RPG ~ Glorious High

Riley vond het sneu voor Josh. Van zijn vader en moeder en dat ze nu geen zin had. 'Anders gaan we wel, een lekker ijsje, daar knap ik wel van op xx.' smste ze terug op zijn tikkeltje verwijfde sms'je. Maar dat kwam door de xoxo die erachter stond. 'Dus hoe was het?' vroeg ze nieuwschierig, niet wachtend op de reacties van "hoi" of "'hey". Ze snapte niet waarom de meeste mensen niks zeiden tot die reactie. Want tijd kostte geld, zo dacht ze. Nee eigenlijk dacht Riley anders, ze was bang voor de reactie's. Vooral van de reactie van Leonardo. Niet dat ze dacht dat Leonardo haar zou haten, maar eerder op haar zou afreageren. Ze voelde iets trillen in haar zak, een smsje, van Josh. Ze hoopte dat hij mee ging naar de stad, want dat wilde ze graag doen voor Josh.

Op het plein stond Riley met Leonardo en Veronica. Ze leken niet echt druk in gesprek. Leonardo was dus weer terug. Ik kreeg zo'n gevoel van sorry-zo-bedoelde-ik-het-niet in mijn buik. Een gevoel van zijn-we-weer-vrienden? Het moest, we hadden elkaar maar één dag meegemaakt. Het was gezellig geweest, en hij was een goeie gast. Hij was trouw. Hij beschermde Veronica. Ik moest het goedmaken. Maar wanneer? Riley haalde haar mobiel uit haar zak en stond even druk te tikken op haar touch screen. Ik glimlachte toen ik mijn mobiel weer voelde trillen. 'Awesome! Ik zie je, letterlijk en figuurlijk xjosh' Grijnzend stopte ik mijn mobiel weer terug. Nu moest ze het lezen en omkijken, het zou echt zo'n filmmoment zijn.

Ze pakte haar oude iphone uit haar zak en las het smsje. Gelijk draaide ze zich om, want ze wou Josh eigenlijk wel zien. 'Oke, ik zie je nu ook, kom je zo hierheen? xx' smste ze terug. Ze keek gelijk weer naar Josh en maakte een gebaar zo van 'kom hierheen.' Leonardo en Josh moesten het ook goedmaken, dat zeker, dacht ze. Ze bekeek Leonardo en Veronica even en zei 'Mijn kamergenoot is vertrokken, haar koffers staan er niet meer. Ze is gewoon weg.' zegt ze met een sip gezicht. Ze mocht Casey wel, ookal had ze haar maar 15 minuten gesproken. Ze was aardig en gezellig. Van een korte gil werd ze uit haar gedachten gerukt en keek achterom. Het was gewoon een meisje die met een jongen was, en een waterflesje.

Ik bekeek mezelf in de spiegel en kneep in de huid onder mijn ogen. Het zag eruit alsof ik uren had lopen huilen. In feite was het maar een kwartier geweest. Ik knipoogde naar mezelf en schoot even in de lach; het zag er zo malloterig uit. 'Succes Josh,' mompelde ik en grinnikte. Ik werd waarschijnlijk echt gestoord. Van Glorious? Nee, van mezelf waarschijnlijk. Ik jumpte in mijn gympen en liep naar buiten. In de gang floot ik iets vrolijks. Ik snapte er echt helemaal niks meer van. Ik was zó ontzettend allemachtig allesovertreffend raar. Ik was niet vrolijk, het kon niet. Maar het was wel zo. Op het plein liep ik meteen doelbewust naar het drietal. Ze zagen me niet. Dan maar even mijn beltegoed naar de kloten helpen. 'Draai je eens om..' sms-te ik naar Riley. Ik grijnsde.

Romée Romée je bent online :--)

Ik had je al gezien, maar ik doe het wel zo

Riley keek gelijk om toen ze een smsje binnen kreeg. Ze zwaaide blij naar Josh en wenkte hem naar ze toe. Josh was zo leuk, hoe hij deed en hoe onzeker hij soms kon zijn. Maar ook hoe lief en spontaan hij was. Hoe hij soms blunderde en hoe hij zo kon eten. Dat geweldige etengedrag van hem, dat vond ze al helemaal geweldig. Natuurlijk liet ze dat niet merken, dat zou dom zijn van haar, ontzettend dom. Want dan vond Josh haar niet meer leuk, dan zou hij haar zien als een rare stalker die eng was.

