RPG ~ Glorious High

Ik kijk hem ietwat verlegen aan. 'You just made my day.' zeg ik vrolijk. Ik schep wat fruit op en ook wat pizzabroodjes. Ik kijk naar Josh zijn bord, vol met fruit en ander eten. Zo te zien heeft hij zijn eetlust weer helemaal terug, echt helemaal, misschien zelfs nog wel meer. Ik snap nog steeds niet dat dat allemaal in zijn buik past, zijn kleine minibuik, hij heeft echt een minibuik. Nou ik bedoel, hij is gewoon dun dat is het. 'Heb je je honger weer terug?' vraag ik lachend.

'Daar ben ik blij om.' Ik volg Rileys blik en lach. Ik klop op mijn buik. 'Jaa, helemaal, ik weet niet hoe het kwam dat ik zo niksig at. Even inhalen nu, zegmaar.' Ik grijns en als ik zie dat de rest van de tafel me een beetje apart aankijkt grijns ik ook naar hen. 'Ze vinden me echt raar volgens mij,' fluister ik in Rileys oor. Ze glimlacht. 'Ja toch?' vraag ik. Aan de andere kant van de kantine zie ik de welbekende Plastict weer, joehoe wat zijn we nu blij. Ze komen onze kant op, joehoe wat een lol. Wat hebben ze nou nog te zoeken hier?

Oké ik zit nu stiekem op de iPod en ik moet dit ff snel doen, ruzie met papa en mama ik zit op de wc.

Ik grinnik even 'Je bent raar maar dat is leuk.' zeg ik lachend. Ik zie een aantal jongens naar me kijken als ik langs kom. Sommige fluiten zelfs, dat is me nooit overkomen. Ik druk dan altijd snel een kusje op de wang van Josh om te bewijzen dat ik bezet ben. Ik zie dat de plastics op ons af komen. 'OEI, de plastics zijn er weer.' zeg ik expres iets te hard.

Moet nu echt weg.

Ik moet echt even wennen aan al die jongens die Riley opeens oh zo leuk vinden, en aan de meisjes die opeens mijn aandacht willen. Er zijn nog niet echt veel stelletjes op Glorious, één van de Plastics heeft een vriendje, maar dat kán gewoon niet serieus zijn. Wij zijn wel serieus. Ik moet lachen als Riley mij op m'n wang kust, er komt net een groepje jongens voorbij. Maar het is ook handig, want de Plastics zien het ook. De voorste wijst naar Riley. 'Wat moet je met die hoer?' vraagt ze. Mijn mond valt open en daarna begin ik te lachen. Het is zo duidelijk ironisch en hypocriet, en ze heeft het zelf nieteens door. Zij is hier de grootste hoer, met 'r minirokje en hemdje met gepoederde decolleté, wat een misser van dat domme kind. Ik sla mijn arm om Rileys middel -er begint zich echt al een soort plek te vormen waar mijn arm in past- en druk haar stevig tegen me aan. 'Ga je mee naar de stad Riles?'

'Als Josh van hoeren zou houden zou hij wel iets met jou nemen, want volgensmij ben jij hier de ergste hoer.' zeg ik vol walging. Wat op dat moment gebeurd is ontzettend moeilijk te bevatten. Iemand gooit een tomaat naar de plastics. Er ontstaat een waar voedsel gevecht, echt facking vet. Ik begin te lachen en pak wat voedsel van iemands bord. Ik gooi het naar de plastics, natuurlijk. Alle mensen lijken net gekken, overal ligt voedsel. Er komen al wat leraren aan, maar die kunnen helemaal niks ertegen doen, zelfs zij worden bekogelt.

Ineens vliegt er een tomaat patsboemklets tegen #1. Recht in haar gezicht. Ik voel een giechel in mijn buik en algauw lig ik helemaal dubbel. Iedereen gooit eten naar elkaar. Ik krijg een plak cake tegen mijn nek en in mijn gezicht spatten een paar aardbeien uit elkaar. Als bloeddruppels sijpelt het sap langs mijn hals mijn t-shirt binnen. Ik spring overeind en gooi een beker vol chocolademelk vol in iemands decolleté. Ze rent tierend achter haar aan en uiteindelijk kruip ik onder de tafel. Op de één of andere wonderbaarlijke manier merk ik dat Rileys hand nog steeds aan die van mij vastzit, en tot mijn opluchting zie ik dat ze er zelf ook nog aan zit. Haar wangen kleuren hoogrood van plezier en haar voorhoofd druipt van het kapotgereten fruit. Gelukkig is haar jurkje haast ongedeerd. Ik steek mijn hand uit om het vruchtsap van haar wang te vegen, maar ze pakt hem vast en drukt er een kusje op. Ik grijns en trek haar weer de menigte in. 'Zullen we ze van achteren aanvallen?'

