en Hope... it was a heavy day. Maar een mooie, echt een mooie dag. 'Jezus wat sta jij te dromen gast?' vroeg Leonardo. Ik keek hem dommig aan en vroeg wat er was. Hij grinnikte. 'Of je er saus bij wil of niet.' Ik keek naar de man achter het buffet die ongeduldig met een lepel vol tomatensaus stond te wachten. Achter me stond onderhand een lange rij studenten. 'Eh.. nee, dankuwel.' De man zuchtte dodelijk vermoeid en ik wuifde mijn excuses. 'Waar zat je met je hoofd?'vroeg Leonardo. 'Handenmeisje?' We liepen naar de tafel waar onze nieuwe vrienden al zaten. 'Zeg jij maar niks.'

Claire glimlachte naar Veronica toen deze haar een compliment over haar haar gaf en ze knikte. "Dankje, Ik ben er op zich wel trots op, al zit het 's ochtends verschrikkelijk in de war en krijg ik de klitten er amper uit."Ze grijnsde en keek toen naar Veronica haar haar. "Jou haar is trouwens ook mooi hoor. Ik bedoel het heeft een aparte kleur en ik vind het mooi, je ziet niet veel mensen die zoiets hebben en het past bij je." Toen keek ze naar Leonardo zijn muts en ze schudde haar hoofd. "Over jouw haar kan ik helaas geen compliment geven want ik kan het niet zien door die muts van je. Draag je die soms dag en nacht?"

'Je kriebelt in mijn oor Veronica' Leonardo krabbelde aan zijn oor. 'En volgens mij heb je gelijk, en claire die draag ik niet in de nacht gekkie.. alleen overdag' Leonardo zijn buk knorde en hij slikte. Hij had ook een droge keel, hij was toe aan een colatje of iets sterkers misschien een biertje ? zouden ze hier ook uit mogen gaan ? dat moest hij echt even ondervragen. Hij opende zijn mond om het te vragen maar werd toen afgeleid door het eten wat hij zag liggen. 'Food !' Blij pakte hij een dienblad, sloeg zich door de mensen heen en schepte grote portie's op. Hij gniffelde op Josh. 'Misschien moet je handenmeisje leren om op haar handen te lopen, dat lijkt me echt grappig..' Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek enthousiast. 'Nee.. beter.. koop een aapje en leer die op zijn handen lopen' Hij stond versteld van zichzelf 'Ik heb zulke geniale plannen' Hij klopte op zijn eigen schouder.

Claire lachte even om Leonardo en zei:'Nou toch wil ik ooit je haar eens zien. Al draag je dat ding de hele dag." Ze vond Leonardo wel grappig, hij had humor, maar was niet iemand die alleen maar grappen maakte. Hij was ook nog eens gewoon aardig. Ze glimlachte even naar Veronica en zei toen:"Ik heb niet zo'n honger meer, ik heb net nog wat te eten gehad, maar ik neem denk wel nog wat te drinken. Weet jij al wat je gaat eten?" Claire nam een flesje water van het buffet af en zette dat op een dienblad neer. Ze legde er ook nog even een appel bij en glimlachte.

Ik gniffelde om Leonardo, hij was soms echt gestoord. Okee, soms? Ik kende hem nu hoelang.. sinds vanochtend! We zaten naar mijn mening met de gezelligste mensen van heel Glorious High aan tafel. Leonardo, Claire, Hope, Riley, Veronica... en nog wat mensen die ik even niet thuis kon brengen. Nóg niet. Af en toe keek Riley een beetje bezorgd of nieuwsgierig mijn kant op. De eerste keer werd ik rood, de tweede keer ontwijkte ik haar blik, de derde keer grijnsde ik en daarna glimlachte ik alleen nog. Ik voelde me één groot stuk faal.

'Ik weet niet wat ik wil eten.' Zei Veronica en keek naar de worstjes die er lagen. 'Pfft, ontbijteten als avondeten. Ze worden gekker en gekker.' Mompelde ze en schudde haar hoofd. Ze schepte wat pasta op en een stuk biefstuk. Ze wuifde de saus weg en pakte een flesje cola. 'Jam.' Mompelde ze en liep naar een tafel waar ze ging zitten met de rest. 'Weetje, Pasta en biefstuk klinkt goed.'