Ik ging naast haar staan. Ik hield afstand. Niet veel, maar ik ging niet helemaal klef tegen haar aanstaan. Niet omdat ik haar niet leuk vond, omdat ik niet wilde dat mensen ons samen zagen, maar vanwege Leonardo. De vorige keer was hij boos geworden. Of nou boos.. eerder geïrriteerd. En ik moest het slim aanpakken nu. Ik keek Riley even aan, het hielp. Ik had verwacht dat ik nu zou staan te trillen op mijn benen, maar ik deed niks. Ik was niet nerveus, niet bang, zoals ik gedacht had. Ik was er klaar voor. Ik wilde het goedmaken, ik miste Leonardo. Ik miste mijn roommate. Ik zuchtte en keek hem aan. Ik voelde hoe mijn ogen groot werden. Hij keek helemaal niet boos, of anders. Eerder geamuseerd. Alsof het allemaal een grap was.

Leonardo stond daar, hij liep niet boos weg of begon te tieren. Nee hij wachtte, hij vroeg zich af wat Josh ging doen. Hij voelde zich toch wel een beetje baas zo, Josh kwam naar hém toe. En hij zou luisteren. Met een geamuseerde blik in zijn ogen keek hij naar het schouwspel. Toen fronste hij, Josh leek verbaasd. Een lach borrelde omhoog, maar hij wist hem te onderdrukken. Toen deed hij zijn handen in zijn zakken en snoof 'Dus' Het woordje was om Josh aan te moedigen, laat hem maar zijn best doen. Heerlijk.

'Ik voel me echt een stuntel.' Shit shit wat zei ik nou, dat maakte het allemaal honderd keer erger. Alsof ik er sowieso al geen vertrouwen in had, en het wilde afhandelen met een grapje. Het was geeneens grappig. Leonardo grijnsde met zo'n blik van ben-je-ook en ik grijnsde half terug. Af en toe snapte ik uitdrukkingen zoals 'lachen als een boer met kiespijn' ontzettend goed. Ik keek even om me heen, bang om alsnog mijn vader ergens te zien staan, maar zelfs zijn koekblik stond niet meer op de parkeerplaats. Hopelijk was de boodschap nu eindelijk overgekomoen. Ookal was het maar een beetje. 'Het was een misverstand, alles,'hoorde ik mezelf zeggen. 'Het begon met een misverstand en eindigde met een misverstand, en daarna een hoop gelul van mijn kant en een hoop spijt van mijn kant. En hoop, want ik vond jou eigenlijk gewoon chill als roommate. Maar nu ga ik slijmen, en dat kan niet op zo'n plechtig moment.' Ik beet op mijn lip, ik was echt debiel bezig. 'En ik begreep je, misschien had ik ook zo gereageerd als het om Riley ging. Niet dat jij en Veronica zoals ik en Riley.. je snapt wel wat ik.. okeei, ik ben hier echt slecht in' Opeens gierde er een enorme lachsalvo in mijn buik naar boven. Ik sloeg snel mijn hand voor mijn mond maar kon het niet helpen dat er een hoop gegiechel uit mijn mond naar buiten stroomde. 'Sorry..'

Hope zat er maar, alleen op haar kamer. Ze pakte haar basketbal uit de kast en liep ermee naar buiten. Ze haalde diep adem en liep straal langs Leonardo, Veronica, Riley en Josh. Ze zet nog geen stap op het basketbal veld of ze gooit de bal al in het basket. Rustig begint ze te dribbelen en kijkt ze voor zich uit.

Hope, je moet echt de berichten daarvoor lezen, want Veronica is jullie kamer uitgeslipt, het is ontzettend irritant als je andere berichten niet gaat lezen, want daar kan belangrijke informatie in staan oke? En bill heeft dat dus wel gedaan.

Riley keek even naar Josh en glimlachde even. Ze vond dat hij dat altijd zo goed deed. Ook al was hij altijd zenuwwachtig of kon hij soms super nerveus zijn, hij deed het echt goed. Ze zag Hope langs lopen maar ze negeerde haar gewoon. Hope was veel met Bill deze dagen, en was niet veel met ons omgegaan. Bovendien had Hope geen idee wat er gebeurd was, en Riley wist dat wel. Want ze was er elke keer voor support van Josh, omdat ze van hem hield. Het zag er naar uit dat Leonardo hem wel zou vergeven, bovendien begon hij met vechten, dus het zou wel goed komen. Ze keek even naar Hope, die zich aan het uitsloven was met basketballen. Dat vond ze wel hoor, eerst was dat met die salto, en ook nog met andere dingen. Daar hield ze niet van, je kon wel goed zijn in sporten, maar uitsloven moest je niet doen bij Riley. Daar hield ze gewoon niet van. Riley hield meer van hockey, van voetbal en van honkbal. Maar erg goed was ze er niet in. Basketbal en sporten deed ze voor de lol, niet om te laten zien dat ze goed was, zoals Hope.

