RPG ~ Glorious High

Veronica wandelde het lokaal uit met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze hadden meer gedaan dan alleen gekeken, ze hadden kleine experimenten gedaan. Ze had het leuk gehad, het was beter dan op haar vorige school. Daar hadden ze alleen geluisterd en geschreven, nu pas vond ze natuurkunde echt leuk. Ze niet liep mee met de stroom leerlingen op naar de kantine, ze wachtte tot het minder druk was en ging toen lopen. Ze zong zachtjes iets van Joss Stone tegen zichzelf. Niet hard genoeg voor andere om het te horen. Ze stond buiten en vroeg zich af waarom ze moesten lopen van het gebouw naar kantine, het zou maar eens stormen. Ze liep naar binnen en sloot achter aan bij de rij naar het eten, met een dienblad in haar handen.

Veronica schreef:

Riley Lee Mindervolt schreef:
kunnen we niet doen dat iedereen dezelfde lessen heeft?

Of we slaan ze over

Slim. Lessen zijn meestal saai om te spelen, vooral als je niet dezelfde les hebt als anderen. D: staart voor zich uit, maakt aantekeningen, kijkt uit het raam, verveelt zich

Ik liep samen met Leonardo naar de kantine aan de andere kant van de binnenplaats. Het was er nog niet zo druk. We schoven aan in de rij en pakten allebei een dienblad. Ik had honger als een paard, en er was genoeg te eten. Een paar meisjes keken verwonderd naar hoeveel ik opschepte, maar dat maakte me niet uit. Ik was altijd al een goeie eter geweest, en ik was toch nooit een papzak geweest. Dat was het mooie van veel bewegen. We gingen aan een ruime tafel zitten. Ik zag Riley er ook zitten, en begroette haar. Leonardo raakte in gesprek met iemand anders en ik vroeg Riley naar haar lessen. Ze bloosde weer, en ik vroeg me peinzend af of ik te dichtbij kwam.

Eenmaal uitgevogeld waar Leonardo moest zijn (wat niet moeilijk was aangezien iedereen allemaal één kant op liep) liep Leonardo met de mensen stroom mee. Zou het geld kosten ? natuurlijk koste het geld. Hij had een volle portemonnee en honger als een paard. En dorst, als een paard. Leonardo schudde zijn hoofd, hij hield helemaal niet van paarden. Uiteindelijk stond hij met Josh in de rij. Hij zag Veronica en zwaaide wat opgelaten naar haar, nog voor hij wat kon zeggen trok Josh hem mee naar een tafeltje waar Riley zat. 'Hai Riles' Begroette hij haar en al snel hadden Josh en zij een gesprek. Verveeld staarde Leonardo naar de mensen die voor bij kwamen, zo veel verschillende types liepen hier rond.

Ik sta gelijk op bij de bel, deze lessen zijn zo kut. Normaal hou ik al nooit lessen vol, moet je na gaan als je in een klas als de mijne zit. Waar ik echt zin in heb is gym. Ik ben super sportief al zeg ik het zelf. Ik hou eigenlijk wel van alle sporten. Ik loop richting de kantine, wat vrij onhandig lopen is met alle bladen van de leraar. Snel maar handig prop ik ze in de tas. Bij de kantine aangekomen ga ik in de rij staan voor eten. Als ik mijn eten heb ga ik zitten. Ik zwaai naar cadet of ze zo naar mij komt. Ik glimlach even naar Josh, en bloos een beetje. 'Was zo tering saai, en de jouwe?' zeur ik.

Alleen liep ik de kantine in. Na Riley en de andere was ik nog niet echt op iemand anders afgestapt dus dat werd hoogst waarschijnlijk alleen zitten. Ik zuchtte en ging in de rij voor het eten staan. Het werd steeds drukker en sommige leerlingen wurmden zich de rij in, sommigen gingen voor me staan maar ik liet het gewoon toe. Ik had toch geen haast of iets in die richting. Toen ik eindelijk aan de beurt was nam ik wat dingen die er wel lekker uitzagen en liep de rij weer uit. Oke, nu een plaatsje zoeken.

Cathleen was gewoon met de jongens meegegaan en pakte een dienblad, maar zij deed er niet veel op. Ze had alleen een appel, musli en een chocomel blik gedaan. Rustig ging ze ergens zitten in haar eentje, want de jonegns waren toch druk bezig om met andere meiden te praten. Waarom zou ze haar best doen om verder met Leonardo te gaan praten. Die had vast iets beters te doen? Nou ja. Alleen zitten eten vond ze ook geen slecht plan, ze deed dat wel vaker dus ze was het niet anders gewend. Ze zuchtte en nam een hap van haar musli.

Veronica had haar eten op geschept, een blueberry Muffin, thee en twee sandwiches met eiersalade, en liep naar de tafel waar ze bekende gezichten zag. Ze zette zich naast hen neer en glimlachte naar ze. 'Hi.' Zei ze terwijl ze suiker door haar thee roerde. 'Hoe waren jullie eerste lessen?' Vroeg ze en trok haar wenkbrauwen op en bracht haar glas naar haar mond en blies. Ze nam een klein slokje en zette hem weer neer. Hij was blijkbaar te heet geweest om te drinken.

