RPG ~ Glorious High

Ik keek haar bewonderend aan. Ik vond piano altijd zo mooi klinken, en zeker als het heel goed gespeeld wordt, zoals nu. Even herinner ik m'n verleden, wanneer mijn moeder piano speelde als ik verdriet had, wanneer ze speelde toen ik pijn had, wanneer ze speelde, omdat ze van me hield. Ik zucht diep.


Mééh, gSm = Knock-Out.

De zucht van Bill zorgde ervoor dat ze stopte met spelen. Hope keek hem bezorgt aan. 'Is er iets?', vroeg ze hem terwijl ze naar het toe draaide.

Beetje inspiratie foetsieheid hier.

Ik keek haar aan. ''Niet echt, beetje herinneringen van vroeger enzo.'' zeg ik en probeer te glimlachen. ''Je speelde echt mooi.'' zeg ik om het onderwerp te vergeten.

Een glimlach sierde haar lippen weer en haar wangen werden rood. 'Dankje.', fluisterde ze zacht. Hope bleef hem aankijken, er was iets wat ervoor zorgde dat ze haar blik niet van hem af kon houden. Ze legde haar hand op zijn wang en drukte haar lippen zacht op die van hem. Waar was ze mee bezig? Waarom deed ze dit? Het zou hem afschrikken, haar raar laten vinden. Hij zou haar maar een eng iemand vinden.

'Ik heb geen idee' Mompelde hij en hij sloeg een arm om haar schouders 'Totaal geen idee' mompelde hij weer en hij keek naar Josh die hij zag lopen met Riley. Wat voor geheimen droeg dat joch met zich mee? blijkbaar was hij niet altijd die vrolijke Josh waarvoor hij zich altijd voor deed. Afwezig streelde zijn vingertoppen de bovenarm van Veronica. Zijn gedachten ergens ander. Hij slikte en likte aan zijn droge lippen. Hij had dorst.

Ik keek naar Leonardo terwijl ik wachtte op Riley. Waarschijnlijk wachtte zij op mij. Normale mensen gaven niet antwoord op sommige vragen. Ze zat bewegingloos, het leek wel alsof ze was bevroren. Ik keek om me heen, maar ik was het heftigste dat ze waarschijnlijk te zien kreeg. Ik zocht Leonardo's ogen. Ik wist niet waarom, maar het moest. Ik had geduld, ik had alle tijd vandaag. Ik keek naar zijn oogleden tot hij ze ophief en me recht aankeek. Terugkeek. Ik slikte en wist niet wat ik moest doen. Glimlachen, pruilen, grijnzen, knipogen? Het was allemaal raar. Ongepast. We waren geen vrienden meer, dacht ik. Ik wist het niet. Kon het allemaal niet goedkomen dan? Was het echt verloren? Ik bleef hem aankijken en hij bleef mij aankijken. Het was een soort betovering, een enge betovering en toch deed het me op de één of andere manier goed. Ik probeerde alles te vertellen met mijn ogen, maar niemand begreep ooit mijn oogtaal, dus hij ook niet. Zijn gezicht stond vlak, uitdrukkingloos.

Ik kijk hem met grote ogen aan, eigenlijk zou ik hem verot willen schelden. Hoe durf je, dat wil ik zeggen. Maar om eerlijk te zijn, ik begrijp hem, want hij is niet begonnen, feitelijk is het niet zijn schuld. 'Ik zal je nooit kunnen haten Josh. En ik begrijp je, ik snap dat ze boos zijn, maar eerlijk is eerlijk, Leonardo is begonnen en daar kan jij niks aan doen. Bovendien werd Leonardo boos op jou door Veronica dus ik heb eigenlijk geen idee, maar ik zal je blijven steunen echt waar.' zeg ik.

Voor ik wilde antwoorden, voelde ik twee lippen op die van mij. Ik trok een wenkbrauw omhoog maar zoende gewoon mee. Hoezo deed ze dit? Niet dat ik het erg vond..