Veronica keek naar Josh en toen naar Riley. Ze boog zich voorzichtig naar Riley toe. 'Heeft hij dat vaker?' Vroeg ze en toen kwam het pas bij haar binnen wat Riley tegen haar had gezet. 'Is je roomie weg?' Vroeg ze met grote ogen. 'Mij koffers staan nog net niet buiten de deur.' Zei ze met een glimlach. Ze durfde het niet te vragen of ze bij haar mocht slapen, dat leek zo opdringerig. Misschien wilde Riley haar wel helemaal niet op aar kamer na wat er was gebeurt.

'Jawel, best vaak eigenlijk.' fluisterde ze naar Veronica. 'Ja ze is weg, ineens boetspam, ik heb geen idee waar ze is. Kom anders bij mij op de kamer. Jij zat toch bij Hope, waarom ga je weg, heb je ruzie met haar?' ratelde ze door tegen Veronica. Eigenlijk was ze best benieuwd, waarom Veronica daar weg ging. Maar ze had graag Veronica als roommate. Ze mocht haar heel erg, ze was echt een leuk, gezellig meisje. Soms niet dan, maar daar kon ze mee leven. Hoopte ze, anders haalde ze Leonardo wel. Dat kwam wel goed.

'Goed' Leonardo knikte en leek opeens geïnteresseerd iets naast Josh. Toen hij weer naar Josh keek grijnsde hij. 'Ik raakte je wel goed he' Hij zag Josh opgelucht naar adem happen en Leonardo glimlachte zwakjes. Hij had geen andere keus dan het vergeten, hij had geen zin om als enige ruzie te zoeken. Hij trok zijn wenkbrauw op. 'Zin om ijsje te halen in de stad? tis vast oké toch.. voor jullie? aangezien ze mij hier liever toch al niet hebben' Leonardo lachte als een boer met kiespijn. Hij was makkelijk in vergeven en vergeten.

Veronica schudde haar hoofd. 'Nee, ineens stonden er nieuwe tassen bij ons op de kamer. Dus ik neem aan dat ik weg moet.' Zei ze en keek naar Riley. 'Ik weet het ook niet.' Mompelde ze en vroeg zich af of het aan haar lag. Maar dat kon gewoon niet. Ze had toch niets fout gedaan? Haar mond hoeken krulden omhoog bij het zien van Josh en Leonardo. 'Ik ben blij dat het ook weer goed is.' Zei ze.

Hope verlaat hierbij Glorious High.

'Bij mij was ze ook ineens weg, het zal wel niet aan jou liggen. Misschien bedoelde Hope dat helemaal niet zo. Bovendien kan je altijd bij mij op de kamer, want die koffers stonden er niet meer van Casey dus.' zei ze geruststellend. Ze keek van Leonardo naar Veronica, en van Veronica naar Leonarde. Die twee hadden elkaar echt goed gevonden volgensmij. Net zoals zij en Josh, ze was ook stapelgek eigenlijk, op Josh dan. Verliefd tot over haar oren, zoals ze dat zeiden.

Ik grijnsde naar Leonardo. Bij deze was het weer goed. 'Het was wel saai, alleen op de kamer,'mompel ik. 'We hebben nog geen één nacht samen op een kamer geslapen, en dat voor roommates.' Ik beet op mijn lip. Ik moest er natuurlijk wel rekening mee houden dat hij mij niet zomaar zou vergeven, dat kon niet. Ik had gewoon iets gedaan wat normale mensen nóóit zouden vergeven. 'Nu denken ze natuurlijk dat wij echt van die vecht-maniakken zijn of zoiets..' lachte ik. Het was wel zo, het was de tweede dag al gebeurd. Ik keek even schuin naar Riley en glimlachte. Ze stond een beetje afwachtend om zich heen te kijken alsof ze niet hoorde wat we allemaal zeiden, en alsof het haar ook niks kon schelen. 'Wij wilden sowieso al naar de stad gaan,' begon ik. 'We hebben een vrije middag, dus dat lijkt me wel leuk, met z'n allen. Was het trouwens te overleven in de stad, in je uppie?'

'Ja, ik redde mezelf best wel.. het is een erg leuk stadje ook om in rond te dwalen' Leonardo glimlachte enthousiast, hij zou de gene zijn die het stadje al wat kende. Hij had er gister de hele dag in rond gedwaald en herinnerde zich echt nog wel waar een leuke ijssalon of café te vinden was. Hij haalde een hand door zijn haar en keek om zich heen. '.. Waar zijn claire of hope of die andere? Gaan die niet mee?' Er klonk een schuldige ondertoon in zijn stem. Hij had niet zo vaak opgetrokken met hun als met de rest, of trokken hun weinig met Leo om? Nouja. Een beetje contact met ze wilde hij wel. Hij rommelde aan zijn broekzak waar zijn portemonnee zat.

