RPG ~ Glorious High

Het is nog steeds ochtend btw

Riley Lee Mindervolt schreef:Het is nog steeds ochtend btw

haha oke XD

ik ook XD

Haha, daar heb ik op de compute altijd last van.. dan doe ik een hele hoop dingen tegelijk en dan staat de site open, maar ben ik eigenlijk niet echt ermee bezig XD

Mijn hoofd barst zowat van de Riley. Riley Riley Riley. Als ik bijna geen adem meer krijg duwt ze haar lippen nog steviger tegen die van mij zodat mijn hart even stilstaat en ik naar adem moet snakken terWIJL ik haar zoen. En dat is moeilijk. Soms vergeet ik alles totaal met Riley erbij, soms denk ik heel hard na hoe alles ook al weer moet. Ik kan op zo'n moment bijvoorbeeld moeilijk bedenken waar mijn vingers ook al weer zitten.

Na de zoen laat ik hem gewoon los. Blozend kijk ik weg, ik kijk weer naar het plekje waar ik ben begonnen. Begonnen in glorious high. Het vensterbank met carpe diem, pluk de dag. Het is mijn levensmotto, en toen ik hier op het begin kwam leek het moment wel magisch. Het leek gewoon eng, maar nu is het een van mijn lievelingsplekjes geworden. Even adem ik de frisse geur van deze campus in. Mijn kamer ziet er netjes en verzorgd uit. Mijn kamergenoot is volgensmij weg, want haar koffers staan er niet meer. Eigenlijk heb ik haar maar een keer gezien. Ik zou graag nog een kamergenoot willen, maar alles is al bezet volgensmij. Mijn blik gaat weer naar Josh, en hij loopt weer terug in mijn gedachten met zijn lieve wangetjes.

'Jij bent echt netjes Riles,'val ik opeens uit. Het valt me opeens op. Overal liggen stapeltjes kleren, maar nergens rotzooi, geen vuilnis, vieze kleren, gewoon dingen, alles is opgeruimd. 'Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?' Ik hoor haar buik even knorren en glimlach. 'Vulde die zoen niet of zo?' vraag ik plagerig terwijl ik over haar buik aai. 'Tss.' Daarna denk ik weer aan mijn eetlust. 'Snap jij trouwens hoe ik opeens zo niet-eterig ben geworden, want ik volg dat dus niet,'zeg ik. 'Ik eet haast niks meer, geen honger, niks. Da's weird.'

Ik kijk even mijn kamer rond 'Ik ben een opruimfreak, maar, thuis is het anders, maar dat wil ik hier niet. En ik ben nu alleen, want mijn roommate is weg, dat scheelt weer.' zeg ik. 'Nee eigenlijk niet, nee mijn maag knort heel vaak, of ik krijg dat maandelijkse, dat gebeurd ook wel vaker, een rare afwijking ik weet het. Ik snap niet waarom je geen honger hebt, misschien ben je hersteld, het is inderdaad weird, nogal. Sorry ik ga even naar de wc.' zeg ik. Ik sta snel op en loop naar de wc, daar doe ik voor de zekerheid een maandverbandje in, voor het geval dat. Als ik terug loop leun ik even tegen de muur, gewoon om Josh te bekijken.

'Wat doe je?' vraag ik en ik hou mijn hoofd scheef. Ze kijkt, staart me aan alsof ze een bijzonder zeldzaam dier bezichtigt. Een dier dat ze niet durft aan te raken, maar dat ze heel mooi vind. Ik bloos en neem van de gelegenheid gebruik om haar even te bekijken. Elke dag bekijk ik haar opnieuw, en elke keer ontdek ik weer nieuwe Riley-dingen. Zoals dat vlekje bij haar linkerduim, in de vorm van een halve maan met een afwijking. En haar rechterknie die een beetje naar links helt, alsof hij is scheefgegroeid na een gebroken bot. Haar ene oog dat een beetje schuin omhoog staat. Zulke kleine dingen die alleen iemand met een verliefde kop ze kan zien.

