RPG ~ Glorious High

'Nee!' Gilde Veronica en sprong op Bills rug. 'Laat. Me. Niet. Alleen.' Zei ze en klampte zich aan hem vast. 'Ik wil even gewoon praten over niets met iemand.' Zei ze en liet hem weer los. 'Alsjeblieft.' Vroeg ze en keek hem zielig aan. Veronica was bang dat ze iets als verlatingsangst ging ontwikkelen en huiverde. 'Ik ken je pas net. Ik wil je beter leren kennen.'

Peinzend keek Leonardo hoe Bill zijn blik naar hem gleed. Wat moest hij doen? Glimlachen? Hoe moest je ook al weer glimlachen ? Hij wist het niet. Daarom keek hij met een stalen gezicht terug. Toen liep Bill weg. Hij pakte zijn Ipod en zette een ander nummer op. Wakey wakey zong in zijn oor. Hij schoof naar achter met zijn rug tegen de leuning en strekte zijn benen. Hij bewoog heel even toen hij het gegil van Veronica hoorde. Hoe ze op zijn rug sprong was best grappig. Beest. Galmde door zijn hoofd. Hij grijnsde uit het niets. Hij wist weer hoe het moest. Al was de grijns waarschijnlijk niet echt de vrolijkste die iemand had gezien.

Oef, het spijt me !

Ik kijk Hope aan alsof ik haar voor het eerst zie. Het is eigenlijk ook zo. Ik bekijk haar gezicht, kijk naar hoe ze haar handen houdt. Ik slik. 'Ik heb geen honger meer.' zeg ik dan. Vaag. Het slaat nergens op. Niemand hoeft dat te weten. En ik weet nieteens of het waar is. Ik voel niks meer. Het is in elk geval niet waar het om gaat. Ze kijk verwonderd en ik schud mijn hoofd. 'Nee,' mompel ik. 'Ik denk dat ik het niet uit kan leggen. Maar het is niet wat je denkt.' Even vraag ik me af waar mijn handen ook al weer zitten en dan ondersteun ik mijn hoofd. Ik ben bang dat hij eraf valt als ik zo zit. Niet dat ik weet hóe ik zit. Ik ben me nergens bewust van. Ik heb een liedje in mijn hoofd en bedenk terwijl ik het afdraai waar ik mijn vingers zou zitten bij het spelen ervan op mijn gitaar. Ik weet het niet meer. Ik zucht en neem tegelijkertijd zo'n enorme hap lucht dat er een verstikkend geluid uit mijn keel komt. Ik buig me voorover en hoest het eruit. Hope kijkt bezorgd en tegelijkertijd nieuwsgierig. Ze wil het weten. 'Niemand zou het toch geloven,' fluister ik.

Ik lach om haar actie. ''Goed dan, alleen omdat ik die ogen niet kan weerstaan. Serieus, ik kan echt niet tegen puppy-ogen.'' zeg ik en grijns even. Ik plof weer op de gras en leg mijn rugtas naast me op de grond. ''Je wilt me dus beter leren kennen? Hmm, ik ben Bill, zoals je weet.'' zeg ik en grijns. ''Ik ben 18 jaar oud, bijna 19.'' zeg ik en trek mijn wenkbrauw omhoog. ''En ja, ik hou van hockey, verder heb ik niet zoveel hobby's.''

Hope bleef hem aankijken. "Ik geloof je.", fluisterde ze zacht. Ze haalde diep adem en deed een paar stappen achteruit. Ze keek naar hem, onderzoekend. Hij leek bang, misschien bang dat mensen hem niet meer wilde spreken, hem buiten zouden sluiten. "Er zal niemand je buitensluiten, als het hele verhaal duidelijk is, als niemand elkaar de rug meer toe keert. Jij bent niet het buitenbeentje, dat ben ik.", zei ze zacht. Even keek ze naar de anderen, Veronica was bij een andere jongen, Leonardo was alleen.

'Ooh dat is goed om te weten.' Zei Veronica en wenkbrauwwiebelde hem. 'Welke vakken heb je?' Vroeg ze met een glimlach en ging naast hem zitten. 'Welk fruit vind je het lekkerste? Welke film heb je het laatste gezien? Wat is je favoriete pizza topping? Wat drink je het liefste als je bij de MacDonalds bent?' Vroeg ze en plukje aan grassprietjes.

