RPG ~ Glorious High

'Arm kind?' grinnik ik. 'Ik weet dat mannen de eerste stap moeten zetten, maar jij had ook wel even wat duidelijker mogen zijn. Ik dacht dat jij me een vreselijke aansteller vond of zoiets. En jongens durven toevallig ook weer niet álles...' Ik trek mijn benen op en hou met mijn armen met knieën vast. 'Jaa.. we waren wel een beetje veel samen. Maar ja, hoeveel dagen is het nou geleden? Normaal gesproken is iemand maandenlang verliefd voordat er een move wordt gezet, niet zoals nu, een paar dagen. Wees maar blij Riles. Weet jij trouwens wanneer Leonardo precies terugkomt? Vandaag mocht ie toch weer op het terrein?' Ik frunnik aan haar krullen. 'Ik mis 'm eigenlijk, zijn gezelschap, enthousiasme.. het had allemaal niet zo moeten lopen!'

'Ja schatje dat klopt, je hebt helemaal gelijk, normaal duurt het eeuwen. Bij een vriendin van mij duurde het 3 jaar voordat ze iets kregen. Maar ik gaf toch wel tekens. Nee ik plaag je maar. Het is eigenlijk wel snel gegaan hè?' zeg ik. Ik ga nu ook overeind zitten en leun met mijn hoofd tegen zijn knieën aan. 'Ik weet niet waarneer hij terug komt, ik weet geeneens welke dag het is vandaag, dus laat dat maar niet aan mij over.' zeg ik giechelend. 'Ik mis Leonardo ook, hij is zo grappig. Samen met jou waren jullie gewoon de beste roommates. Maar het komt wel goed, het moet allemaal een beetje zakken bij Leonardo, maar het is weer goed tussen jou en Veronica dus dan komt dat ook goed.' vertel ik hem. Buiten schijnt het zonnetje, precies hoe ik me voel, want Josh en ik zijn nu samen.

'Ja, het ging wel snel. Maar dat kwam.. ik wist eigenlijk gewoon heel snel dat jij ok was, en dat ik je gewoon fabuleus-fantastisch vond. Meestal duurt het wat langer tot ik daar achter ben.'Ik leg haar krullen voorzichtig over mijn benen heen en hou een pluk omhoog om nader te bekijken. In één pluk haar zitten zoveel verschillende kleuren haar. Heel lichtblond, donkerblond, bijna bruin. 'Ik denk dat het met Veronica wel wat makkelijker bij te leggen was dan met Leonardo, maar ik denk dat het uiteindelijk wel goed komt. Ik vind het niet echt leuk om zo alleen te slapen.' Ik lach om een poster van een één of andere Amerikaanse vent met een sixpack. 'Heb jij eigenlijk ooit een vriendje gehad?' Ik bekijk haar voor de duizendste triljoenste keer en knik met mijn hoofd. Het moet wel, het kan niet anders. Ze is zo knap, zo allemachtig aantrekkelijk, alsof er een enorm uitroepteken boven haar hoofd hangt: KIJK HIER, KIJK HIER! Iedereen vindt haar leuk. Maar ja, ik ben nu wel bevooroordeeld..

'Maar ik vind het wel leuk hoor. Want ik kan je nu schatje noemen.' zeg ik giechelend. Ik leun nog steeds tegen zijn knieën aan, het zit echt heerlijk. Ze zijn net kussentjes, alsof het geen bot is maar wol, zo lekker zacht. 'Ja dat denk ik ook, maar je kan nu ook bij mij slapen dat weet je.' zeg ik giechelend. Ik denk even na over de vraag van het vriendje. Ja, ik heb er wel een aantal gehad, maar nou niet echt veel. 'Ja.' zeg ik.

'Niet echt veel?' Ik maak een klakkend geluidje met mijn tong. 'Ik zou zeggen van wel, als ik je zo zag. Waren het serieuze relaties?' Ikzelf had nooit echt iets serieus' gehad, ik had altijd veel meiden als vriendinnen, maar niet echt als vriendinnetjes. Niet in de vorm van liefde. ´Ik heb soms wel vriendinnetjes gehad, maar dat was niet echt real. Meer voor het idee eigenlijk, haha schaam schaam. Dat zou ik nu echt nooit meer doen, voor het idee.´ Ik schuif met mijn voeten onder haar rug, ze maakt haar rug een beetje bol. Met Riley gaat alles zo vanzelfsprekend en natuurlijk...