Veronica was opgestaan. 'Ik ga even naar onze kamer.' zei ze en liep weg. Ze had geen idee wat er met de kamer was gebeurt. Ze rende van boom tot boom om zo droog mogelijk te blijven. Toen ze aan kwam bij haar kamer leek het alsof er een steen in haar buik was gegooid. Haar humeur viel van geweldig naar niets. Ze voelde niets behalve het gevoel dat je had als je verraden was. Door haar kamer genootje. Er stonden nieuwe spullen. Natuurlijk betekende het niet veel, ze hadden bijna nooit gesproken, kenden elkaar amper maar ze waren kamer genootjes geweest. Ze zuchtte en besloot dat ze maar beter kon inpakken.


Ik heb geen idee of het al gebeurt is maar oké.

Ik glimlach en neem hem goed op. Hij heeft een klein, rood vlekje op zijn linker wang, een muggenbult, gok ik. Ik loop weer naar hem toe en raak hem even met mijn hand aan. Alsof het onwerkelijk is. Uiteindelijk ga ik zachtjes en subtiel weer op zijn schoot zitten. Er hangt een stilte, maar geen ongemakkelijke. De hele tijd kijken we naar elkaar, mijn ohgen blijven gericht op zijn ogen, en zijn ogen blijven gericht op de mijne. Uiteindelijk ben ik degene die de stilte verbreek, door zachtjes te lachen. Uiteindelijk vloeit het over in harder gelach, maar waarom ik lach weet ik niet, maar ik vind hem zo schattig.

'Waar lach je om,' vraag ik geamuseerd. Ze is echt dolkomisch als ze zo lacht. Ze slaat met haar hand op haar knie van de lol, terwijl ik niet weet waar het allemaal over gaat. Ik wieg haar heen en weer op mijn schoot tot haar lachen omvloeit in zacht gegrinnik. Het is net alsof ik een klein meisje troost, maar dan net andersom. Ik grijns naar d'r. 'Awesome, lachen in gezelschap,' mompel ik lachend. 'Mag ik de lol ook weten?'

Ik wieg lachend op en neer met Josh, maar het helpt niks. 'S s s s s sorry.' hik ik lachend. Ik val op de grond en ik zie Josh raar naar me kijken. Daardoor begin ik nog harder te lachen. Ik rol nu onderhand heen en weer in de kamer. Josh kijkt me nog raarder aan, maar hij begint ook al wat te lachen. En dalijk moet ik het ook gaan uitleggen, terwijl ik werkelijk geen idee heb waarom ik zo moet lachen, maar het is gewoon grappig.

Het werkt zo aanstekelijk dat ik ook moet lachen. Ik lach alles eruit terwijl ik net zo goed zou kunnen huilen op dit moment, maar nu is alles gewoon even veels te grappig. Alles aka Riley. Ze rollebolt heen en weer en hikt en houdt haar buik vast en ik probeer haar been te grijpen en als ik misgrijp giert ze het uit en ik lach vrolijk mee. Ik lach zo hard dat ik bijna stik als ik probeer adem te halen. 'Wat.. is.. er nou?' hik ik tussen twee lachen in.

Als Josh ook valt gier ik het uit, mijn lachbui is bijna over, echt bijna. Ik lach nog een beetje en haal daarna opgelucht adem. 'Zo dat is eruit.' zeg ik nog steeds een beetje na lachend. 'Ik weet het niet, ik heb geen idee, maar het moment was gewoon grappig.' zeg ik tegen hem. Ik ga tegen hem aan liggen en leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik heb echt nog steeds geen idee waarom ik moest lachen, echt raar.' zeg ik met een kleine giechel.

Ik leun tegen de bedrand en bedenk hoe geweldig het zou zijn als ik hier zou mogen slapen in plaats van Casey, en Casey was er toch niet. Als ik nog niks met Riley had gehad zou ik nu keihard in mijn arm knijpen, maar toevallig heb ik wel wat met Riley, dus hoeft het niet. De blauwe plek is nog steeds zichtbaar, maar hij trekt al wat weg. Riley volgt mijn blik en ik grijns. 'Allemaal jouw schuld,'mompel ik. Ik steek mijn tong uit. 'Moet je maar niet zo leuk zijn.' Dan hoor ik de bel en trek ik haar overeind. 'Kunst, toch? Ik zal er wel niet zo veel van opsteken als ik naast jou zit.' Ik sla mijn armen om haar hals en geef een minikusje op haar mond. Als ze terug wil zoenen trek ik haar aan haar armen de kamer uit.