Ik begin zachtjes te lachen en het vloeit over naar schaterlachen. Oké, misschien wordt mijn jurkje wel vies, maar er bestaat een wasmachine. 'Ja van achter, de plastics, en dit is zo leuk.' zeg ik met pretoogjes. Ik pak wat melk en josh meel, waar die het vandaan heeft, ik heb geen idee, maar het plakt geweldig. Ik gooi het glas melk over #1 heen en daarna gooit Josh de meel over haar heen, geweldig. Dat gezicht van haar is een uitspatting van woede en frustratie. Het volgende wat we horen is een ontzettend harde krijs. Snel druk ik een kusje op de mond van Josh. 'Voor als we het niet overleven.' zeg ik met een korte grinnik.

Ik probeer veel te typen maar t gaat dan wel sloom, zit namelijk weer op de iPod xd!

'Ik verwacht inderdaad niet dat we hier ooit levend vandaan komen,'roep ik haar snel toe en grijp haar hand steviger beet. Ik hoor een gierend gesis dat uit buurt van de Plastics vandaan komt. Ik lach en gooi nog een ei naar over mijn schouder. Hij gaat blindelings langs de Plastics en eindigt op de bril van een docent. 'Shoot,' mompel ik. Ik trek Riley mee naar een zijgang van de zaal. We komen uit in een lange gang en over de binnenplaats komen we uiteindelijk aan in het schoolgebouw. Niet dat we er iets te zoeken hebben, maar ik verwacht niet dat de desbetreffende docent erg blij zal zijn. Lachend laat ik me op de marmeren vloer zakken, mijn handen afvegend aan mijn broek. 'Dat was lache.'

Daarna gebeurd alles snel, met een ei, die een leraar aanraakte. We zijn samen heel snel naar een van de gangen gerent, uit het zicht van de leraar. 'Ik zit helemaal onder, gelukkig bestaan er douches en wasmachines.' zeg ik tegen hem. Ik laat me ook op de grond zakken en leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Dat heb ik nog nooit meegemaakt, echt zo vet.' zeg ik. Het leek net een dierentuin, maar dan dat we lol hebben. Dit was echt leuk, iets wat alleen op glorioushigh kan gebeuren.

'Ik ben benieuwd hoe ze dit gaan oplossen,' grinnik ik. 'Op mijn vorige school deden we het ook een keer, toen moest de hele school een week corvée doen. Niet echt leuk, maar een food-fight is geweldig.' Ik ruik de geur van pasgewassen haar als ze haar hoofd op mijn schouder legt. Ik voel me net Edward in Twilight, bang dat ik haar op zal eten, zo lekker. 'Ik moet ook douchen denk ik,' zeg ik terwijl ik een stuk kiwi van mijn arm pluk. 'Als we dat nou nu doen kunnen we daarna naar de stad?' Ik veeg dan toch het fruit van haar besmeurde gezicht. Met al die zooi die mij eruit doet zien als een zwerver die uit de prullebak heeft gegeten, ziet Riley er nog steeds beeldschoon uit. 'Come on,' mompel ik en ik trek haar omhoog.

'Ze kunnen dat toch niet controleren, dan ga ik gewoon niet hoor.' zeg ik lachend. Een beetje ongewillig laat ik me omhoog trekken. Mijn arm lef ik om de middel van Josh. Het liefst wil ik bij hem blijven, zo veel hou ik gewoon ven hem. Als we uiteindelijk op het veld staan houd ik hem tegen 'Wie is dat daar, die man daar?' vraag ik aan hem. Het is zoiezo geen leraar, en als hij onze kant op kijkt zie ik dezelfde ogen, dezelfde als Josh. Vragend kijk ik hem aan, dalijk is het zijn vader of oom of zoiets, zou zomaar kunnen.