De betovering wordt verbroken door mijn godin die alles begrijpt. Of denkt te begrijpen. Zelfs dit. Ik kijk haar aan en zie de woede in haar pupillen. 'Zeg het dan Riley, zeg dan wat je er van vindt.' Ze staart terug. 'Meende je dat echt? Blijf je bij me?' vraag ik dan verwonderd. Het kan niet, ze kan dit niet menen, ze kan dit niet begrijpen of uitleggen. Hoe kan zíj het uitleggen aan mij? Hoe heeft het zover kunnen komen. 'Ik had..' SLIK SLIK '.. ik had niet zo heftig moeten reageren. Maar het was alsof.. je begrijpt er niks van hè? Hoe kun je me nou begrijpen als ik niks uitleg en in het midden begin.' Ik nam mijn hoofd in mijn handen en kreunde zacht.

Hope haalde haar hand van zijn wang af en schoof een klein stuk naar achteren. Hij zoende haar gewoon, keek haar niet raar aan. Ze beet op haar lip en keek naar de grond. Had ze dit nou werkelijk gedaan? Had ze hem werkelijk gezoend?

Waarom deed ze het? Toen ze ophield, keek ik haar aan. ''Awkward.'' zeg ik en grijns even, maar herstel me weer.



Kort..

Ik bestudeer zijn gezicht even. Hij lijkt boos te worden op mij, op mij?! En hij denkt dat ik hem niet begrijp. 'Josh, ik was er toch bij? Ik weet niet wat de aanleiding was, maar ik weet wel dat je woest was. En als je boos bent doe je nou eenmaal zulke dingen. En ik blijf liever bij jou ja, want bij jou kan ik alles kwijt. Zo iemand heb ik nog nooit ontmoet.' antwoordt hij op zijn dingen. Ik kan hem niet kwijtraken, net twijfelde ik maar, zonder hem ben ik echt weg hier.

'Riley, rustig maar,'zeg ik sussend. 'Er is niks, ik bedoel; ik ben niet boos op je. Ik kan niet boos op je worden na.. na dit. Okeei? Ik was woest, dat klopt. Ik was woest van..' Flitsen, een klap. 'Hij zei dat ik net zo ben als mijn vader. En dat doet pijn, snap je? Want ik wil niet zoals mijn vader zijn. Ik heb mijn vader altijd gehaat, maar als hij er niet meer zou zijn' SLIK SLIK 'zou ik niet zonder hem kunnen. Net zoals bij mijn moe..' Ik haak de zin af en begin opnieuw. 'Hij kon dat niet zeggen, want hij weet.. hij wéét.' Ik schud mijn hoofd. 'Maar ik neem het hem aan de andere kant niet kwalijk. Hij beschermde Veronica, dat zag je toch? De klap kon me niks schelen, alhoewel ik het nu eigenlijk pas begin te voelen, en dat getuf al helemaal niet. Het gaat om zijn woorden Riley. Daar kan ik niet tegen.' Ik pakte een lok blond haar vast dat naast haar op de grond verspreid lag en kuste het. 'Ik blijf ook altijd bij jou.' Daarna ging ik weer rechtop zitten. 'Heb jij enig idee hoe we deze klotezooi gaan rechtbreien?'

Hope keek hem aan en bleef op haar lip bijten. 'Sorry.', zei ze zacht en ze stond op. Ze liep het lokaal uit en zag haar tas nog buiten staan. Ze pakte hem op en haalde diep adem. Ze moest hem terugbrengen naar haar kamer. Ze kon niet weg gaan, er zal wel een oplossing komen om het geld te krijgen. Met de tas in haar hand liep ze het meidengebouw binnen. Ze liep haar kamer in en legde haar tas naast haar bed. Ze opende het raam en ging op de vensterbank zitten. Er was niets te zien, niets waar ze heen kon kijken. Ze snoof de buitenlucht op en een glimlach sierde haar lippen weer.