'Pasta en biefstuk? Ja, het klinkt wel, maar of het smaakt..' Ik kreunde, wat was dat nou weer voor no-life opmerking. Ik ging me met de minuut dommer voelen. Ik was benieuwd of je hier eigenlijk wel wat mocht doen, 's avonds. Bij elkaar op de kamer komen, bij de meisjes, bij Riley.. sukkel. Ik voelde me zo'n sukkel. Wat had ik nou met Riley? Ja, we konden goed met elkaar overweg, ze had me getroost en ik had me een klein jongetje gevoeld in haar armen, ze was komisch, knap, stijlvol.. maar dat waren er zoveel hier. Wat sprak me nou in hemelsnaam aan bij haar?

Claire keek even naar wat Veronica op haar bord legde en glimlachte toen. "Nou het ziet er lekker uit en als ik niet al gegeten had dan had ik het ook genomen. Maar ik hou het bij mijn flesje water en mijn appel." Ze ging aan de tafel zitten en keek even één voor één naar de mensen die bij haar aan tafel zaten. Deze mensen waren zo normaal. Geen mensen die om populariteit gaven of om veel geld hebben. Gewoon normale mensen met humor en die je kon vertrouwen. Althans voor zover je mensen kon vertrouwen die je pas een aantal uur kende.

'Je krijgt me haar wel eens te zien hoor, maar niet nu want Veronica heeft me haar verpest door er door heen te woelen.. sorry Claire' Leonardo moest lachen, pakte zijn mes en vork en prikte wat paprika van zijn bord en stopte die in zijn mond. Hij was qua eten heel anders dan de meeste jongeren. Hij vond broccoli en paprika lekker, dat kwam omdat zijn oom chefkok was en als zijn ouders het de druk hadden dat hij dan daar ging eten. Dan moest hij daar van alles proeven, én opeten. Dan leer je vanzelf alles lekker vinden.

Ik keek naar Claire en naar nog een paar meiden. Sommigen aten zó belachelijk weinig. Je had toch serieus honger als na zo'n intensieve dag? Nou ja, niet iedereen had gesport en zich zorgen gemaakt en nog zo een paar dingen maar toch.. zelfs als ik een dag in bed had gelegen had ik nog een stevig maaltje nodig. Ik keek Leonardo aan en zag dat hij hetzelfde dacht. Aan de lijn. Jeetje, dat was nieteens nodig. Het ene meisje was nog slanker dan het andere, nog mooier, nog strakker.. ik zuchtte nog maar eens diep en vroeg me af of er nog een toetje kwam. Ik hield van puddinkjes.

Veronica nam een hap van haar pasta. 'Hmhh...' Zei ze alleen maar. De pasta deed haar denken aan thuis. Hoe raar het ook was. Maar haar moeder maakte altijd paste, met verse tomaten en andere verse kruiden uit hun tuin. Het gehakt was meestal niet zo vers. De pasta af en toe wel, ze kon zich nog herinneren dat ze helemaal onder het meel zat haar moeder te helpen om plakken pasta in stukken te snijden. Ze slikte haar hap door en wist zeker dat ze met een af andere domme grijns daar had gezeten.

Ik zucht en loop even mee. Het was me een dagje wel. Gevat trek ik leo's muts eraf en zeg 'Nu zien we toch je haren.' Ik steek mijn tong uit, die kreeg hij nog terug. Daarna geef ik zijn mutsje terug. Ik pak spaghetti met bolognesesaus, een van mijn lievelingseten. 'Weet je wat we eigenlijk moeten doen? 's nachts naar elkaar gaan.' zeg ik lachend, dat lijkt me echt tof. Dat we kei sneaky naar binnen moeten lopen en rennen en zorgen dat we niet betrapt worden, dat is high school. Ik heb als doel gesteld dat ik dat zou doen, nog beter als ik dat de eerste dag zou doen. Ik kijk even om me heen, en zie sla. Ik hou van sla, zolang er maar dressing op zit. Ik pak een paar blaadjes en pak een beetje dressing. Ik eet gewoon normale porsie's, maar als ik zie wat sommige meiden eten slik ik, tjezus wat weinig. Als we zitten pak ik een hap van de pasta, het is heerlijk.

Claire zag dat Josh in haar richting keek en nogal afkeurend aangezien er bijna niets op haar dienblad lag. Ze grijnsde en keek hem toen aan. "het is niet wat je denkt hoor. Ik ben niet aan de lijn, ben ook geen anorexiapatient, maar ik had al gegeten en ik vind het niet echt nodig om twee keer te eten."Ze glimlachte en nam toen een hap van haar appel. "Maar als het je gerust stelt wil ik ook best nog wel een toetje nemen straks hoor..." Toen keek ze lachend naar Leonardo en zei:"Ik vind he haar wel schattig zitten op dit moment... Maar dat kan mijn mening zijn. Misschien moet je gewoon wat vaker je muts afzetten, dan wen je er vanzelf aan?"