'Nee, ik denk ook niet dat ze dat..' Hap. Slik. Adem. Vraagtekens. Opluchting. Zucht. Kut. Wat doet hij hier? Midden op de binnenplaats staat mijn facking eigen vader een beetje ongemakkelijk om zich heen te kijken. Hij, die langs de weg stond zonder benzine, en die dus kennelijk geholpen is, is niet even naar huis toe gereden, maar is hier, op Glorious High. Die ongelooflijk hatelijke debiele dronken sukkel durft mijn prachtige gouden toekomst te verpesten door zijn kop hier te laten zien. Ik bal mijn vuisten. 'Mijn vader,' mompel ik met een verstikt geluid in Rileys oor. 'Dat hij zijn dronken kop hier durft te showen..' Hij kijkt onze kant op, glimlacht en komt naar ons toe. Meteen ga ik voor Riley staan, pak allebei haar handen vast en knijp erin. Ik weet zeker dat ze haar wenkbrauwen nu fronsend naar elkaar toetrekt. Normaal zou ik ze weer gladstrijken met mijn lippen of met het topje van mijn vinger, maar nu kijk ik mijn vader strak aan. 'Wat moet je?'

'Mag ik eens kennismaken met je vader Josh.' vraag ik. Ik laat zijn handen los en kijk vriendelijk naar de man. 'Hallo, ik ben Riley, de vriendin van Josh.' zeg ik tegen hem. Daarna ga ik weer naast Josh staan, pak zijn hand vast en knijp erin voor support. De man ziet er nu niet heel dronken uit, maar hij moet naar de kliniek, of een nieuwe vrouw ontmoeten, dat kan ook nog. Ik weet geen eens zijn naam eigenlijk, echt ontzettend slecht. 'Ik heb een oplossing, een datingsite.' fluister ik in de oor van Josh. Ik weet zeker dat hij gaat lachen, het is ook een domme oplossing.

Met korte stevige passen liep Leonardo het terrein op. Het was inmiddels allang dag, hij had lang getwijfeld of hij wel weer naar binnen zou gaan. Maar hij kon het niet laten, de mensen die hier zaten was hij aan gehecht geraakt. In zo'n korte tijd. Zijn vingers krulde zich om het handvat van zijn rugzak. Hij hoefde niet lang te twijfelen of hij had al de deur van het jongens gebouw geopend. Er bleek niemand aanwezig te zijn, mooi kon hij in alle rust even zijn rugzak op het bed gooien en weer naar buiten lopen. Een glimlachje rolde over zijn lippen. Hij rommelde aan het slot, heel handig met een haar speldje. Aangezien zijn sleutel kwijt was, misschien had Josh de zijne al weer gevonden. Hij had niet de behoefte om het te vragen. Terwijl hij zijn tas op het opgemaakte bed pleurde keek hij rond. Er was niets verandert, misschien wat rommeliger. Veronica was dus niet langs geweest. Hij haalde diep adem, hij zou haar gaan zoeken. Hij liep de kamer uit en deed de deur achter zich dicht. Al snel stond hij op het terrein. Het meidengebouw zou een logische keuze zijn geweest om te gaan zoeken, alleen Leonardo had geen flauw benul in welke kamer. Oeps.

'Nee,'mompel ik nog maar ze doet het al. Eigen baas, eigen wil, die Riley. Shit shit shit. Ik wil haar terugtrekken maar het is al te laat. Hij grijnst en knipoogt naar me. Dan kan ik het meteen wel allemaal uitleggen, alles open en bloot op straat leggen. Snapt ze dan niet dat ik voor haar ging staan om haar te beschermen? "Hallo, ik ben Riley, de vriendin van Josh." Wat allemachtig stom. Niet dat ze het wist.. als hij nou even had gebeld, dan had ik haar in haar kamer kunnen laten, of met Claire of zo, en dan had ik het hier even afgehandeld. Maar nu weet hij alles, en er is geen weg terug. Mijn vader stapt naar voren en schudt Rileys hand. Ik wil zijn hand eraf bijten, hem wegschoppen en zeggen dat hij met zijn gore poten van haar af moet blijven. Ondanks alles glimlach ik even om Riles' oplossing. Wie zou er ooit op zo'n man vallen?

Slecht van Leo, echt slecht.

