RPG ~ Glorious High

Veronica schreef:Veronica’s hoofd schoot met een ruk op toen ze merkte wat ze had gedaan. Zo hard zelfs dat ze haar hoofd stootte tegen de muur. Ze kromp in een. Ze schaamde zich verschrikkelijk. Ze deed dingen die verboden waren. Ze waren nu vast teleurgesteld in haar. Ze beet op haar lip en liet hem weer gauw los. Tranen welden op in haar ogen en de stemmen van haar moeders, de psychologen, de dokters, ze waren een grote wervel. Gek genoeg waren daar ook de stemmen van de mensen die ze had ontmoet. Ze schudde wild met haar hoofd. Dit wilde ze niet. Tranen bungelde langzaam over haar wangen toen ze merkte dat het niets hield. ‘Ga weg.’ Mompelde ze. ‘Ga alsjeblieft weg.’ Daar zat ze, verslagen tegen de muur aan. Haar armen langs haar lijf en haar borst ging langzaam op en neer en tranen rolde naar benden. Meer deed ze niet, meer bewoog ze niet. Ze was te beschaamd om terug te keren naar buiten, om zelfs maar te bewegen.

Wow, je schrijft echt mooi.

iknow.. dat doet veel meer pijn dan het pijndoen zelf.

Single in capslock, dat sprak me wel aan. Shit, was ze ook verliefd op mij? Of nee.. niet shit, eerder YES, in capslock. Nee toch shit, want we kenden elkaar nu like.. ongeveer 25 uur en ik was nu al helemaal over de rooie en hield m'n hoofd nergens bij. Ik dacht aan al de keren dat mijn moeder tegen me had staan schreeuwen. Dat ik een leven moest zoeken, een vriendinnetje, dat ik "GODVERDOMME NIET ZO'N KUT-JOCH MOEST ZIJN" en de tranen sprongen in mijn ogen. Mijn moeder was nooit een lieve moeder geweest. Nooit eentje bij wie je op schoot wilde kruipen, of naar wie je toe zou rennen -blij haar weer te zien- na een logeerpartijtje. Niet het soort type waaraan je midden in de nacht vroeg of je bij haar mocht liggen, omdat het onweerde. Niet degene die chocolademelk voor me maakte als ik halfbevroren terugkwam van de ijsbaan. Ze was niet bezorgd geweest toen ik op een avond niet thuiskwam. Ik was verdwaald in het bos. Ze was niet lief. Maar ik miste haar zo erg dat ik in elkaar kromp.

Bill Drake Stone. schreef:
Wow, je schrijft echt mooi.

Riley Lee Mindervolt schreef:
Weer zo'n mooi stukje!♥

Thank you <3

I have my moments.

Ik zucht even en ga op mijn rug liggen. Dit kan niet, dit kan gewoon niet Riley. Je moet niet zo denken, zo denken dat je hoofd kapot gaat aan gedachtes, want dat gebeurd altijd bij me. Ik denk dingen die niet echt zijn, en Josh kan me niet leuk vinden. Hij vroeg me dit gewoon uit interesse voor me. Hij was gewoon benieuwd, en nieuwschierig. Ik heb hem bovendien ook getroosd voor zijn vader en misschien denkt hij wel dat hij me iets schuldig is. Ja dat laatste is het. Ik leg mijn laptop op mijn schoot en ookal liggen mijn blonde lokken overal, het boeit me niet. Het boeit me niet het boeit me niet het boeit me niet. Nouja eigenlijk wel. Ik leg even snel mijn haren goed en leg daarna mijn handen op mijn laptop om ervoor te zorgen dat mijn apple niet gestolen wordt. Een van mijn handen verplaats ik naar mijn camera. Zo ligt alles beschermt en vallen mijn ogen dicht, maar niet in slaap.

