RPG ~ Glorious High

Ze ging uiteindelijk zitten op de grond. Even zuchtte ze. Ze moest dit gewoon nog vertellen, maar dat wou ze niet. Ze wou dit alles niet vertellen, maar het moest eruit. Ze wist niet of hij het verkeerd zou oppakken, maar ze was bang van wel. Snel trok ze hem op de grond en gaf hem een kusje op zijn mond. God wat zou ze dít gaan missen. Zo met Josh, was het altijd gezellig, maar dit zou alles kunnen veranderen. 'Ik...' begon ze. 'Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar ik heb een beetje gelogen Josh.' zei ze. Ze haalde diep adem voordat ze verder ging. 'Jij bent niet de eerste hier op glorious high die me zoent, maar voordat wij iets kregen, toen er nog niks gebeurd was, heb ik met Bill gezoend. Het voelde niet goed met hem, met jou super, maar ik moest het je zeggen.' zei ze tegen hem. Met haar ogen keek ze naar beneden, bang om zijn reactie te zien.

Maakt niet uit hahaha, ik heb maar ffkes iets verzonnen!

Ik keek haar aan, voelde dat mijn ogen groter werden dan verkeersborden en kneep ze dicht. Ik wreef met mijn hand over mijn voorhoofd. Met Bill gezoend, serieus? Dat was toch niet te geloven? Had ik me zo in haar vergist, ze leek wel een... ik schudde mijn hoofd en grijnsde. Nee, dit was gewoon hilarisch. Ik keek haar aan en zag hoe ze haar hoofd een beetje weggedraaid hield van mij. Ik legde mijn vinger onder haar kin en duwde haar terug. Ze hield haar ogen neergeslagen en ik zuchtte. 'Riley, ik ga je oogleden niet omhoog trekken maar kijk me 's aan.' Ik kon me bijna niet meer inhouden en toen ze me voorzichtig, bangig aankeek barstte ik in lachen uit. Ik sloeg met mijn hand op de grond van plezier en greep mijn buik vast omdat het zo'n pijn deed. Ik veegde de tranen uit mijn ooghoeken en grinnikte verder. Het was zo komisch. Kleine lieve onzekere Riley die dacht dat ik haar nu zou haten...

Ze bekeek even Josh, hij leek wel te lachen. Ze keek hem even raar aan, maar begon nu ook zelf mee te hikken. Ze had het totaal niet verwacht, maar ze snapte wel dat hij het wel grappig vond. 'We hadden wel gedate hoor, en toen hier, toen hebben we gezoend, maar het was smerig en niet lekker. Jij bent veel beter.' zei ze tegen hem. Ze gooide haar benen over zijn benen heen en giechelde. Eigenlijk had ze wel zin in Josh en zij op haar kamer en in Josh. Ze haalde haar haar uit haar gezicht en keek weer naar Josh, nu ook met haar ogen. 'Zullen we naar mijn kamer gaan?' vroeg ze aan hem.

Ik vond het echt dolkomisch allemaal, vooral omdat ze zelf mee lachte en omdat ik het zo voor me zag hoe ze een sensationele tongzoen met Bill had. Ik hikte en veegde mijn handen af aan mijn broek. Ik zuchtte quasi vermoeid bij haar voorstel en grinnikte. 'Je bent me een mooie, eerst vertellen dat je een playgirl bent en je dan opeens willen opsluiten met mij? Zo werkt dat niet hè.' Ze keek me een beetje teleurgesteld aan en ik grijnsde. 'We gaan toch een ijsje eten met Leo en Veronica, of wou je me soms overhalen?'

'Ik ben geen playgirl, anders was ik nu allang vreemd gegaan, en bovendien, bij mij in mijn kamer is het toch veel leuker.' zei ze, om hem over te halen natuurlijk. Ze trok even een pruillipje naar hem. Ze was blij, dat hij zo reageerde, maar haar nieuwe bijnaam, playgirl, vond ze weer ietwat minder. Zo'n erge player was ze niet, ze had heel lang een vriend. Waar ze wel al verder mee is gegaan, maar dat was toch normaal? Nee ze vond het zelf ook niet normaal, maar als ze het niet zou doen zou haar vriend het uitmaken. En dat wou ze niet, dus liet ze over zich heen lopen. Wat eigenlijk wel een domme keuzen was geweest. Ze trok hem omhoog en nam hem mee naar haar kamer.