"As long as forever, I will stay by your side. I'll be your companion.", fluisterde ze zacht. Hope keek naar een schrift in de kast en haalde het tevoorschijn. Ze bladerde erdoor heen en keek naar de zinnen die er stonden. Ze lachte zacht en keek naar Bill. "Dit moet je echt eens lezen. De eerste zin, bovenaan.". Ze gaf hem het schrift en herhaalde wat ze had gelezen. "Roses are red, violets are blue. God made me sexy, but what the hell happened to you?", zei ze met een grijns op haar gezicht.

Ik keek haar aan en trok een wenkbrauw omhoog. ''Dus, je wilt me nu zeggen dat ik lelijk ben?'' zeg ik en kijk haar nepboos aan, maar dat faalt nogal.

Ik zit echt heerlijk, zo met Josh. Dit zijn de perfecte momenten in het leven. Ik schudt met mijn hoofd 'Ik ben kieskeurig, en ik ben echt niet zo hoe jij me beschrijft, zo mooi ben ik niet.' zeg ik verlegen, tegen in zijn compliment gaande. 'Eentje was serieus, daar had ik echt een of twee jaar mee. Maar toen is het heel ongelukkig uitgegaan.' vertel ik hem. Liever wil ik dit niet vertellen, over het ongeluk, maar als Josh het persé wil weten, vertel ik het hem. 'Vind je dit dan supersupersuper serieus?' vraag ik lachend. Hij weet dat dit een grapje is, want ik weet vrijwel zeker dat we allebei gek op elkaar zijn en dit heel serieus is. Met de nadruk op héél.

Hope grijnsde en knikte. Een twinkeling was in haar ogen te zien. "Be original, talk about whatever, love always and laugh forever.", zei ze serieus en ze schoot in de lach. Ze ging op haar rug op het bed liggen en legde haar handen op haar buik, die inmiddels zeer begon te doen van het lachen.

Ik deed een pruillipje. ''Nou, je lacht me uit.'' zeg ik en por haar in der buik, en grijns derna. Ik zucht even diep en kijk uit het raam.

Hope keek naar hem en zuchtte."Het was niet mijn bedoeling dat je er triest van zou worden.", zei ze zacht. Ze legde haar handen op zijn schouders en drukte een kus op zijn wang."Nu weer blij?", vroeg ze terwijl ze een pruillipje trok.

Ik glimlach even en kijk haar aan. ''Ik ben niet triest.'' zeg ik en grijns even. ''Ik zag gewoon een herinnering voor me, waar ik nu even niet aan wil denken.''

'Wat is er gebeurd?' Ik zie in de spiegel dat ze niet echt happy kijkt en pak haar schouders beet. 'Je hoeft het niet te vertellen Riles, ik heb er niks mee te maken.' Ze glimlacht vaag, maar ik zie haar waterige ogen. Ik slik, ik kan niet tegen verdriet van anderen. Dan ga ik sowieso ook huilen, en dat wil ik niet, want ik wil geen eitje zijn. 'Je bent trouwens wel heel mooi, té mooi bijna. Tegen de natuur in, zo mooi.' Ik grijns, maar ben haar stille verdrietige moment nog niet vergeten. 'Voor mij is het wel serieus hoor, maar het ligt eraan in welke vorm je 'serieus' bekijkt.' Ik ga met mijn knieën heen en weer en zie met een glimlach dat haar rug meebeweegt.

'Hmm mijn exvriend, ik vertel het nog wel een keer Josh, maar niet nu.' zeg ik. Uiteindelijk vertel ik het dan toch, en snel floept alles eruit. 'Mijn vriend heeft een ongeluk gehad, hij is overleden. Maar dat is alweer 2,5 jaar geleden, maar het is gewoon moeilijk, want ik zat er ook bij, maar ik had geluk.' zeg ik. Ik voel een traan over mijn wang stromen maar ik begin gelijk over een ander onderwerp. 'Ten eerste, ik ben niet mooi, jij bent mooi. Ten tweede, ik vind het ook harstikke serieus, echt waar.' zeg ik. Ik kan nooit over mijn eigen verdriet praten, dat vind ik te moeilijk.