Veronica zat nog steeds in de badkamer en bonkte met haar hoofd tegen de muur aan. Wanneer gingen ze nou toch eens weg? Ze wilde in rust haar spullen pakken en vertrekken. Toen besefte ze iets. Waar moest ze heen? Ze stond op en luisterde aan de deur. Ze maakte een kok hals gebaar toen ze hoorde wat Hope en Bill zeiden. Ze pakte zachtjes de klink vast. Ze gooide de deur open met geweld en liep rustig naar de deur toe naar de gang. Ze deed hem open, verdween er door, en rende weer weg. Het sloeg nergens op, maar ze giechelde van spanning. Dat was zo'n beetje het spannendste uit Veronica's hele leven geweest. Veronica had nog nooit in haar hele leven een regel overtreden. Niet dat ze dat nu deed, maar ze kon zich voor stellen dat sommige mensen zich zo voelde zoals zij dat nu deed. Ze voelde aan haar tas die om haar heen zat, gelukkig, hij was er nog. Ze haalde diep adem en blies dat weer uit. Er was geen rede gweest om zo raar te doen, dat wist ze. Maar toch, ze had zich als een inbreker gevoeld.

'Dus hoe heet u?' vraag ik aan hem. 'Ik heet Philip.' zegt de vader van Josh, Philip dus. Ik bekijk zijn vader even. Ik wil iets zeggen, ik moet iets zeggen, het moet eruit. En als Josh me hierom gaat haten moet hij dat doen, ik wil Josh geen verdriet meer zien lijden. Want zijn verdriet is mijn verdriet. Ik leg mijn hand op de schouder van Philip en zeg tegen hem 'Zorg alsjebliefd goed voor Josh, dat heeft hij nodig. Ga anders daten, dan wordt u ook weer gelukkig.' zeg ik. Ik stap weer naar achter dus ik sta weer naast Josh. 'Zal ik jullie alleen laten?' vraag ik.

Ich hasse meine iPod.

Leonardo keek peinzend en tuitte zijn lippen. Hmm, waar keek je als je een klein rood harig meisje zocht? HEBBES. Hij zag rood haar bij het meisjes gebouw. Het had ook een ander meisje kunnen zijn met rood haar, maar hij kon zich niet herinneren dat hij die ooit had gezien. Hij liep op redelijk tempo naar haar toe. Hoe dichter hij kwam hoe beter hij haar kon zien. Ze had een tas mee. De verbazing was waarschijnlijk op zijn gezicht te lezen wat hij kon even niets bedenken om te zeggen. Ze had hem nog niet gezien, dat was duidelijk. 'Hmm, was je van plan ergens naar toe te gaan Veronica?' Zijn stem klonk helder maar een beetje schor. Alsof hij de afgelopen 2 dagen niet gepraat had. Toen ze hem door kreeg glimlachte hij breed. 'Suprise' Mompelde hij. Een beetje slungelig haalde hij een hand door zijn haar. Zijn muts had hij in zijn tas gedaan, zonder enige goede reden. Waarschijnlijk omdat ze vonden dat zonder muts een keer ook leuk was.

Veronica keek naar hem en sloeg haar armen om hem heen. 'Ik zat daar, opgesloten in de badkamer. Eigenlijk had ik mezelf op gesloten. Zonder eten. Te luisteren naar een cheesy Hope en Bill. Echt bah. Hope heeft me in geruild voor Claire. Ik weet nu niet wat ik moet doen. Mogen ze zo maar wisselen? Ik heb het goed gemaakt met Josh.' Zei ze snel en liep hem weer los. Ze keek omhoog om te ontdekken dat hij geen muts ophad. Ze ging door zijn haren heen met een glimlach. 'Dat is leuk.' Zei ze. 'En hoe waren jou twee dagen?'