Ik knikte. 'Het spijt me echt, wat ik heb gezegd,' mompelde ik gelaten. Ik had nog geeneens sorry gezegd, of ik kon het me niet herinneren. Ik streek met mijn handen door mijn haar, ik had er vandaag nog niet uitgebreid naar gekeken; het zou er wel niet uit zien. 'Ik weet niet waar Claire is.. ik denk op haar kamer, maar ik weet niet of ze mee wil, ik heb niet echt veel contact meer met haar. En Hope, where ever zou die kunnen zijn, ik weet het niet. Ging ze niet weg van Glorious? Volgens mij was er iets aan de hand of zo..' Ik keek naar de lucht en bewonderde de wolken. 'Right, gaan we nu?'

Riley vloog Leonardo om zijn nek en gaf hem een knuffel. 'JES JES.' roepte ze blij. Oke, dat was een rare reactie van haar, ontzettend raar. Snel trok ze zich terug om een kus op de wang van Josh te drukken. 'Oke we gaan, ik heb alles volgensmij.' zei ze knikkend. Snel controleerde ze haar tas. Ze had haar portomonnee bij zich, en haar mobiel. Dat was het enige wat ze nodig had, want misschien zou haar zus nog bellen. Of haar zusje. Ze hoopte het, dat was altijd zo gezellig.

Ik lachte om haar uitbundigheid en kuste haar terug. Wist Leonardo al dat het officieel 'aan' was of niet? Waarschijnlijk was het niet moeilijk te raden voor buitenstaanders. Van de Plastics hadden we trouwens nog geen last gehad na afloop van het voedselgevecht. Ik keek grijnzend naar Leonardo en Veronica, opeens een lach op mijn gezicht die er niet meer vanaf wilde. 'Laten we gaan,'zei ik terwijl ik mijn geld controleerde en knikte toen ik zag dat er genoeg in zat. 'Zal ik jullie trakteren? Volgens mij wil Hope dat geld niet, dus dan heb ik wat over, haha.'

Ze grinnikte even om het laatste grapje, het was jammer dat Hope weg ging, maar Josh had nu wel meer geld. Daar had hij dus weer gelijk in. 'Excuseer ons.' veronschuldigde ze Leonarde en Veronica. Ze trok aan de hand van Josh en nam hem mee naar het meisjes gebouw. Daar legde ze haar armen om hem heen en begon zachtjes kusjes te drukken op zijn mond. Daarna begon ze nouja met zoenen. Ze had er gewoon onwijs veel zin in, vooral met Josh. Hij kon dat zo goed, en ze was zo verliefd. Toen ze eindelijk klaar waren glimlachde ze, en bekeek hem even goed. Het liefst zou ze eeuwen doorgaan met zoenen, maar dat kon ze niet maken. Ze drukte snel nog een kusje op zijn mond, en kon de verleiding niet weerstaan, om weer te zoenen. Toen ze weer klaar waren, grijnsde ze. 'Nu ben ik klaar.' zei ze tevreden.

Ik had ff een kleffiestukje...

Ik hield mijn hoofd schuin een zoog wat lucht naar binnen. 'Kleffie,' grinnikte ik en ik sleepte haar haast naar buiten. Ze zette haar voeten tegen de grond af zodat ik haar op moest tillen om haar mee te krijgen. 'Je was toch klaar?' zei ik grijnzend. Ze keek me onzeker aan en ik zette haar weer neer. 'Ik moet je wat vertellen,' zei Riley in één adem teug. Ik draaide mijn hoofd om haar recht in de ogen te kijken. Ging ze het uitmaken? Nee, dat zeker niet, we hadden net een geweldige zoensessie achter de rug. Wat was er dan aan de hand? Snel sms-te ik Leonardo dat er iets was en dat we er zo aankwamen. Snel borg ik mijn telefoon weer op en draaide me naar Riley. Ik nam haar gezicht aandachtig in me op. Ik zag iets glinsteren in haar ooghoek en trok haar mee naar de muur. 'Ga even zitten Riles,' mompelde ik.

Hahahahahahahah sorry Elke ik heb echt geen idee wat jij moet gaan vertellen, bedenk maar wat, ik wilde gewoon ff flauw zijn. En scheep me niet af met 'grapje er was niks' ofzo :--P