RPG ~ Glorious High

Cath bukte voorover om haar tas open te maken, uit haar tas pakte ze een tekenblok ze hield erg veel van tekenen en deed het dus ook vaak. Ze pakte haar potlood en gum en begon de boom die er stond na te tekenen. Zachtjes schetste ze de basis pas daarna maakte ze de details. Ze hoorde ineens een gerinkel van haar mobiel. Gauw pakte ze haar mobiel en nam op 'Hallo?Met Cath' zei ze, ze hoorde ineens de ongeruste stem van haar moeder die nogal boos was dat ze haar geen sms had terug gestuurd 'sorry mam, doei' zei ze vlug en hing op.

Leonardo keek naar Veronica. 'Waar zat jij met je gedachten? Je leek van heel ver te komen' Geamuseerd keek hij naar Veronica. Leonardo pakte de basketbal van de grond en trommelde er zachtjes op. Even voelde hij zich opgelaten, hij miste zijn enthousiaste vrienden op dit moment best wel. Josh zou zeker ook een goeie vriend van hem worden maar op dit moment was Josh te druk bezig met zijn vriendinnetje. Of nou, laten we het houden op Riley. Veronica en Cathleen waren goed gezelschap, maar ook die kende hij nog maar kort en al dat nieuw overdonderde hem altijd een beetje.

'Vooral thuis.' Zei Veronica en keek hem aan. 'Ding in huis dat je het meeste mist, tot nu toe dan? Persoon of personen die je het meeste mist van thuis?' Vroeg ze en keek hem vragend aan. 'Ik heb nooit gezegd dat je kruisverhoor over was.' Zei ze met een glimlach. Ze prikte in zijn wang en keek toen naar haar vinger. 'zacht.' Zei ze en keek hem aan. 'Awkward moment, hou ik van.' Zei ze na een oncomfortabele stilte.

Ik ga eten, eten, etuhn.

'Dacht je dat ik van steen was?' Gniffelde Leonardo. 'Ik mis vooral mijn tv, ik mis me vrienden en me broertje' Hij keek even naar Veronica 'Dat waren saaie antwoorden op jou erg diepgaande vragen' Merkte hij op. Hij krabde aan de basketbal en beet op zijn lip. Voor de zekerheid voelde hij ook aan haar wang. 'Ook zacht.. en warm' Hij had echt niet verwacht dat het koud zou zijn en hard maar haar huid leek van porselein. Hij wist dat het warm en zacht was, dat waren mensen normaal. Maar toch lag er een trek van lichte verbazing op zijn gezicht. Hij schudde het van zich af en nam een slok water.

Aiden had de laatste vlucht gemist, maar toen hij eenmaal de goede vlucht te pakken had, veel later dan hij eigenlijk had verwacht, miste hij ook nog een taxi die er van door was gegaan met een ander. Zuchtend had hij zijn koffers naast zich gezet, en had hij gewacht tot er nog een ander vervoers middel kwam die hem wél oppikte. Aiden had niet lang hoeven wachten en was al snel bij de campus aangekomen met een andere taxi. Hij had de man vriendelijk bedankt, en gaf hem het geld met nog wat extra fooi. Eenmaal binnen had hij het verhaal uitgelegd aan de eerste persoon die hij tegen kwam, en die hem tevens zijn kamer had aangewezen, hem zijn sleutel had gegeven en had gezegd wie zijn kamer genoot was. Zuchtend trok Aiden zijn zware koffer achter zich aan naar zijn kamer. Hij hoopte niet het buiten beentje te worden, nu hij véél te laat was.

Sorry dat ik er zo laat pas bij spring, maar ik was even niet thuis en had geen internet op de plek waar ik was. I'm sorry.

'No shit, sherlock.' Zei Veronica en moest lachen. Ze volgde een meisje met haar ogen en keek hem weer aan. 'Nu ben ik best wel nieuwsgierig, welke vakken heb je?' Vroeg ze en nam een slok van haar thee. 'Ik heb Biologie, Scheikunde, Wiskunde D, Natuurkunde en dan Engels, Nederlands en Gym.' Zei ze en stopte het laatste stukje brood in haar mond. Ze roerde aandachtig in haar thee. 'Weetje, die thee is nog best goed voor een stelletje koffie drinkers.' Zei ze met ene halve glimlach. Dit was blijkbaar iets dat ze niet hoefde te missen. Tea Time misschien wel.

Sorry voor het terrebly korte stukje.
Hmh, we hebben pauze.

Stuk voor stuk kwamen de spullen uit de tassen en kwamen ze op een plekje in de kamer. Het dagboek dat Hope altijd al bijhield, stopte ze onder haar kussen. Met een kleine glimlach die haar lippen sierde, ging ze naar de binnenplaats. Haar hoofd draaide, haar ogen zochten, maar niemand was te zien. Was ze alleen, of was het toch dat iedereen gewoon ergens zat, waar ze hen niet kon zien? Alleen staan, op een binnenplaats, het maakte een stuk onzekerheid in Hope los. Ze durfde niets meer, wilde het liefst nu naar huis. Ze kon het niet, ze was geboren om hier te zien, een geweldig jaar te hebben en veel vrienden te maken. Haar ouders waren op wereldreis, terug naar huis kon ze niet.