Ik slik. En slik en slik. En slik. Maar er zit iets in mijn keel wat niet weggaat. Rileys verdriet en dus mijn verdriet. Riley, ik, ik Riley, het zit te dicht bij elkaar opeens. Ik draai haar om en kijk in haar ogen. Ze kijkt me een beetje angstig bedroefd aan. Ik sla mijn armen om haar heen en wieg haar heen en weer. 'Je moet er niet overheen praten Riles, je hebt het nu toch al gezegd, dat vergeet ik niet zomaar.' Ze legt haar wang tegen mijn wang en ik voel een traan tegen mijn wang aan glijden. Haar traan is mijn traan, zo voelt het. 'Rilietje Rilietje,' neurie ik. Ik ben slecht in troosten, ik had het niet moeten vragen, nu heb ik haar verdriet juist weer opgewekt. 'Vind je..' begin ik. Ik strijk haar haar uit haar gezicht en geef haar een kusje op haar neus. 'Vind je het dan niet moeilijk nu.. met mij?' Ze mag het zeggen, als ze het moeilijk vind bedenken we er wat op, ik wil haar niet zien lijden.

Ik glimlach even en haal mijn schouders omhoog 'Bedankt Josh, ik kan er gewoon niet goed over praten.' zeg ik tegen hem. Ik sla een arm om hem heen en daarna de andere ook. En hier zitten we dan, samen, knuffelend. 'Nee ik zou het nooit erg vinden, echt niet. Je bent lief.' zeg ik.

Sorry kort, moet weg.

'Dat maakt niet uit lieffie. Je hoeft er ook niet over te praten. Maar je weet dat je altijd bij me kan komen om.. nou ja, verdrietig te zijn. Ik ben er.' Ik vind het moeilijk haar zo te zien. Zo kwetsbaar. Normaal is ze stoerder, de stoere Riley met mannenblousen en haar grappige sarcasme. En dan hebben we de lieve, gevoelige meelevende Riles, waar ik wanneer ik maar wil bij terecht kan en op haar schouder kan huilen, en de kwetsbare muizen-Riley, die ze nu is. Ze duwt haar schouders een beetje naar binnen, haar gezicht is bleek en haar ogen waterig. Drie Rileys, één meisje, één Josh. Welke vind ik het leukst? Ze zijn alledrie lief, en ze zijn alledrie belangrijk. Ik ben verliefd op alledrie. Riley is gewoon een schatje. Ik maak me voorzichtig los uit haar halve wurggreep en grijns als ik haar pruilende blik zie. 'No worries, ik denk dat we elkaar nog vaak genoeg kunnen omhelzen.' Ik steek mijn tong uit.

'Hmmm ik wil je vaker omhelzen, het liefst altijd.' zeg ik lachend. 'Ik weet dat ik bij je terecht kan, gelukkig.' zeg ik. Ik sla mijn armen weer om hem heen. Ik voel me zo klein, teneergeslagen. Ik weet het nog als de dag van gisteren, de klap, mensen die aan het schreeuwen waren. Daarom ontwijk ik drama, ik probeer het te ontwijken. Zoals ik toen ik dat van Hope hoorde er ook niet heen ging, alleen Josh troost ik. Natuurlijk ook nog wel meer mensen, maar alleen de mensen waar ik om geef. En ik kan tegen verdrietige mensen, maar soms dan wordt het me te veel. Mijn vriend, ex-vriend, was heel lief, maar niet zo lief als Josh. Dat kan ook niet, zo lief zijn als Josh, Josh McDouglas.

'Ik wil jou ook altijd omhelzen, altijd,' fluister ik in haar oor. 'Ik hou van je.' Ik hou haar stevig vast alsof ik bang ben dat ze anders omvalt, misschien is dat ook wel zo, ze leunt zo tegen me aan. Maar al was ze duizend kilo, het zou nog steeds voelen als een veertje dat op mijn hart en ziel leunt, het is heerlijk. Het voelt alsof het nooit voorbij zal gaan, wij tweeën, hier, zó. Maar op de gang klinken geluiden en onze magie wordt verbroken, onze lichamen worden weer Josh en Riley apart en we kunnen weer normaal functioneren. Waarom duren die momenten altijd zo immens lang, maar toch te kort?