Ik legde mijn hoofd op mijn knieën. Iets wat ik altijd deed als ik verdrietig was, of als ik pijn had. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën en verzekerde mezelf ervan dat ik mijn moeder niet miste, en dat ik niet verliefd was op Riley, en dat het me niet kon schelen dat mensen me zouden zien als een sneuë jongen die moest huilen. Want ik moest huilen en jongens mochten huilen, althans, dat vond ik. Ik durfde niet omhoog te kijken, bang dat ik iemand zag die me keihard uit zou lachen door mijn rode ogen. Ik wilde nu dat ik zou blijven zitten en dat als ik opkeek, ik op een zonovergoten grasvlakte zat. Dat ik Rileys warme armen strak om me heen voelde en dat we samen naar het leven zouden kijken. En dat ik zou glimlachen. Vanuit de diepste diepte van mijn hart zou ik glimlachen en ik zou er nooit, echt nooit mee ophouden. Het tegenovergestelde gebeurde. In plaats van Rileys armen voelde ik opeens een harde tik tegen mijn blote enkel. Ondanks mijn voornemen niet op te kijken keek ik op, en terwijl ik dat deed bedacht ik dat ik een grote fout onderging. Voor mijn betraande gezicht stond hupperkut #1. Shit.

Ik rol weer om, en leg mijn laptop en camera weg zodat ik niks zou pletten. Ik kijk omhoog en zie dat Josh aan het huilen is, en de huppelkutjes staan erbij. Ik sta vrijwel meteen op, pak mijn laptop en camera en loop naar Josh. Ik kijk vuil naar de huppelkutjes en plof naast Josh neer. Mijn laptop en camera liggen nu tussen ons in, want ik vertrouw de plastics echt niet. Ik leg beide armen om Josh heen. Ik weet niet wat ze hebben gedaan maar ik kan niet meer doen dan hem troosten.

Veronica wilde hier weg, weg van iedereen. Zo dat ze hen niet onder ogen hoefde te komen. Zodat ze haar bijt afdruk niet hoefde uit te leggen. Ze durfde ze niet onder ogen te komen. Ze was bang dat ze haar alleen al hoefde te zien en dat ze dan al wisten wat voor een kind ze was. Wat voor een duivels kind ze was. Wat voor een beschamend kind ze was. Ze was zo’n kind dat eigenlijk thuis hoort in een inrichting.
Ze haatte zichzelf, ze haatte zichzelf voor niet-rationeel gedrag dat veroorzaakt werd door gevoelens. Ze hield niet van gevoelens, gevoelens maakte haar dingen doen die ze niet wilde doen. Die maakte haar dingen doen waarvan ze later spijt had. Ze schudde haar hoofd. Waarom moesten mensen nou gevoelens hebben, ze konden prima zonder. Dan kregen ze een samenlevingen die weliswaar koud was, maar perfect logisch. Veronica hield van logisch, ze hield van opgeruimde ruimtes. Ze hield van strakke vormen. Want die dingen waren niet in haar hoofd. In haar hoofd was het niet logisch, het was niet opgeruimd, en het was alsof het een grote bol wol was. Een kijkje in haar hoofd zou je gek maken. Het was alsof haar gedachtes bijen waren die door elkaar vlogen, alsof er iets was dat ze in de war waren. Ze had niet alles op een rijtje, het was nooit op een rijtje geweest. Mensen probeerde het op een rijtje te zetten, maar dat werkte alleen tijdelijk, of een klein beetje.
Veronica stond naar haar gepeins op. Ze wilde weg gaan, nog steeds, maar dat zou niet mogen. Ze zou dan weer stout zijn. Ze sloeg haar armen om haar buik heen. Het deed pijn, de tegenovergestelde gedachtes deden pijn. Overal. In haar hoofd, in haar keel, in haar hart – op de plek van haar hart, Veronica vond het raar dat je hart pijn deed. – en in haar buik. Het maakte haar misselijk.