'Frans, geschiedenis, muziek, aardrijkskunde, gym, Nederlands, Engels' Somde Leonardo op. 'Het ziet er naar uit dat we alleen gym, Nederlands en Engels samen hebben' Zei hij en hij keek naar haar thee. 'Hmm, theeleut' Gniffelde hij en hij nam een slokje van zijn water. 'In Texas, waar ik vandaan kom drinken we nooit echt thee.. alleen in de winter' Hij wreef in zijn oog en knipperde een los zittende wimper zijn oog uit. Wat er waarschijnlijk malloot-achtig uit zag.

Mijn stukjes zijn nu ook niet echt ehm goed.

Aiden had zijn spullen niet kunnen uitpakken, zijn nieuwschierigheid voor de campus was voor hem een stuk belangrijker. Hij had zijn rooster in zijn broekzak laten glijden, en zijn tas met enkele boeken op zijn rug geslagen. Hij had geen idee hoe hij dit aan moest pakken. Hij was tenslotte al veel te laat binnen gekomen. Misschien accepteerden de mensen hem daar niet? Of niemand wilde hem kennen. De school was niet erg ver, en daar aangekomen voelde hij de rillingen al over zijn rug lopen. Wie of wat moest hij aanspreken?


Oke, ik probeer er dan maar het beste van te maken.

Oke shame on me. Ik wist niet dat we begonnen zijn. Domme ik.

'Hmpf, jullie weten gewoon niet wat lekker is.' Zei Veronica en face palmde hem. 'We drinken altijd thee. Heel weinig koffie, die is toch niet te drinken.' Zei ze en glimlachte naar hem. 'Neem slootwater en voeg daar een beetje koffie aan toe.' Zei ze en dronk hem helemaal leeg. 'Ik heb geen vragen meer, op dit moment.' Zei ze en zette haar glas op haar dienbord. 'OI! het laatste nummer dat je hebt geluisterd,' Zei ze, 'Vertel me en ik zal genadig zijn.'

Een rollend geluid klonk, gepaard met voetstappen. Er kwam iemand aanlopen, een nieuwe leerling. Klaar voor het nieuwe schooljaar. Klaar om nog meer weetjes in zijn hoofd gestampt te laten worden. Nouja, klaar. Hij hield niet van school, vandaar dat hij ook zo laat was. Maar, helaas voor hem moest hij er toch heen. Het was Duncan, die daar daar aan kwam lopen. Met soepele stappen en een charmante glimlach op zijn gezicht was hij op weg naar de deur die hem naar de binnenkant van het grote gebouw leidde. Glorious High. De school waar hij zijn komende jaar zou doorbrengen. Met een nieuwsgierige blik keek hij omhoog naar het hoge gebouw toen hij ervoor stond. Hij had al een goed begin gemaakt, bedacht hij met een guitige glimlach. Het was niet zijn bedoeling geweest de hele eerste morgen te missen, maar toch was het gebeurd. Hoe? Hij wist het antwoord niet.

Allison liep naar haar kamer en begroette haar kamergenootje Luca. ''Hoi'' zij ze droog, ze gooide haar koffer op bed en pakte hem uit. Ze was moe, door de lange reis. Normaal was ze rustig en lief maar tegen de avond was daar niet veel meer van over. Haar spullen pakte ze uit en die legde ze in de kast.

Luisterend naar de stemmen die ze hoorde, het kwam uit de kantine. Waarschijnlijk was het pauze en zat iedereen daar nu. Met kleine, voorzichtige stapjes ging Hope de kantine binnen. Er zat een groep mensen, maar lef om daar bij te gaan staan en een praatje te maken had ze niet. Stilletjes en hopend dat ze niet gezien werd, leunde ze tegen de muur naast de deur. Een brok ik haar keel maakte dat ze moest slikken en naar de groep bleef kijken. Hope merkte het zelf wel, ze staarde. `Maar natuurlijk Hope, hoe stom kun je zijn, ze zien vast en zeker dat je aan het staren bent.´, dacht ze bij zichzelf.

'Niets tegen Texas' Zei hij verontwaardigt en Leonardo stak zijn tong uit. 'Oke goed, het laatste nummer' Hij pijnigde zijn hersenen en dacht na. 'Volgens mij was dat Mumford&Sons met Little Lion Men Ken je die?' Hij keek even naar Veronica. Zij stelde hier de vragen, en dat vond hij ook wel best. Maar als het om muziek smaak ging was hij wel benieuwd. Wat voor muziek zou dat meisje nou luisteren? Hij kon niets bedenken. Hij wendde zijn blik af en keek toen naar de mensen die later bleken aan te komen 'Kijk.. laatkomers' Hij knikte naar de mensen met hun koffer. Hij keek aardig naar het starende meisje. 'Hallo' Zei hij, hij hoorde haar wat ze stond op gehoorafstand en glimlachte scheef.