'Je bent ook geen playgirl Riles,' zei ik en ik liet me meetrekken. Ik had de neiging mensen te kwetsen met dingen, net zoals Leonardo mij had gekwetst door mij met mijn vader te vergelijken. Ik plofte neer op het bed waar de kreukels van de vorige keer nog in zaten. Ik kon de vorm van haar lichaam zelfs ontdekken in het dekbed. Ik liet me achterover zakken, ik was opeens doodmoe van alles. Van de dagen opzich hier, en van iedereen, van alles wat we al hadden meegemaakt, van mijn vader die daar opeens stond, Riley en Bill. Nee, dat laatste kon me echt niks schelen, het deed me niks. Ik deed mijn ogen dicht en deed mijn best niet in slaap te vallen. Dat zou genant zijn.

Ze ging naast hem liggen, met haar bovenlijf op hem. Ze drukte zachtjes kusjes op zijn mond. 'Josh ik hou van jou.' zei ze. Ze pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Ze voelde het nu pas, maar haar handen waren koud. Echt koud, ijskoud, zo voelde ze aan. Omdat Josh handen warm waren pakte ze zijn andere hand ook vast. 'Ik heb het koud.' zeurde ze. Haar hoofd ruste op de borst van Josh.

Faalstukje.

Ik grinnikte zacht met mijn ogen nog dicht zodat ze mee schudde op mijn borst. 'Je vraagt gewoon om een knuffel Riles. Je lokt het uit.' Ik kneep in haar koude vingers en legde ze met mijn handen eromheen op mijn buik. 'Ik hou meer van jou.' Ik drukte haar tegen me aan. Ik was zo blij met haar, en dat ze gewoon op mijn buik lag, en niet op die van.. nou ja; Bill. Ik had gewonnen van Bill. Ik lachte in mezelf en ik voelde dat ze wilde weten waarom, maar ik zei niks. Ik vouwde mijn armen stevig om haar heen, liet haar gewoon nooit meer gaan.

'Wat was je binnenpretje?' vroeg ze nieuwschierig. Verder hechte ze er niet veel waarde aan. Het zal vast wel iets met Bill te maken hebben, aangezien hij daar alleen maar over kon lachen. Een reactie die ze nooit had verwacht, als ze eerlijk moest zijn. Ze drukte haar lippen op de lippen van Josh. Ze voelde zich heel vertrouwd, zo bij Josh. Ze kreeg het gelijk weer warm, correctie, heet zelfs. Ze knoopte een knoopje los van haar bloesje, ze had geen geheimen, en ze had het heet. Misschien zou Josh er iets anders achter zoeken, dus om hem te plagen deed ze ook nog haar tweede knoopje open.

Ik hoorde haar vingers over de stof gaan en keek even op. Ze keek een beetje ondeugend en ik lachte. 'Riley Riley toch,' zuchtte ik. 'Spelletjes spelen met arme Josh die jouw sarcasme niet begrijpt? Vandaag niet.' Ik pakte haar hand weer vast. Hij was weer helemaal koud geworden. 'Ben je koudbloedig ofzo?' vroeg ik ongelovig. Je zou toch denken dat iemand het op den duur minder koud zou krijgen. 'Moet ik de verwarming aandoen ofzo?' Ik grijnsde.

Ze schudde met haar hoofd, en besloot toen al haar knoopjes uit te doen. 'Ik ben niet koudbloedig, dat ben jij.' zei ze lachend. Ze stak haar tong uit en bekeek Josh toen snel. Wat ze vrij vaak deed, bekijken. Ze had geen hempje aan, dus ze wist dat Josh aan het kijken was. Dat vond ze leuk, geweldig zelfs. Ze was tevreden met haar maatje, gewoon een cup b, niet zo huge enzo. Ze drukte haar lippen weer op de zijne, en haalde ze er daarna weer vanaf 'Je krijgt het zo wel warm genoeg, zet maar niet aan.' zei ze. 'Wil je een politievrouw, een duiveltje of een engel?' vroeg ze aan hem. Daarna begon ze te lachen, toen hij haar onbegrijpelijk aankeek. 'Grapje Josh.' zei ze. Haar ene been gooide ze ook over josh heen, nu lag ze dus helemaal op hem. Ze had gewoon zin om hem een beetje te plagen, of in wel meer. Ze wist het niet, maar in ieder geval had ze zin in dit. In dat Josh een nieuwe Riley zou ontdekken. Een ontdeugende en plagerige, die hij nog niet kent.

Ik moet nu echt weg I'm so sorry. ZE HEEFT WEL EEN BH AAN HOOR.