Ja.. Leonardo is alleen :c hehe

Leonardo sloot zijn ogen, duwde zijn muts verder op zijn hoofd en haalde diep adem. Hij luisterde naar de songtekst, tikte met zijn vinger het ritme mee en maakte zijn hoofd leeg. Wat was hij daar toch goed in, complimenteerde hij zichzelf ermee. Het bankje zat hard, maar dat scheelde niets. Al had hij best wel een kussen gewild..

Ik grijnsde en keek haar aan. ''Engels, Frans, Spaans, Gym, Muziek, Biologie en Nederlands. Perzik, Harry potter, bolognese en milkshake.'' zeg ik en grijns. ''De antwoorden op al je vragen.'' zeg ik en kijk even over de schoolplein. Ik keek naar Leonardo en toen weer naar Veronica. ''Je moet echt met hem praten.''

Leonardo McHalen schreef:That's life.

She knows.

Veronica keek naar Leonardo. 'Hmpf, misschien ook wel. Het moet wel. Ik wil nu wel weten waarom hij het heeft gedaan.' Zei ze en keek naar Bill. 'Harry Potter, Milkshake en biologie. Nice.' Zei ze en en stond op. 'Het was fijn om met je te praten.' Zei ze en woelde door zijn haren. Ze haalde diep adem en liep op Leonardo af. 'He.' Zei ze.

Grr.
------------------
Ik keek een moment in haar ogen en ontdekte de donkere spikkeltjes in haar irissen. Ze stonden stervormig, de spikkels. Ik probeerde sterrenbeelden te ontdekken, maar merkte dat ze me aanstaarde alsof ik gek was geworden. En gelijk had ze. Toen keek ik naar mijn voet. Wat zat hij ver weg, bedacht ik. Wat ontzettend knap van mijn hersens dat ze dat allemaal konden besturen. Ik bedacht dat ik mijn voet ging optillen tada, hij ging bijna tegelijkertijd omhoog. Ik grijnsde grimmig. Het volgende moment lag mijn voet weer in het gras. Ik keek naar Hopes benen in de hoop dat de niet terug zouden kijken. 'Hope,'zei ik langzaam. Hoe ontzettend ironisch dat ik dat zei. Alsof ik nog hoop had. Had ik dat? Waar was ik bang voor? Ik was overal bang voor. Zelfs voor dat het weer allemaal normaal zou worden. Want dat zou een leugen zijn.

Leonardo zijn ogen gleden open. 'Hoi' Mompelde hij kort. Zijn ogen gleden weer dicht. En hij zuchtte, nu zou hij alles weer goed moeten gaan praten. Wat eigenlijk? Oja, de klap. Tegen de boom? Nee sukkel tegen Josh zijn kaak. Hij had ruzie met zichzelf, wanneer stopte deze waanzin nou? Zijn ogen gingen weer open en hij zuchtte. 'Goed dan' Mompelde hij tegen zichzelf en hij ging rechtop zitten. Blijkbaar zou hij hier niet onder uit komen.

'Je moet naar Leonardo toe en alles uitleggen. Kijk, Veronica loopt er ook al naar toe.', zei ze zacht. Ze hoopte zo dat alles goed zou komen, dat ze gewoon weer opnieuw konden beginnen. Op de een of andere manier voelde ze zich raar aangetrokken tot Leonardo en kon ze er niet tegen dat hij zo was. Hij was afwezig, leek een heel ander persoon, maar nog steeds voelde ze zich raar tot hem aangetrokken. Hope keek weer naar Josh en knikte, als teken dat hij het maar moest doen.

Veronica ging naast hem zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Leo, wat gebeurde er nou daar?' Vroeg ze en tilde haar hoofd weer op zodat ze hem kon aan kijken. Ze streek met haar vingers zachtjes over zijn blauwe hand heen. Ze wilde het oplossen, met Leo. Ze wist niet wat ze van Josh moest denken. Hij had nog steeds tegen haar geschreeuwd.

Ik glimlachte. ''Succes.'' zeg ik en kijk haar na. Ik plof achterover en kijk naar de zon die recht in mijn gezicht schijnt. Het was best fijn hier, in ieder geval beter dan thuis. Ik zucht en trommel op mijn buik.