Riley is een wondermiddel. Echt waar. Één blik en de Plastics lopen chagrijnig weg. En dan komt mijn droom toch even uit. Rileys warme armen zijn iets minder warm dan ik had gedacht, maar verder is ze geweldig. Ik voel me zo ongelooflijk ontzettend dom en kinderachtig. En ik weet dat ik er nog niet vanaf ben. De Plastics vernederen je. Dat wist je. Desnoods hangen ze posters op. Posters met een foto van mij, hoe ik ze met roodbetraande ogen aankeek. En binnen no-time zou iedereen weten hoe ik hier met Riles zat. Ergens in mijn achterhoofd sloeg ik het geluid van de bel op, maar het kon me niet schelen. Ik wilde niet naar de les, niet nu. Niet zo. Ik voelde me alsof ik in een bodemloze put van emoties en herinneringen was gevallen. Af en toe viel ik op een kussen, dat was waarschijnlijk Riles. Dan verdween het kussen en viel ik weer verder. Al vallend bleef ik haken aan scherpe punten, schaafde ik mijn been open en vielen er stenen op mijn hoofd. Het gevoel weerkaatste in al mijn botten en spieren. Ik voelde me zo klote dat het me niet kon schelen als ik te laat zou komen voor de les. Ik ZOU te laat komen voor de les. Op de tweede dag. Maar het maakte niet uit. Ik zou alleen maar keihard gaan huilen bij alles wat de docent zou zeggen. En uiteindelijk zou ik kronkelend op de grond liggen van ellende. Ik zou mijn armen om me heen slaan om dat kleine hoopje Josh bij elkaar te houden. 'Ga maar naar de les.' zei ik tegen Riley.

Aiden lag rusteloos op zijn bed. Zijn linkerzij voelde niet goed aan, en op zijn rechterzij kon hij niet liggen vanwege zijn heup, die hem aardig in de weg zat. Hij had geen idee wat hij hier deed. Hij kende de mensen niet echt goed en de contacten die hij had gemaakt, waren inmiddels alweer verwaterd. Tuurlijk was het ook een beetje zijn eigen schuld, maar mensen hadden hem er net zo goed even bij kunnen betrekken. Hij keek naar het bed dat schuin tegenover hem stond, en dat nog steeds leeg was. Zou hij werkelijk een kamergenoot hebben als hij hem nog nooit had gezien? Hij vroeg zich meer af, wat voor een type het zou zijn en hoe hij was of deed. Voor enkele seconden sloot hij zijn ogen, maar die gingen vrij snel weer open door het geluid van buiten.

Ik zit vast aan een blosmeisje hahahaha

Ik druk hem iets teviger tegen me aan. 'Nee ik ga niet weg want als er problemen zijn met een vriend Ata ik voor diegene klaar. Dus wat is er gebeurd?' vraag ik ongerust. Ik merk dat hij nu ook zijn armen om mij heeft geslagen. Ik glimlach even in mezelf, maar ik vind het zo sneu. Zo sneu voor Josh wat hij allemaal aan zijn hoofd heeft.

Claire pakte haar kladblokje weer op en begon wat ideeën voor een nieuw verhaal op te schrijven, maar het ene idee leek nog stommer dan het andere. Waarom leken haar verhalen altijd vast te lopen op het moment dat het net spannend werd? En het frustreerde haar. Ze smeet geërgerd haar kladblok op het bed en ging naar het plafond liggen staren. Ze legde haar handen onder haar hoofd en haalde een keer diep adem. Misschien zou een wandeling helpen als ze inspiratie wilde krijgen. Ze pakte haar vest van de stoel af en trok de deur achter zich dicht.