Ik kreunde toen ze haar blouse nonchalant op de grond gooide. 'Dan wordt ie vies,' mompelde ik gelaten en nam haar kort in me op. 'Nee,' zuchtte ik toen, 'ik denk inderdaad niet dat de verwarming van essentieel belang is.' Ik omhelsde haar en voelde de huid van haar buik tegen mijn dunne shirt. Ik deed mijn ogen dicht om haar te sarren; ik wist dat ze juist wilde dat ik keek. 'Riley Riley,' zong ik zachtjes en keek even door mijn wimpers. Ze lag helemaal op me en had een ondeugende glans in haar ogen, een mysterieus trekje om haar lippen. 'Gekke lieve Riles,' fluisterde ik en drukte haar plat op mijn borst. Ze deed haar ogen even dicht en snoof. Ik veegde het haar dat mijn uitzicht op haar belemmerde uit haar gezicht en schoof het achter haar puntige oor. Ze ging even verliggen en porde haar elleboog per ongeluk pijnlijk hard in mijn buik. 'Sorry,' fluisterde ze en ik grijnsde. Ze was licht als een veertje, maar ik ging onwillekeurig toch zwaarder ademen. Het irriteerde me. Ze glimlachte en ik stak mijn tong uit. Het leek alsof ze haar lachen inhield en dat irriteerde me nog meer, maar tegelijkertijd gaf ik me over. Ze kon denken wat ze wilde, en het zou nog waar zijn ook. Ze was ook gewoon facking aantrekkelijk.

Ze vond het heerlijk, werkelijk heerlijk, dat hij haar zo tegen zich aan drukte. Met haar ogen ging ze over zijn shirt, die ze toen daarna met moeite uittrok. Josh wou nog niet helemaal mee werken, maar toen ze uiteindelijk ook zijn shirt uit had grijnsde ze nog meer. 'Joshie, lieve lieve Joshie.' zei ze tegen hem. Hun halfblote lichamen lagen op elkaar, huid op huid. Ze drukte hem meer tegen zichzelf aan, ze wou dat gevoel hebben. Ze drukte een kusje op zijn buik. Langzamerhand ging ze steeds wat naar boven. Ze zag de blik in Josh ogen, die langzamerhand een beetje veranderde. Hij kreeg een glinstering in zijn ogen, die ze nog nooit gezien had. Misschien zou het nu wel gebeuren, zou Josh nog maagd zijn? Zij niet, maar dat hoefde hij niet te weten. Tenzij hij wou weten of ze maagd was, dan wist ze niet wat ze zou doen. Ze hield hiervan, dat zij de leadingpart had. Zij was nu even de baas.

Ik legde mijn handen om haar middel. Ze was slank, zacht en breekbaar. Het was bijna griezelig, ik was bang haar pijn te doen als ik haar vast had. Ze keek me aan, een beetje afwachtend maar ook verlangend, bijna hebberig. Ze haalde adem om iets te zeggen maar ik sloot haar mond door met mijn vingers over haar lippen te gaan. Ademloos staarde ze me aan. Ik hield mijn hoofd schuin, geamuseerd en overdonderd door haar plotselinge karakterwisseling. Dit was een andere Riley, niet de blozende lieve Riles. Dit was de koningin die nooit ergens steekjes liet vallen, die alles in orde had en de touwtjes in handen nam. Riley in bed. De gedachte liet me schrikken. Zo was Riley niet, dit was Riley niet.. of juist wel? Een tikkeltje verward keek ik haar aan. Ik wist niet hoe het zat met haar vorige vriendjes, maar ik had vanmorgen nog beloofd haar niet te ontmaagden. Niet te ontmaagden, wat was ik naïef geweest. Tegelijkertijd genoot ik van elke aanraking op mijn huid, het was alsof haar vingers hete haardijzers waren, ze brandden op mijn lijf. Ik grijnsde breed toen ze me aankeek en drukte mijn lippen op haar inmiddels vertrouwd voelende mond.

Ze sloot haar ogen en gaf een kus terug. Ze dacht aan vanochtend, hij had haar iets beloofd. Maar dat was ze al. Ze slaakte een zucht en drukte weer haar lippen op zijn lippen. Nu zoende ze hem met iets meer hartstocht, omdat dit misschien wel de laatste keer kon zijn. Want ze kon dit niet, ze kon dit gewoon niet. Ze kon niet liegen tegen Josh. Ze ging van hem af, en ging zitten op de bedrand. Ze pakte zijn hand vast, zodat hij niet zo weg kon, ookal wist ze dat dit niets tegen hield. Maar ze hield van eerlijkheid. 'Josh ik moet iets zeggen.' zei ze terwijl ze zich vastklampte aan zijn lichaam. 'Ik...' begon ze. Ze kon niet liegen, maar de pijn om dit te vertellen was ook veel. Ze zou Josh kwijtraken. 'Ik heb gelogen.' zei ze toen daarna. Ze bloosde diep, okè, dit was best genant om te zeggen, en ze wist niet hoe hij ging reageren, niet zoals net in ieder geval. 'Josh, vanochtend, toen je zei dat je me niet zou ontmaagden. Nou... mijn ex heeft me al ontmaagd zeg maar.' zei ze bang voor zijn reactie. De blik in Josh zijn ogen was koud, kil. Niet meer de blik van Josh of zielige Josh, maar boze-Josh.