Ik moet gaan, stiefvader wil erachter.
Maar ik ga nu wss toch naar m'n pa dus dan kan ik er weer achter.

Bye !

Leonardo had geen zin meer in het aanhoren van Riley en Josh, hij kon toch niet mee praten. Hij wenkte Cathleen die zomaar ergens anders ging zitten. 'Kom' Bewogen zijn lippen, praten had geen zin iedereen was zo hard aan het praten dat ze hem niet eens zou horen. Maar hij zag dat ze het begreep. Gelukkig, hij wilde niet graag het derde wiel op de fiets zijn. Oke, het is eigenlijk het 5de wiel aan de wagen maar je snapt wat ik bedoel hoop ik. En het derde wiel op de fiets zou gewoon een 3 wieler zijn. Oke.. genoeg ruzie gemaakt met mezelf. Leonardo nam een hap van zijn appel en wachtte tot Cathleen bij hun kwam zitten. Hij had behoefte aan gezelschap, en verrek aan zijn andere kant hoorde hij een bekend stemmetje. 'Heey Veronica' Hij trok een scheve glimlach.

Okeej, ik moet gaan. Nu hartonderzoek (krijg allemaal de klere) en morgen begravenis, dus adieu en tot ehm.. eh, donderdagmiddag have fun

Josh McDouglas schreef:Okeej, ik moet gaan. Nu hartonderzoek (krijg allemaal de klere) en morgen begravenis, dus adieu en tot ehm.. eh, donderdagmiddag have fun

WE WILL MISS YOU!

Cathleen keek even op en zag dat Leonardo haar wenkte? Zou ze naar hem toe gaan. Even dacht ze na. Toen stond ze op met dienblad en al, liep richting Leonardo en viel bijna naar beneden. Kon zich net herstellen. Ze had door dat een jongen haar wou laten flippen, maar dat mislukte. Ze keek de jongen kwaad aan en schopte hem toen heel hard tegen zijn schenen aan. "Moet je de voeten maar niet in de weg zetten" sprak ze heel nonchalant. De jongens keken haar verbaasd aan. Cathleen liet een klein duivels glimlachje zien en ging toen naast Leonardo zitten. "Hallo" zei ze en glimlachte lief.


off: Succes Nona en kom snel weer terug...

Aangezien Josh niet reageerd loop ik naar Casey. Ik ga naast haar zitten en glimlach 'Was je les te doen of totaal niet?' vraag ik lachend. Ik neem een hap uit mijn kipsandwich, die heel erg lekker is.

Heel veel succes Nona!

'Nou, dat was subtiel.' Zei Veronica toen ze klaar was met het uitlachen van de jongen die pijn leed. 'Woow, dat was heel mooi.' Zei ze en begon haar muffin te lezen. Ze wist niet wat het was maar ze vond het heerlijk om te zien hoe mensen pijn leden, ze vond het buiten gewoon grappig. Af en toe ging ze zelfs zo ver dat ze mensen zelf pijn deed en dan niet per ongeluk. Maar dat was een lange tijd geleden zo. Toen het verdacht werd hebben ze haar naar therapie gestuurd en heeft Veronica zich er een weg uit gelogen. Nu doet ze het nog maar heel weinig, als ze haar zin niet krijgt of als iets te lang duurt, of als iemand haar gewoon irriteert. Vroeger deed ze het bijna altijd, als ze zich verveelde, om elke kleine reden. Maar ze heeft geleerd dat het slecht is. In het begin begreep ze het niet, maar hoe ouder ze werd hoe meer ze het begon te begrijpen. Maar ze is er nooit mee opgehouden.

'Wow Cath, dat was bijna agressief' Gniffelde Leonardo enthousiast. 'Je bijt in ieder geval van je af' Met bewondering keek hij naar Cathleen. Hij hapte weer in zijn appel en kauwde er bedenkelijk op. Hij hoorde Josh ratelen over de les en dat ze de volgende lessen zelf muziek mochten maken, hij was al aan het bedenken welk nummer hij zou gaan spelen en moest stilletjes in zichzelf glimlachen. Hij had Josh nog nooit horen spelen maar hij wist bijna zeker dat hij het heel goed kon. Hij tikte met zijn vingertoppen op de tafel, hij had een piano zien staan in het muzieklokaal maar waarschijnlijk mochten ze daar niet zomaar in. Hij zou straks die leraar eens opzoeken en het vragen, Leonardo oefende toen hij nog thuis woonde elke dag en hij wilde niet dat zijn vingers stijf zouden worden. Zijn moeder grapte altijd dat Leonardo 2 verschillende mensen was. De ene was rustig, geconcentreerd en piano liefhebber. De andere was macho, enthousiaste basketbal speler. Je had Leonardo, en je had Leo. Leonardo had er nooit zo over na gedacht maar nu hij terug dacht aan zijn moeder besefde hij ineens dat dat best wel griezelig klopte.