Met een ruk schoot Leonardo overeind, bah hij was in slaap gevallen. Zijn hoofd voelde nog steeds aan alsof er een schroevendraaier in zat te wroeten maar dit keer was het minder omdat hij niet zo moe weer was. Hij was van plan om zijn pianospel weer een beetje te oefenen, hij pakte zijn bladmuziek en liep zijn eigen kamer uit. Het zonnetje scheen nog maar stond al laag, hij gokte dat het een uur of 5 of 6 was. Zijn mobiel was hij vergeten, die had hij ook niet nodig nu. Hij liep door naar het schoolgebouw. Hij wist niet precies meer waar het muzieklokaal was, vorige keer met Veronica was hij maar gaan lopen en voor dat hij het wist was hij er. Hij hoopte dat dat nu ook wel goed zou komen en liep een trap op omhoog, sloeg links af en liep een lange gang door. Een splitsing, great wat was dit ? een doolhof? Hij kon zich niet herinneren dat hij een splitsing was tegen gekomen. Hij wilde rechtdoor lopen maar toen hij in de gang rechts van hem keek zag hij een klein meisje in één gedoken tegen de muur zitten. Een meisje met rood haar. 'Veronica?' Verbaasd keek hij naar het bijna-altijd vrolijke meisje wat nu op instorten stond.

'Nee nee, je moet naar de les,'mompel ik en ik sta stomdronken op. 'Kom, het gaat niet over mijn vader dus...' ik breek mijn zin af en trek haar mee naar de binnenplaats. Shit, mijn vader. Shit shit. Hij probeerde me te bellen vanmiddag en toen heb ik mijn mobiel uitgezet. Genegeerd. Wat nou als er iets was? Ja, natuurlijk was er iets, dacht ik er grimmig achteraan, zijn bier is op. Misschien was het echt een huis, dat wat hij had gespot.. misschien was hij thuis! Nee.. dat kon niet. Of nou.. ik wist natuurlijk niet waar hij had gezeten met de auto. In Nederland.. of in Engeland? Het zou wel Engeland moeten zijn.. in Nederland had je niet van die wegen waar in twee dagen écht niemand langskwam. Maar dan ook echt NIEMAND. Okeei grapje; 1 persoon. Maar die negeerde je dan. Misschien was hij thuis.. ik hoopte het en door het hopen vergat ik mijn moeder een beetje. Een heel klein beetje. Ik had me sinds haar dood een week opgesloten in mijn kamer, huilend. Daarna was ik gaan voetballen alsof er niks aan de hand was, en sindsdien had ik er nooit meer een traan over gelaten. Nu kwam alles eruit. Alle ruzies, de pakjes, de mannen aan ons huis, de geluiden, haar ijzeren greep, de bank, de doordringende geur van... Niet aan denken Josh, niet aan denken..

Veronica keek met haar grote, rode en vooral betraande ogen op naar een van de personen die ze nu echt niet wilde zien. ‘Nee.’ Zei ze en trok de muts van haar vest over haar hoofd heen en trok de mouwen over haar handen heen. Ze wilde hem niet zien. Niet nu, zo kon ze toch niet zomaar op eens verdwijnen? Ze schoof van hem weg, steeds verder. Het ging langzaam maar ze bewoog wel. Dat was tenminste iets. Ze dacht niet dat ze nu normaal kon bewegen, niet op haar benen in ieder geval. Ze slikte. ‘Ga weg.’ Zei ze met een huivering in haar stem. Stomme emoties die er bij haar dor haar stem uit kwamen. Stomme emoties die bij haar altijd in haar keel en borst leken op te kroppen. Waarom moest hij haar nou weer vinden? Van alle mensen die er waren. Maar dat was zeker haar geluk. Het leek net op zo'n cliche film. Alleen was alles dan anders. Ze moest lachen, niet haar normale warme, vrolijke lach maar een spottende, harde en vooral koude lach. Het was allemaal zo stom. Ze had de slappe lach en dat alleen om haar stomme, achterlijke gedrag.