Iemand had haar gehoord, een van de jongens keek haar aan en glimlachte. Hij zei zelfs hallo. Hope beet op haar lip en liep naar hem toe. ´Zou ik er bij mogen zitten?´, vroeg ze hem, hopend dat het mocht. Ze moest snel vrienden maken, dan zou ze zich niet zo alleen voelen en zou ze een stuk zekerder worden. Vrienden waren een teken van dat mensen je zagen staan.

Mijn berichten falen echt...

'Nope, nog nooit van gehoord zelfs.' Zei Veronica en keek ook naar het meisje. Ze zwaaide naar haar en wenkte dat ze naar hen toe moesten komen. 'Oh lijkt me verschrikkelijk dat je te laat komt,' Begon ze 'Gewoon omdat iedereen dan naar je kijkt en ik hou gewoon niet van laat komen. Meer een beetje van vroeg komen. Of precies op tijd, maar liever iets eerder. Oh hoor mij nou, door ratelen over laat komen.' Zei ze en sloeg haar handen voor haar mond en liep weg met een rood hoofd en ging haar spullen weggooien. Ze kwam terug met nog een beker thee en keek neer Leonardo. 'Je hebt gelijk, ik ben een theeleut.'

Aiden keek naar vele mensen die hem passeerden. Was hij dan werkelijk de enige die als laatkomer beschouwd kon worden? Hij schudde in een waas zijn hoofd en liep met enkele stappen het gebouw in. Blijkbaar waren er geen lessen bezig, aangezien de school vol zat met mensen. Met een nonchalant gebaar, rekte hij zijn armen voor zich uit en greep in zijn zak naar zijn I-pod. Hij zou toch iets moeten doen, als hij niet kon doen. Hij vroeg zich af of alles wel ging zoals hij had gedacht voordat hij hier kwam. Maar nadat hij zijn eerste vlucht al had gemist, wist hij zeker dat dat niet het geval zou zijn. In de kantine zag hij al meerdere mensen zitten, maar Aiden was een man van weinig worden en mengde zich niet snel tussen anderen.

Leonardo grijnsde naar Veronica 'Ja, dat ben je' Hij richtte zich op het nieuwe meisje. 'Ik ben Leonardo, Leonardo McHalen' Hij voelde zich Bond, James bond. Alleen had hij dan eerst zijn achternaam moeten noemen. McHalen, Leonardo McHalen. Hij gniffelde in zichzelf. 'Schaam je Veronica, dat je mumford en sons niet kent, je moet ze een keer gaan luisteren' Hij klonk streng en stuurde een strenge blik naar haar. Het nieuwe meisje trok weer zijn aandacht, hij had weer eens een paar gesprekken door elkaar. Gelukkig was hij daar nu een expert in en raakte misschien alleen de mensen waarmee hij stond te praten in de war.

´Hope, Hope Stefany Polyvore.`, zei ze met een klein knikje erachteraan. Voorzichtig liet ze zich op een lege stoel zakken en keek ze naar het meisje die er ook nog zat, maar al snel richtte ze zich weer op de jongen die Leonardo heette. ´Ik ben zeker nogal laat?´ Hope kon zich wel voor haar hoofd slaan, wat was dat nou voor een vraag?

'Sir! Yes, Sir!' Zei Veronica en salueerde hem. Ze richtte zich naar het meisje en stak haar hand uit. 'Veronica Kingston.' Zei ze, haar midden naam negerend. Ze gaf geen antwoord op de vraag van het meisje, die leek meer op Leonardo gericht. Ze dronk in stilte van haar thee en keek naar de verschillende mensen die er rond liepen, ving af en toe iets op van de gesprekken en voelde zich net een soort spion. Maar wat kon haar het ook schelen, zo was het altijd al geweest.

'Valt mee, de meeste kwamen vanochtend aan maar zo te zien zijn er meer mensen die nu pas aankomen en je hebt de eerste les gemist' Leonardo porde Veronica zacht 'Wat luister jij dan ? Veronica Kingston' Hij gniffelde, hij hoorde haar achternaam nu ook pas voor het eerst en vond het wel een passende achternaam. Dat heb je soms gewoon, sommige namen paste totaal niet bij achternamen en sommige deden dat wel. Hij leunde licht naar voren en legde zijn elleboog op de tafel en leunde op zijn hand. Een gaap kon hij moeilijk onderdrukken. Hij was moe, om heel eerlijk te zijn vond hij het al wonderlijk dat hij hier niet lag te slapen. De reis had hem moe gemaakt, en het leek alsof hij dat nu pas doorhad.