Hope zuchtte en liep bij Josh weg. Verder moest hij het zelf oplossen. Stilletjes liep ze naar Bill, die in het gras lag. 'Jij hebt zeker ook geen idee wat er allemaal aan de hand is?', vroeg ze hem voorzichtig terwijl ze naast hem in het gras ging zitten. Ze legde haar benen over elkaar en keek naar het gras.

Hij reageerde niet op haar strelingen, op haar hoofd op zijn schouder. Hij keek strak voor zich uit, hij had zin om zijn schouders op te halen en zijn mond dicht houden. Zoals hij vroeger altijd had gedaan als hij iets moest uitleggen. Hij opende zijn mond, hij wilde niet dat ze weg zou gaan. 'Ik was me zelf niet' Bracht hij uit. Zo, dat dekte al een heleboel. Hij was tevreden met zijn antwoord dus deed hij zijn mond weer dicht. Toen draaide hij zijn hoofd naar haar om, toen hij haar gezicht zag was hij gelijk om. Djeez, wat konden sommige meisjes toch schattig kijken. Hij keek weer voor zich uit. Hij had geen zin om lief te doen, en hij wist zeker dat hij als hij te lang naar haar zou kijken dat hij haar teder aan zou willen raken, weer een beschermende drang zou krijgen. En dat had niet zo goed uitgewerkt. Daarom sloot hij zich maar af, hij wilde niet meer problemen dan hij al zou hebben. Die schorsing kwam eigenlijk nog goed uit, dan kon hij beter nadenken.

''Nope.'' zeg ik en grijns. ''maar ik hoef het ook niet te weten. Als ik het juist weet, kom ik ertussenin en zorg ik voor problemen.'' zeg ik en zucht diep.

'Hij zat aan Veronica,' galmde het plotseling door mijn hoofd. Mijn dichtgevallen ogen schoten open, meteen weer vol tranen. Wie had dat ook alweer gezegd? Het leek net alsof er een vakantie had gezeten tussen een half uur geleden en nu. Het was zo vaag geworden dat ik er hoofdpijn van kreeg als ik het probeerde te ontcijferen. Ik. Ik had het gezegd en het was niet waar geweest. Het was gelogen. Iets wat ik nooit had willen doen, wat ik normaal gesproken ook nooit deed. Ik haatte leugens, vooral als ik zelf uitsprak. Ik voelde om me heen om te weten waar ik was, mijn ogen zeiden niet echt veel op het moment. Ik knalde met mijn telefoonbotje tegen een boom aan en er trok meteen een elektrische schok door mijn arm. Ik legde 'm trillend terug op mijn buik. 'Ik durf niet, hij gaat me slaan,' zei ik schor. Flitsen. Herinneringen. Het leek wel zwart-wit, zo oud waren ze. De klap, vallen, de directeur. Ik ordende alles zo goed mogelijk in mijn hoofd. Niet dat dat makkelijk was. Ik had gelogen tegen de directeur. Wat had Leonardo ook al weer gezegd? Ik wist het niet meer. Ik leunde naar achter en sloot mijn ogen.

Hope zuchtte en staarde voor zich uit. 'Inderdaad. Ik ben trouwens Hope, Hope Stefany Polyvore. Vergeet die achternaam maar. Je mag me Hope of Stefany noemen, wat je wilt.', zei ze zachtjes. Ze keek naar hem. Hij was anders dan de andere jongens, hij gedroeg zich anders. 'Heb je hobby's?', vroeg ze hem uit nieuwsgierigheid. Hij leek haar zeer aardig. Het zou een goede vriend van haar kunnen zijn.

Veronica deed haar armen over elkaar en keek hem boos aan. 'Wat is dat nou weer voor een antwoord/' Vroeg ze en schoof bij hem weg. 'Waarom was je jezelf niet?' Vroeg ze en een rilling ging over haar rug heen. Ze klonk net als die mensen met wie ze moest praten. Het gaf haar het gevoel alsof ze moest overgeven. 'Laat me dit niet doen Leonardo McHalen. Laat me niet allemaal methoden gebruiken om het antwoord uit je strot te halen.' Zei ze.

Ik glimlach. ''Ik noem je wel Hope, is trouwens een mooie naam.'' zeg ik en ga recht zitten. ''Ik heb niet echt hobby's, ik hou van hockey en that's it.'' zeg ik en grijns even. Ik pak uit m'n tas een flesje water en maak hem open. Ik neem een slok en doe hem weer dicht. ''Wil je ook wat water?'' zeg ik en kijk haar aan.