'Ik hou ook van jou, zielsveel.' fluister ik in zijn oor. Zachtjes druk ik er een kusje op. Ik hou hiervan, maar niet ervan dat het weer onderbroken wordt, dit keer door stemmen op de gang. 'Ik denk dat we moeten gaan, waar moeten we heen eigenlijk, en hoe laat is het? Ik ben alles vergeten.' zeg ik verschrikt, een black out dus, dat heb ik wel vaker. Heel vaak met een toets, maar dat duurt maar 5 minuten, ik leer ermee omgaan.

Ik lach en knijp zachtjes in haar wang. 'We gaan lunchen volgens mij, en dan hebben we een vrije middag. Enig idee wat we kunnen gaan doen? Je wilde toch nog naar de stad met mij...' Hint hint, denk ik, want mij lijkt het hemels. Samen met Riley, helemaal alleen, in de stad. En zelfs als er anderen mee zouden gaan, het zou nog steeds fabuleus fantastisch zijn. Winkel in, winkel uit, niks van de kleren zien maar alleen van elkaar, op een bankje zitten, in een fontein kijken maar eigenlijk niks anders zien dan Rileys ogen... wauw, wat een geweldig idee. Ik zucht vergenoegd.

'Oke is goed, lijkt me leuk, ik weet het weer. Even omkleden.' zeg ik lachend. Ik trek de kastdeur open zodat hij me net niet kan zien. Snel trek ik mijn jumpsuit uit en verplaatst het voor een jurkje. Ik moet gewoon bewijzen dat ik niet alleen een jongen ben, ik kan ook echt een meisjes meisje zijn. Ik trek mijn keep schoenen uit en ruil ze voor zwarte, hoge hakken. Ik kom weer achter de kastdeur tevoorschijn. 'Vind je me nu nog steeds half man?' vraag ik onzeker.

Ik staar haar aan. Ze heeft een dun jurkje aan met turkooisen, zwarte en paarse bloemetjes, dicht op elkaar. Daaronder haar superslanke benen die nog langer en slanker lijken door een paar geweldige hakken. Haar krullen vallen nonchalant over haar schouders, alsof ze niet anders weet dan zo buitengewoon knap te zijn. En dat weet ze natuurlijk ook inderdaad niet. 'Riley,'fluister ik. 'Riley Riley gaan we nou naar de stad of ga je jongens versieren?' Dan schiet het tot me door dat ze mijn meisje is, dat iedereen met haar mag flirten, maar dat ik haar hand mag vasthouden, arrogant naar andere jongens mag kijken, laten zien dat ze van mij is. Ik voel een vreemd soort getintel in mijn ledematen. 'Ik vind niet dat je er heel mannelijk uitziet,' lach ik. Ik trek haar terug op bed. Net als ik mijn lippen weer op de hare wil zetten -het begint al bijna een automatisme te worden- duw ik haar weer weg. 'Oh nee, we gingen weg, hè?' zeg ik plagerig. Ik loop naar de deur.

'Niet heel, dus wel een beetje?' vraag ik aan hem. Dit vind ik niet leuk, ik wil er niet mannelijk uit zien. Ja soms wel, maar op dit moment niet, ik wil me een keer een vrouw noemen. Ik wil me een keer knap kunnen voelen, alhoewel Josh me dat ook altijd laat voelen. Ik ga op zijn schoot zitten maar meteen staat hij al weer op. Lachend pak ik zijn hand vast 'Kleffie.' zeg ik.

Ik had geen zin om veel te typen sorry

'Mafkees,' roep ik zodat iedereen het zou kunnen horen. 'Je ziet er 100% vrouwelijk uit, geen greintje man, geen jongen, helemaal niks van dat alles, alleen maar ontzettend veel Riley, schoonheid en vrouwelijkheid.' Ik trek haar mee naar het buffet en schep op. Heel veel fruit, sjezus ik ben echt aangestoken door het Riley-fruit-virus. En broodjes, en pizza, oeh ik heb echt mijn eetlust weer helemaal terug. 'Waar gaan we heen in de stad?' vraag ik aan haar. We gaan bij een paar anderen zitten die we kennen, maar Veronica, Leonardo, Claire en de rest zijn er niet bij. Die zijn gewoon vage bekenden, klasgenoten.