Eventjes eten, ben zo snel mogelijk weer terug.

''Wacht.. Hope..'' zeg ik en probeer haar arm vast te pakken, maar ze was al weg. Ik zucht. Zulke dingen verpest ik altijd weer, omdat ik nooit weet om wat te zeggen naast een meisje. Als ik diegene wel ken, voel ik me op me gemak. Maar, omdat k Hope niet zo goed ken en wat haar eigenschappen zijn, heb ik het weer verpest. Ik zucht en loop de lokaal uit, naar buiten. Ik plof op het gras, weer op dezelfde plek als dernet. Ik ga liggen op m'n rug en kijk naar de lucht.

Veronica bleef stil zitten en keek naar Leonardo. Zijn vingers op haar bovenarm kriebelden maar ze vond het fijn. Ze glimlachte en keek naar Riley en Josh. Zou het makkelijk zijn om van iemand te houden? Ze fronste. Waar kwam dat nou weer vandaan? Ze tuitte haar lippen lichtjes. Ze wist niet welke gedachte ze nou vervelender vond, deze of die van vanmiddag. 'Wanneer kom je weer terug?' Vroeg ze en keek naar Leonardo, en ze probeerde niet meer over het onderwerp na te denken.

Ik kijk hem aan bij al zijn woorden.Ik heb echt met hem te doen. En hoe ik het op moet lossen? Ik heb werkelijk geen idee, maar mIsschien moeten we gewoon gaan praten. Gaan praten en Josh moet zijn verleden uitleggen.'Dat is ook heel gemeen van hem, dat had ie nooit moeten zeggen.' zeg ik terwijl ik met mijn hoofd schudt. Dat is misschien wel het gemeenste wat je kunt zeggen tegen Josh. 'Ten eerste, jij zal nooit op je vader lijken, ten tweede, ik denk dat we met ze moeten praten. Voor Veronica voor je einde gaat zorgen.' zeg ik bij wijze van grapje, dat laatste dan.Ik druk een kusje op zijn mond als ik ook overeind ga zitten. 'Wil je mee gaan praten? Of moet ik het begin maken?' vraag ik.

Leonardo werd weer wakker geschud. Hij keek naar Veronica 'Uiterlijk volgende week woensdag, maar ik mag wel weer op het terrein komen op deze vrijdag' Hij glimlachte 'En dan zal ik er zoveel mogelijk zijn dus eigenlijk ben ik er maar 2 dagen niet' Hij klonk hoopvol en dat was hij ook. Hij zakte iets onderuit, hij was al iets meer ontspannen door het warme lichaampje van Veronica wat tegen hem aan zat. Hij haalde diep adem en blies het weer uit.

_
Ik bedoel dus volgende week woensdag ben ik weer thuis en deze vrijdag mag ik waarschijnlijk op internet =D

'Ik durf het echt niet Riles,'zeg ik. Mijn stem slaat twee keer over. 'Weetje, jij verdedigt mij, Leonardo verdedigt Veronica en Veronica verdedigt Leonardo. Dat werkt toch niet? Of mis ik nou iets?' Ik voel me zo slap. Ik had het nooit zo ver moeten brengen. Nooit. Ik was degene die zo paniekerig reageerde. Meteen kreeg ik weer het beeld in mijn hoofd. De vergelijking. De paniek. Veronica. Mijn moeder. De wond. De wondén. De geluiden, geuren, bloed. Ik schud het uit mijn hoofd. Tijdelijk, natuurlijk. 'Riley, je moet niet alle schuld op Leonardo schuiven, wat ik heb gedaan is misschien wel het ergste wat ik ooit had gedaan.' Dat was niet waar. 'Ik heb gelogen, ik heb hem bedrogen waar hij bij zat. En we waren vrienden.' Maar ik zie dat ze me niet in de steek laat. Wat ik ook zeg.

