RPG ~ Glorious High

Hope keek hem aan en haalde haar schouders op.'Ik weet het niet. Ik zou niet weten wat ik zou moeten verkopen, ik heb niets wat ik kan verkopen.' Een moedeloze zucht ontsnapte er uit haar mond en ze haalde een hand door haar haren. 'Natuurlijk moet er wat op te verzinnen zijn. Ik moet aan geld komen, dat is een ding dat zeker is.' Hope wist het niet meer.

'Ik wil het best voor je betalen, of nou mijn ouders.. ze hebben toch geld teveel en als ik zeg dat ik daarmee een vriendin help willen ze het vast doen, en als je het niet aan wilt nemen betaal je het terug als je het geld hebt' Leonardo glimlachte behulpzaam.

Ik draaide me om en grijnsde naar Veronica. Daarna richtte ik me op Leonardo en Hope. 'Wat is er nou aan de hand? Mag ik die brief eens.' Ik kreeg de brief en las het. Dat was echt balen. 'Ik zou het ook wel voor je willen betalen.. maar ik ben bang dat mijn vader daar niet echt voor in de stemming is, als hij in een stemming is. Maar ik heb zelf wel geld. Ik weet niet hoeveel je nodig hebt...'

'Is dat nou wel zo'n goed plan? Ik bedoel, jij betaalt zodat ik kan blijven, maar wat als je dat geld dan zelf nodig hebt?', vroeg ze voorzichtig. Hope liet zich op het gras zakken en ging op haar rug liggen. Weer zuchtte ze, wat ze nogal vaak op een dag deed. Even keek ze naar Josh. 'Ik denk zo'n tweeduizend euro. Het is echt een hele hoop geld....'

'Me ouders hebben geld zat, maak je daar maar geen zorgen om' Zei Leonardo geruststellend en hij beet op zijn lip. Hij wilde dat Hope hier zou blijven, het zou niet cool zijn om nu al iemand uit te gaan zitten zwaaien. Samen beginnen, samen eindigen. Of zo iets, of nee. Samen uit Samen thuis. Kijk, dat klonk beter.

'Ik heb best veel,' zei ik. Ik beet op mijn lip. 'Anders ga je al weg, dat kunnen we echt niet maken! Als Leonardo en ik nou de allebei de helft betalen. Dan zijn we allebei aardig!' Ik had gelijk, ik had veel geld. En ik had het er wel voor over. Ik wilde niet zon badass zijn. En Hope was heel aardig.

'Je weet zeker dat je ouders het goed vinden?', vroeg ze nogmaals. Natuurlijk wilde ze niet dat hij haar geld zou lenen en het vervolgens niet mocht doen van zijn ouders. 'Ik zou niet weten wat ik zonder jullie moest.' Een kleine glimlach toverde ze op haar gezicht, maar het was geen gemeende glimlach. Het zag er niet echt uit, het voelde niet echt. Hope keek de jongens aan.

Veronica lette niet op, niet echt. Ze keek uit het raam. Ze had geen flauw idee waar ze het over hadden, ze had de hele brief niet gelezen. Ze keek naar Hope. 'Je gaat niet weg.' Zei ze en keek weer uit het raam. Als Hope weg zou gaan was de kans groot dat er een Plasticachtige meid bij zou komen. Daarbij vond ze Hope veel te aardig.

Claire slenterde over de campus en vond het eigenlijk niet zo leuk van zichzelf dat ze haar vrienden niet eens wat vaker opzocht. Vaak deden zij hartstikke leuke dingen en dan was Claire nergens te bekennen. Dus besloot ze eens wat meer tijd met haar vrienden door te brengen. Ze keek om zich heen en spotte wat plastics aan de andere kant, maar deze keer liep ze er wel voorbij. Ze zou zich eigenlijk niet zo moeten laten kennen tegenover die meiden.

'Míjn ouders hebben er niks mee te maken, het is mijn geld, dus ik kan wat voor je betalen. Je hebt tweeduizend nodig, zei je?' Ik dacht in mijn hoofd na hoeveel geld ik had. Best wel veel. Een stuk van de erfenis van mijn grootouders, nog iets van een wedstrijd die ik ooit had gewonnen met het maken van een videoclip... en ik spaarde veel. 'Allebei de helft?' vroeg ik aan Leonardo. Veronica leek niet echt betrokken bij het gesprek. Ze staarde uit het raam met de opgeruimde vensterbank en keek wel tevreden.

Wat had ze een geluk met twee vrienden die het geld wilden betalen. Ze moest ze iets geven, de paar cadeaus die ze had voor andere vrienden, moesten de oplossing bieden. Ze rende naar haar koffer en gooide hem leeg op het bed. Twee pakketjes kwamen tevoorschijn. Met de pakketjes achter haar rug liep Hope weer terug. Een van de pakjes gaf ze aan Josh. 'Ik weet dat ik het geld nog niet heb gekregen, maar hier is iets om je te bedanken.'. Hope wist niet zeker of hij het leuk zou vinden, maar het houten beeldje wat ze zelf gemaakt had, moest toch gewoon iets zijn dat je ergens neer kon zetten, ookal vond je het niet leuk.

Ik pakte het aan. Het was net alsof ze had gewéten dat ze iemand zou moeten bedanken. Het leek net een list. Zo één in een film waar je mensen aardig vind en dat die dan uiteindelijk je verraadt ofzo. Zo'n dreigende film met dreinende muziek. Brr. Maar ik wist dat dit geen soft horror was maar gewoon Glorious High. Wel een school waar overigens vanalles gebeurde. Ik dacht even met een gelukzalige glimlach aan Riley. 'Dankjewel,'zei ik. Ik maakte het open. Wat lief van d'r. Okeei, ze had het niet speciaal voor mij gemaakt, maar het was zó mooi. En knap. 'Heb jij dit gemaakt?'

Hope beet op haar lip en knikte.'Ik heb het gemaakt ja. Ik maakte er een hoop, als ik dan iemand moest bedanken, kon ik het zo tevoorschijn halen. Jij hebt de laatste en overigens ook nog de gene die het mooist is geworden.'. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht.

Er was iets met een brief, maar aangezien ik even alleen wil zijn loop ik niet mee, daar kom ik vast nog wel een keer achter. Ik heb genoeg binnen gezeten dus ik wil eigenlijk wel wat buitenlucht. Ik heb mijn tijd door gebracht met Facebook op mijn mobiel. Foto's kijken enzo. Ik kijk om me heen en zie Claire. Ze lijkt me echt een aardig meisje, dus ik wenk haar, dat ze moet komen. Denkend aan Josh krijg ik gelijk en glimlach vol met geluk.

-------

https://glorioushigh.actieforum.com/viewtopic.forum?t=39