Cathleen grijnsde naar Leonardo toen ze hem hoorde. "Nou dank je. Ik bijt zeker van me af. Ik laat me niet sollen" sprak ze. Even nam Cathleen een hap van haar appel en dacht aan de tijd toen het heerlijk was thuis. Voordat haar broer aan de drank was en haar ouders zo opgefokt waren over haar studie. Die tijd was heerlijk, ze wou datz ehet terug kon draaien, maar jammer genoeg kon dat niet. Morgen muziek les, nou ze weet nu al wat ze zou doen. Niks natuurlijk, ze hield van gitaar spelen en zingen, maar dat in het openbaar te doen! Never haar niet gezien. Ze deed liever haar dingen als er niemand bij was voornamelijk muziek. Tekenen deed ze overal, dat vond ze helemaal geen punt. "Eigenlijk moeten we iets uit gaan halen bij die leraar" grinikkte ze een beetje duivels naar Leonardo. Ze had het over de muziek leraar, de naam van hem was haar allang weer ontschoten.

Leonardo die net bedankt dat hij aardig tegen de muziek leraar zou gaan doen om gebruik te mogen maken van de piano keek Cathleen bedenkelijk aan 'Moeten we dat nu wel doen ? Ik bedoel.. ik wilde graag gebruik maken van zijn piano en wilde niet gelijk de badass uithangen' Gniffelde Leonardo en hij gooide het klokhuis met echte basketbal-skillz hem in de prullenbak. 'GOAAL' Juichte hij en hij gooide zijn armen de lucht in. Er werd niet echt op hem gelet maar een paar mensen keken toch op van hun brood om naar Leonardo te kijken. Opgelaten begon Leonardo aan zijn bolletje hagelslag, wat ook erg lekker was. Hij negeerde de aantal mensen die hem stonden aan te gapen.

"Als jij het niet wil doen. Dat snap ik heus wel! Je wil liever het lievelingetje zijn va de leraar?" grijnsde Cathleen. Ze keek Leonardo aan en zag wat die deed. "Niet slecht!" sprak ze tegen hem op een toon alsof zij het beter kon. Ze at haar hele appel op en gooide het in een keer met een twist de prullebak in. Ze glimlachte naar hem en begon toen aan haar musli. Josh was nog steeds in gesprek met een meisje die zij nog niet kende, maar ach wat boeide het haar. Ze hoefde niet iedereen te kennen van de school dat is onzin.

'Uitslover' Mompelde Leonardo toen hij de plof hoorde van de appel die in een perfect boogje er in werd gegooid, hij keek om naar Veronica. 'Cath, dit is Veronica.. Veronica dit is Cath' Stelde hij hun voor aan elkaar. Hij grinnikte, hij bracht mensen dichter bij elkaar. 'Het is niet dat ik niets wíl doen ik wil gewoon die piano gebruiken' Legde Leonardo simpel uit terwijl hij in één grote hap zijn bolletje alweer op had. Hij begon nu aan het flesje water wat hij mee had gepakt en nam er een grote slok uit. 'Snap dat dan' Hij nam nog een slok en keek toen vaag voor zich uit. Zijn basketbal lag aan zijn voeten en hij tikte hem van voet naar voet.

Cath zat aan een tafeltje op het schoolplein om haar heen te kijken nog steeds had ze haar kamer genoot niet ontmoet terwijl ze dat graag wou, ze wist al wel haar naam die kreeg ze bij de aanmelding,Haar naam was Cathleen het leek erg veel op Cath's naam. Ze nam een hapje van haar reep witte chocola met aardbeien stukjes erin. Met een zalige blik nam ze nog een hap totdat het op was. Ze pakte een flesje water en draaide hem open en nam er een slok van.

Cathleen zuchtte en had zijn gemompel heus wel gehoort. "Zeg maar Mira" sprak ze tegen Veronica, ze wist dat er een meisje was die ook Cath hete, daardoor was beter dat haar bijnaam Mira was anders zou het lastig worden. Ze glimlachte naar haar en wende zich even naar Leonardo en knikte toen maar. "Oke als jij het zegt?" Ze haalde haar schouders op en een zucht kwam even uit haar mond voor een tweede maal. Nadat ze klaar was met haar musli klinkte ze het lipje open van haar chocomel en nam een slok er van

OFf: Ben even eten aan het maken, kom zo weer

ik moet gaan x

'He wat?' Vroeg Veronica en keek op naar Leonardo. Veronica was ergens ver weg geweest met haar gedachten. Over zee, naar huis. Ze mistte het best wel. Het was een heerlijk leven thuis, liefhebbende moeders, heerlijke maaltijden en haar kat, Rosemary en haar Rat, Cinnamon. Ze was een katten mens, altijd al geweest. Ze hield niet van honden, niet heel erg. Ze waren te aanwezig. Ze beet op haar onderlip en keek naar Cath en kreeg het door. 'Oh, Hi!' Zei ze met een glimlach. 'Zoals al werd gezegt, ik ben Veronica.' Zei ze en stak haar hand uit naar Cath.