Hhahaha ik had ff zo'n momentje xd

Alle warmte stroomde uit mijn lichaam. Ik had in een dampende vulkaan kunnen gaan staan, of op de zon kunnen gaan zitten, het had dit gevoel niet weggehaald. Er verdween een stukje Riley. Ik had het nunet, ongeveer tien seconden geleden even gedacht, toen ik de heersende Riley had meegemaakt, de hebberige blik in haar ogen. Die was nu verdwenen. Ik had mezelf naïef gevonden, maar in mijn achterhoofd had ik niet verwacht dat het echt zo was. Ze sloeg haar ogen op en keek me schuldbewust aan. Een bang schaapje. Wat dacht ze, dat ik haar zou slaan? Ze beet op haar lip en ik besefte dat ze op mijn reactie wachtte. Ik schraapte mijn keel en ze sloeg haar ogen weer neer. Toen ik haar blik zocht keek ze opeens onschuldig, uitdagend. Ik vloog overeind en liet me op het tweede bed in de kamer neervallen. Ik zette mijn nagels in mijn vel en kneep het fijn. 'Loser, asshole, gigantische debiel,' mompelde ik naar mezelf. Ik was zo'n sukkel, ik had haar gezien als een lief klein maagdje, had daar in feite alle hoop op gevestigd zonder dat ik het door had gehad. Ik kon niet boos op haar zijn, het was namelijk volstrekt logisch. Waarom zou ze op deze leeftijd nog maagd zijn? Waarom zou ze niet in bed gedoken zijn met die geweldige vriend van haar? Als het anders was gelopen, als het goed was gelopen zou ze over een paar maanden met hem een kamer gaan zoeken en samen op een geweldige universiteit een geweldig leven beginnen. Ze zouden een huisje vinden waar ze een kacheltje hadden dat 's avonds zacht kabbelde als ze over hun toekomst praatten. Ze zou over tafel buigen, haar nek uitstrekken om zijn lippen te kunnen raken en ze zouden helemaal van de wereld zijn. De volgende ochtend, uiteraard hadden ze een fabuleuze nacht gehad, zouden ze de tuindeuren openklappen en in het gras neerploffen. Over acht jaar zou ze hem stralend in de armen vliegen. 'Ik ben zwanger,' zou ze zeggen en hij zou over haar buik aaien waar absoluut nog niks te voelen was. Ik was totaal overbodig, ik was tweede keus. Ik voelde opeens tranen opwellen en merkte dat ik haar al die tijd aan had gestaard. Ik sloeg mijn ogen neer.

Misschien was dit nog wel erger, Riley had misschien wel liever gewild dat Josh boos zou worden. Dat hij haar zou uitschelden en misschien zelfs zou slaan. Dat allemaal liever, dan dit gevoel wat hij haar nu gaf. Zijn teleurstellende blik, toen ze die woorden zei, waren onbeschrijfelijk. Het deed bij haar pijn, ze wou niet andere mensen pijn doen. En ze haatte het dat mensen teleurgesteld wou zijn. Dat ze de verkeerde dingen deed. Altijd dacht ze dan aan Empire states of mind, van alicia keys en jay z. Met the light will inspire you. Nou Josh inspireerde haar, maar dat gevoel was weg. Want hij was teleurgesteld in haar. 'Josh het was nu al uit geweest, het ging niet zo goed. De dag van tevoren, wenstte ik hem de dood toe, zo'n heftige ruzie was het.' zei ze tegen hem, niet dat het hem iets zou uitmaken. These streets will make you feel brand new. Ze wou dolgraag daarheen, als ze zich nieuw zou voelen. Ze wou niet meer Riley zijn, niet meer van toen. Nog steeds heeft ze schuldgevoelens, want ze wensde hem de dood toe. En de dag daarna gebeurde het, hij ging dood. Ze kroop in een hoekje en maakte zich zelf zo klein mogelijk. Zo klein mogelijk, alsof ze dan niet meer zou opvallen. Ze prikte met haar nagels in haar huid, maar dat haalde haar pijn niet weg. Ze zou zichzelf nooit meer zo magisch voelen, want zij heeft iemand vermoord, zo voelde het wel. Ze wou niemand om haar heen, en dat zou toch wel lukken. Alsof Josh haar nu nog wilde, ze was een vieze vuile slet, en dat had Josh niet gedacht. Eerst dat met Bill, daarna dat met mijn ex, Jason. En haar motto, carpe diem, die was toch al mislukt. Ze wou zichzelf helpen, maar het zou toch niet meer lukken. Ze wende haar hoofd naar de muur, want die leefde niet, die kon ze geen pijn doen. Die kon ze de dood niet toe wensen.