'Nee.' zeg ik eigenwijs. 'Bel je vader even op Josh dan weet ik zeker dat het goed gaat kom op.' zeg ik tegen hem. Weer sla ik mijn armen om hem heen maar dit keer omdat ik het gewoon fijn, en ik denk eigenlijk dat hij dat merkt, en bij die gedachten kleuren mijn wangen gelijk roze. 'Trek je niks aan van de plastics, en desnoods gaan we even naar een van onze kamers zodat niemand je ziet huilen.' zeg ik. Ik bijt even op mijn lip en trek hem al mee, mee naar mijn kamer. Snel doe ik de deur open en weer dicht. Ik ga op het bed Zitten en zeg 'En nu wil ik weten wat er allemaal is. Lucht je hard.' zeg ik.

Aiden had zijn I-pod uit van zijn kastje gegrisd en met een nonchalant gebaar zijn oordoppen in zijn oren gedrukt. Wat kon hij toch heerlijk wegzakken met de juiste muziek op. Hij sloot zijn ogen een paar minuten en hoorde even niets anders dan zijn muziek. Toen hij zijn ogen langzaam weer opende, merkte hij dat het weer buiten er niet beter op was geworden. Hij rekte zijn armen voor zich uit en drukte zijn I-pod in één van de zakken van zijn zwarte vest. Hij hield zijn kamer sleutel in zijn hand en deed de deur op slot voor hij zijn kamer verliet. Waar hij heen ging wist hij niet, maar blijven liggen op zijn bed was ook geen beste optie.

Met een rustig tempo liep Leonardo naar haar toe en hij ging zitten tegen de muur. Ze schoof van hem vandaan en riep dat hij weg moest gaan. Zwijgend keek Leonardo naar Veronica. 'Nee, ik ga niet weg..' Hoe zou hij weg kunnen gaan? Voorzichtig bracht hij zijn hand naar de muts en duwde hem zacht van haar hoofd. 'Verstop je nou niet, wat is er gebeurt?' Grote angst sloeg hem om het hart 'Heeft iemand je pijn gedaan?' Hij beet zijn tanden op elkaar van woede. Als iemand haar pijn had gedaan zou hij de neus van die persoon eigenhandig breken. Hij keek hoe de tranen op haar wangen rolde, en hij voelde hoe graag hij iets voor haar wilde doen. Verslagen keek hij toe, de emotie's rolde over zijn gezicht. Angst, woede, achterdochtigheid, en uiteindelijk machteloos. Wat was er aan de hand? Toen drong het tot hem door hoe weinig hij eigenlijk van dit meisje wist. Hoe weinig hij van iedereen wist, hoe weinig iedereen van HEM wist. Hij hapte langzaam naar adem 'Vertel het me' wist hij rustig uit te brengen maar toch lag er in zijn ogen ergens diep ver weg een smekende blik. Hij wilde niet dat ze moest huilen, dat ze pijn leed of iets. Dat wilde hij niet.

‘Ja, nee, misschien.’ Zei Veronica en weigerde hem te vertellen wat ze had gedaan. Ze keek hem aan. ‘Het gaat je niets aan.’ Zei ze en zette haar handen tegen hem aan en duwde, wat niets hielp, alleen zij zelf schoof achter uit. ‘Intressant.’ Mompelde ze met haar laatste restje ‘Normaalheid”. Het duwen deed pijn aan haar pols. Alsof er iemand door heen sneed. Niet dat ze wist hoe het voelde. Hij wilde niet weggaan. Ze keek hem lang aan. Waarom ging hij niet weg, had hij niets beters te doen? Ze huiverde. Straks was hij een van hen. Ze schudde met haar hoofd. Dat kon niet, dan was hij niet zoals hij was geweest. Dan was hij een net persoon, zou hij niet basketballen en de hele dag op een stoel zitten te lezen, of te hebben gepraat met mensen. Misschien moest ze duidelijk maken dat hij weg moest gaan. Ze schoof weer naar hem terug. ‘Ga weg.’ Zei ze nog eens en zette zonder pardon met al haar kracht haar nagels in zijn arm. Ergens ver weg wist ze dat ze hier verschrikkelijke spijt van zou krijgen. Maar ze kon niet meer redelijk denken. Alles in haar hoofd was verandert in mist.