Nee nee nee nee nee nee zeg dat niet, niet nog meer zeggen, maak het niet nog moeilijker. Niet dat allemaal zeggen, niet laten merken dat je alles weet, niet doen Riley, niet.. shit. Niet dat zeggen, nee, niet doen.. shit. Ik trek haar weer naar achteren en ga beschermend voor haar staan. Eikel die hij is, schurftige eikel, hij liegt zelfs over zijn naam. Philip. Ik wil de naam uittuffen, op zijn schoenen, maar ik hou me in. Dan draai ik me Riles. ´Nee Riley, jij gaat nergens heen in je eentje,´ zeg ik met trillende stem. ´We gaan naar de stad, weet je nog?' Ik knijp in haar vingers en wil weglopen. Niet zo makkelijk Josh, ik wist het. Mijn vader pakt mijn schouder vast en draait me terug. 'Ik heb je nodig Josh, ik weet dat je m'n telefoontjes negeert. Maar ik kan het niet alleen allemaal, jij was er altijd en nu.. ik snap het allemaal niet, nieteens hoe de magnetron werkt.' Ik kijk hem één moment ziedend aan en draai mijn hoofd dan weg. 'Je moet een leven zoeken, pap. Een leven waar ik niet in voorkom. 't Beste.' En ik loop weg. Als hij nog dommer wil zijn dan hij in al die jaren van mijn jeugd is geweest komt hij me nu achterna, want dan sla ik 'm neer, tot moes sla ik hem. Maar hij blijft staan, en ik loop mijn toekomst weer tegemoet.

We spreken elkaar wel dan kom jij bij mij op de kamer.

een tikkeltje geirriteerd trek ik Josh weer naar achter. 'Josh ga je vader helpen, je wilt hem niet verliezen. Je vader geeft om je, hij mist je en hij houdt van je Josh.' sis ik naar hem. Dit stelt me van hem teleur, echt waar. Ik zou verwachten dat hij zijn vader wilt helpen, maar anders ga ik die man helpen. Dalijk gebeurt er hetzelfde met Amy Winehouse, en dat laat ik niet gebeuren. Ik duw Josh richting zijn vader. Hij hoeft me niet te beschermen, ik wil dat hij zijn vader helpt. 'Meneer mcdouglas, ik weet niet wat er is, maar Josh helpt u wel hoor.' zeg ik tegen Philip. Om te laten lijken alsof ik niks ervan af weet.

'Hmm, spannende 2dagen zeg.. mijn dagen bestonden uit hotel, tv kijken en de stad verkennen waarvoor ik de tijd nog niet had gehad' Hij liet haar ook los en zijn handen vielen langs zijn zij. Hij grijnsde 'Hmm, blijkbaar heb je nu geen slaapplek ? mijn bed is groot genoeg' Op een plagerige toon sprak hij haar toe. Toen keek hij even moeilijk, hij dacht na. 'Dus.. je hebt het goed gemaakt met Josh heh?' Het was geen vraag, hij zei het alleen even hardop. 'Dus dan moet ik het ook maar goed maken' Peinzend nam hij het in overweging. Hij wist dat hij dat zou gaan doen, dat had hij in die 2 dagen zelf ook bedacht. Leonardo was immers de ene die er op los begon te slaan. Hij bewoog onbewust zijn rechterhand, die al aan het genezen was maar toch gevoelig was. Hij schraapte zijn keel. Het voelde niet lekker dat Veronica het al goed had gemaakt.

Veronica keek hem lang aan en besloot toen maar niets te vragen. 'Ik erhm, ja..' Zei ze en wist niet goed hoe ze het moest zeggen en wipte toen van haar ene voet op haar andere. Ze besloot maar niets te zeggen, ze zou hem niet vertellen dat ze hem best wel gemist had. 'Hoe is het met je hand?' Vroeg ze en pakte zijn verwondde hand op en keek er naar. Ze drukte er zachtjes een kusje op en pakte toen zijn andere hand en liep naar de kantine. 'Kom je hebt een goede maaltijd nodig.' Zei ze, niet wetend of hij al had gegeten. Hoe dan ook, ze had honger en wilde wel eten.

Joshjoshjosh reageer snel want ik moet zo weg.

Ik keek haar smekend aan. 'Riley..' begon ik maar ze sloeg haar armen over elkaar. Ze was boos, ik zag het. Het viel haar tegen, waarschijnlijk dacht ze dat hij meeviel, dat ik had overdreven, misschien zelfs dat ik haar had bedrogen over hoe hij was. Maar het ergste wist ze niet, ze wist niet dat ze nu niet door mocht gaan, dat ze hem niet kon helpen omdat ze dan zelf.. 'Okeei, ik maak het goed, ik help hem, ik hou van je.' Ik druk een kusje op haar voorhoofd en laat haar hand los. 'Ga naar je kamer en blijf daar alsjeblieft,' smeek ik. 'Wacht op mij.'