Ik schudde woest met mijn hoofd en stootte een bizar keelgeluid uit. 'Nee, dat moet je niet zeggen, dat is niet waa' Ze kroop in elkaar en sloeg haar armen om haar benen en legde haar hoofd tegen de muur. Ze voelde zich schuldig. Tegenover hem, tegenover mij? Ik wist het niet, maar ik wilde niks liever dan haar troosten. Het was een overweldigend gevoel, meer dan toen ze verteld had over haar overleden ex. Ik stampte op de vloer en zuchtte. Het was zo ingewikkeld allemaal. Ik wilde haar troosten, maar aan de andere kant wist ik het allemaal niet meer. Ik wilde haar nooit kwijt, maar er was zoveel veranderd met dit kleine gesprekje. Of toch niet? Ze bleef Riley, ze bleef ontzettend Riley, en Riley was mijn Riley. Lieve leuke knappe gezellige Riles. Ik stond op en ging naast haar zitten. Haar schouders schokten een beetje, nauwelijks zichtbaar. Ik kon haar niet laten vallen voor zoiets stompzinnigs. Ik had het moeten weten, moeten zien of voelen. Dat had gekund, ik had het kunnen merken. Natuurlijk was ze geen maagd. En nu voelde ze zich schuldig omdat ze dacht dat ik haar nu niet meer mocht, dat ik misschien zelfs vond dat ze een sletje was. Dat was ze niet. Ik kneep in mijn arm op de plek waar de eerdere blauwe plek net wegvaagde. Stomme sukkel. Ik sloeg mijn armen om haar rug en probeerde niet om haar in de ogen te kijken. Dat zou ze niet willen voorlopig.

Met ietwat betraande ogen keek ze Josh aan, die zijn armen om haar heen sloeg. Ze trok hem meer tegen zich aan en drukte met trillende handen een kus op zijn mond. Ze begon hem weer te zoenen, maar na best kort liet ze hem weer los. Ze glimlachde naar hem en ging toen weer terug in de houding zitten. Waarom zou Josh haar dan troosten? Omdat zij voor de dood van haar ex heeft gezorgd? Nee dat niet, hij vond haar gewoon zielig. Hij had medelijden met haar, hij dacht ook dat ze gezorgd had voor de dood van zijn vriend. 'Het is zo stom, ik wenste hem dat toe, en toen de volgende ochtend toen gebeurde het. Ik vind het nog leuker met jou, maar ik heb het gevoel dat ik iemand vermoord heb snap je dat?' vroeg ze aan hem. Ze draaide zich om, en zag weer dezelfde, teleurstellende blik in zijn ogen. Ze had toch niks verkeerd gedaan, of wel?

Ik trok haar weer tegen mijn borst. Ze moest gewoon getroost worden, ze was zo kwetsbaar nu. Ik pakte haar blouse en legde hem om haar schouders. Ze glimlachte even, daarna betrok haar gezicht weer. Met een ruk ging ik overeind zitten. Mijn gezicht bevroor onder haar woorden. Dacht ze dat? Dacht ze dat serieus? Was ze zo krankzinnig doorgedraaid en vermorzeld onder haar verdriet... Een steek in mijn hart. Ze had gelijk, dacht ik één waanzinnig moment. Ik schudde mijn hoofd en voelde dat er tranen over mijn wangen stroomde. Ze had geen gelijk, het sloeg nergens op, maar het deed mij pijn. Het deed me denken aan alles wat ik tegen mijn moeder had geroepen, ooit. Lang geleden. Ik balde mijn handen tot vuisten en liet haar los. Ik kon niet boos op haar zijn, het kon niet, maar ik was het. Het sloeg nergens op maar het deed teveel pijn. Ik snakte naar adem en probeerde iets te zeggen dat het minder erg zou maken. Het lukte niet, mijn keel was droog en ik rende de kamer uit. Halsoverkop het meisjesgebouw uit, over de binnenplaats door het hek.