Ik giechel zacht. 'Wat denk je van de stad in plaats van de les?' stel ik voor. Maar dat kan niet, want dan krijgt Josh nog meer problemen, dus erg slim is dat niet. 'Laat maar, jij moet niet nog meer problemen krijgen hier.' zeg ik lachend. Mijn blik gaat weer naar zijn blauwe plek.'Het is echt een joekel, en IK heb zelfs de eerste stap gezet.' zeg ik plagerig. Josh zal het vast niet leuk vinden om te horen, maar ik vind hem ze schattig. Samen lopen we hand in hand naar kunst. Soms plaatst Josh een kusje op mijn wang/kaak of ergens anders op mijn hoofd. Ik moet dan heel erg glimlachen, dat iedereen al ziet dat we iets hebben. Maar mijn vraag blijft, wat hebben we?

Veronica Mary Kingston schreef:Veronica was opgestaan. 'Ik ga even naar onze kamer.' zei ze en liep weg. Ze had geen idee wat er met de kamer was gebeurt. Ze rende van boom tot boom om zo droog mogelijk te blijven. Toen ze aan kwam bij haar kamer leek het alsof er een steen in haar buik was gegooid. Haar humeur viel van geweldig naar niets. Ze voelde niets behalve het gevoel dat je had als je verraden was. Door haar kamer genootje. Er stonden nieuwe spullen. Natuurlijk betekende het niet veel, ze hadden bijna nooit gesproken, kenden elkaar amper maar ze waren kamer genootjes geweest. Ze zuchtte en besloot dat ze maar beter kon inpakken.


Ik heb geen idee of het al gebeurt is maar oké.

Haha nee XD Het was alleen een idee, maar er is verder niets gebeurd.

'Euh, nee, dat lijkt me nu niet zo handig nee.. maar als ze het hele object 'Josh' weer zijn vergeten lijkt het me tof om een keer naar de stad te gaan.' Ik knipoog en we lopen naar de les. Het is niet echt geweldig, Riley is zeker interessanter dan vanalles over de Griekse en Romeinse bouwkunsten. Elke keer als ik haar kus kijkt ze blij, opgelucht en verward tegelijk. En ik weet wel waarom. Ze vraagt zich waarschijnlijk af wat er nou is tussen ons. Ja, dat we hopeloos en ongeneeslijk verliefd zijn is wel duidelijk, maar verder? Als de les is afgelopen trek ik haar meteen mee naar het grasveld. Ze gaat naast me zitten met haar benen over elkaar, haar hand onder haar kin en een aandachtige blik in haar ogen. 'Riles,' begin ik. 'ik weet dat we het eigenlijk al een soort van hebben, maar wil je verkering met me? Officieel? Dan is het allemaal wat duidelijker, ik zie dat jij daar ook over nadenkt..' Verwachtingsvol kijk ik haar aan.

Hope keek Bill aan en zuchtte zacht. "We hadden het erover dat ik geen geld meer heb en hier dus eigenlijk weg moet.", fluisterde ze zacht. Hope bleef aan haar nagels punniken en keek voor zich uit.

Op de een of ander manier stak er wat in mijn buik. Nee, dat kan niet, ze kan niet weg gaan. Nu net.. Het kan gewoon niet. Ik kijk haar lang aan. ''Waarom?'' zeg ik uiteindelijk.

Hope keek naar Bill en beet op haar lip."Mijn oma is pas overleden. Mijn ouders haalde geld van mijn rekening om alles te kunnen betalen.". Ze slikte hoorbaar en keek door het raam naar buiten, naar de druppels die nog steeds uit de hemel vielen.

Ik haal een wenkbrauw omhoog. ''Wow wait, maar dat geld is toch van jou? Hoe kunnen ze dat nou weer van je afnemen?'' zeg ik en plof op de stoel naast haar neer.