Ik schudt met mijn hoofd, het lijkt net alsof hij me wil uittesten, maar ik laat hem niet alleen. Nooit, dat zal ik echt nooit doen. 'Zal ik het anders doen, Josh het is een opluchting voor je. En misschien is het het beste om gewoon sorry te zeggen. Josh kom op.' zeg ik. Ik trek hem omhoog, en trek hem daarna mee naar Veronica en Leonardo, met veel moeite zijn we er weer bij. Ik moet namelijk vrij veel kracht zetten. Ik glimlach even naar ze, ze glimlachen terug, dat is al iets. 'Ik rum, denk dat we het uit moeten praten.' zeg ik. Josh kijkt me bang, angstig aan maar ik geef hem een blik van 'het komt goed.'

Veronica wierp een dodelijke blik op Josh en glimlachte toen lief naar Riley. 'Wat moeten ze hier? Wat moet hij hier? Ik heb geen Probleem met Riley.' Fluisterde ze naar Leonardo en legde een hand op zijn arm neer. 'Ja?' Vroeg ze en keek ze aan. 'Ik ben heel blij voor je dat je maar twee dagen weg bent. Ik weet niet of ik het langer kan vol houden zonder je.'

Leonardo was oprecht blij toen ze dat zei en kneep zachtjes in haar schouder en glimlachte haar toe. Zo'n lachje als van: Ik ga jou ook missen. Toen stond Riley en Josh daar, verdorie net toen hij een beetje ontspannen raakte. 'Riley verdedigt Josh, natuurlijk' Mompelde hij haar toe. Hij keek Josh niet aan, net zo min dat hij Riley aan keek. Hij keek ergens achter hun en kuchte. 'Ik denk niet dat het zin heeft om te praten, het is allemaal vrij duidelijk voor mij' Gaf hij toe en hij ging iets meer rechtop zitten.

Hope voelde zich leeg, alleen. Ze had nu wel iemand met wie ze goed op kon schieten, maar nog steeds was er een leegte. De plek die Leonardo, Veronica, Riley en Josh vulden, was leeg. Ze haalde haar boekje tevoorschijn en begon te schrijven. 'Vrienden hebben nu al ruzie, Bill is super. Kan het goed met hem vinden. Nu de rest nog.' Hope zuchtte en legde het weer terug. Ze liep naar buiten, ging tegen een boom aan zitten en keek voor zich uit.

Ik zucht en ga op m'n zij liggen. Ik bijt op m'n lip. Een heleboel vragen spoken door m'n hoofd. Waarom zoende ze me? Vind ze me leuk? Waarom hebben de anderen ruzie? Ik zucht en ga weer recht zitten. Ik wil nergens meer aan denken.

'Nee,'stootte ik uit. 'Nee, Riley ga maar weg, het maakt niet uit of je erbij bent. Voor mij wel, maar voor dit niet.' Toen wendde ik me tot de andere twee. 'Jullie verdedigen elkaar ook. Maar jullie hebben gelijk, Riley heeft er niks mee te maken.' Ik zocht even naar woorden die ik niet kon vinden en ging verder. 'Leonardo,' zei ik met tegenzin. Traag, te traag. 'Wat denk jij dat er gebeurd is? Wát is er volgens jou zo duidelijk?' Ik probeerde rustig te praten, mijn hart op een normaal tempo te houden en mezelf bij elkaar te houden. Voor ik het wist zou ik weer op de grond liggen. En dan zou alles opnieuw beginnen, of nog erger. Ik wilde geen aansteller zijn, ik wilde niet zielig gevonden worden. Maar ik moest het wel vertellen, ooit. Het moest duidelijk zijn. Toen Leonardo niks deed behalve me dood te staren ging ik verder. 'Ik weet niet wat jij denkt, maar wat ik denk dat jij denkt bevalt me niet,' zei ik. Daar ging ik weer met m'n 'denkt'.