RPG ~ Glorious High

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH.Zo voel ik me vanbinnen. Ik wil dansen, springen, gillen, schreeuwen, de vlinders dringen om een plekje in mijn hart, Rileys huppelt naarbinnen alsof ze er altijd heeft gezeten en mijn moeder loopt witheet mijn hart uit. Weg zorgen, weg tranen, hello sunshine. Ik staar Riley aan alsof ze een complete vreemde is. 'Jij,'stoot ik uit. 'Jij jij.' Shit shit, denk ik er snel achteraan. Niet gaan stotteren. Niet doen. Okeei, ik moet dit dus niet overhaasten, maar tactvol aanpakken. Ik pak mijn laptop en druk mijn mobiel in haar handen. Ze kijkt me aan alsof ik een baby in haar armen leg. 'Inloggen,'zeg ik alleen maar. Ze schudt verward haar hoofd maar doet wat ik zeg. Ik pak mijn laptop, die ik altijd op slaapstand heb staan. Ik ben te lui om 'm elke keer helemaal op te starten. Facebook staat nog aan. Ik haal diep adem, strek mijn vingers één voor één. Wat ben ik voor sukkel? Geeft niet. Niet knijpen. Ik kijk even naar Riley vanuit mijn ooghoek. Ze kijkt een beetje triest voor zich uit. Haar ogen vol onbegrip, tranen. Ik pak haar schouders beet en duw haar wat tegen me aan. 'Niet huilen, over een paar seconden zul je niet meer huilen, beloofd?' zeg ik. Ze kijkt me aan en schudt haar hoofd opnieuw. Ze weet het niet. Ze snapt het niet. Ze snapt mijn liefde voor haar niet. Ik zoek haar op in mijn vriendenlijst en begin te typen. '... en zo kwam een sprookjesprinses mijn nachtmerrie binnen. Ik begreep er niks van, totdat ik in haar ogen keek. Ze stelde zich voor als Riley. En ik was verkocht...' Lekker vaag, lekker puh. Had ze maar een kijkje in m'n hart moeten nemen. Ik kijk haar aan. Haar ogen worden nog vochtiger en in een allesoverweldigend moment van liefde vlieg ik haar om de hals. Ik voel nog net hoe mijn lippen haar lippen raken en de smaak van lippglos onderscheiden van de geur van parfum. Daarna raakt mijn hart bedekt met een laagje roze. Het zit strak om mijn hart en laat alle indrukken behalve Riley buiten wachten. Gewoon even wachten.

En nu ben ik er en nu is Nona er niet meer hahahaha sorry Nona door dat hhsnekcodks internet hier!

'Ik doe dit omdat je een vriendin van me bent.' Ze kwam dichterbij en Leonardo stak zijn arm voorzichtig uit. 'Ik zou je hier echt niet laten zitten, echt niet' Hij sprak de waarheid, zou ze dat denken dat hij zomaar weg kon lopen? Dat hij gewoon weg rende van iets wat hij liever niet zag? Als hij daarmee iets zou oplossen zou hij het gedaan hebben. Maar het loste niets op. Hij wilde dit oplossen, en hij wilde helpen. Zodat zij het kon oplossen, wat het dan ook was. Hij vroeg zich af of ze nog dichterbij zou komen, of ze hem zou toelaten in haar gesloten wereldje.

Haai Jip, Jip & Janneke haha goed gevonden n_n' Dit stukje is slecht en klein, omdat ik afraffelde omdat ik Josh & Riley wilde zien zoenen sorry. ö Nona haar schuld hehe

Josh McDouglas schreef:Riley we zoenen hoor!!

Zo dat duurde wel 60 pagina's en ik heb nog steeds het gevoel alsof we in het begin zitten.
Ja dat kwam omdat een meisje mijn naam vergeten was maar toen herinnerde ze zich dat het iets met Jip en Janneke te doen had. Ofzo.

Veronica schoof tegen hem aan en verstopte haar gezicht in zijn schouder en snikte nog steeds. ‘Ik wil gewoon dat het op houd, dat het weg gaat.’ Fluisterde ze. Het kon haar niet schelen dat hij niet wist waar ze het over had. ‘Ik wil geen periodes meer zoals deze. Ik wil zijn zoals ik gister was. Ik wil niet over spoelt worden door paniek en weet ik wat.’ Fluisterde ze. De helft achterlatend maar dat deed er even niet toe. De helft van de tijd werd alles los gelaten door het gevoel van paniek en radeloosheid. Daarom was ze ook zo obsessief bezig met het uit haar hoofd kennen van alles dat ze leerde want stel je voor dat je het opeens nodig had. Ze keek naar hem op, herinnerd wat hij net tegen haar zij. ‘Ben je echt mijn vriend?’ Vroeg ze zachtjes. Ze glimlachte waterig. Ze had een vriend, ze had het geweten. Maar ze durfde nooit iemand een vriend te noemen. Ze was bang dat ze het mis had. Daarom beschouwde ze alleen iemand als een vriend als hij of zij dat zij. Bij haar was de scheiding tussen vriend en vijand, om het zo maar even te noemen, altijd heel dun geweest. Gevaarlijk dun. Ze was een van de personen wiens geheimen, vooral vrienden, altijd op straat leken te liggen, simpel weg omdat ze de verkeerde mensen als vriend had.

Ik begin zachtjes te snikken, ik heb gewoon werkelijk geen idee wat hij bedoeld. Hij vind me niet leuk, hij vind me niet leuk, hij vind me niet leuk galmt er door mijn hoofd. Als ik inlog op facebook en alles lees wat hij zegt maakt mijn hart een sprongetje, volgensmij zelfs een hele grote sprong. Ik houd mezelf voor de gek, even knijp ik in mijn arm om te weten of het wel echt is, en het is waar, dit gebeurd. Op eens zijn onze lippen op elkaar, het langverwachte moment is er eindelijk. Nouja lang, dat niet. En dan beginnen we echt te zoenen, waar ik mijn gedachtes uitzet en gewoon geniet van het moment, geniet van hem een zijn zachte lippen. Genieten van het onverwachte. En op een of andere manier springen de tranen weer in mijn ogen, van geluk. Van Josh, Josh Mcdouglas.

'Ik hou van je Riley, ik ben verliefd op je.' fluisterde ik in haar oor.

En toen moest Nona slapen.

Ahahaha dat komt goed uit want ik moet ook zo weg, tot morgen na 4 uur, succes bij die mensjes waar je heen moet.♥


Sorry ben trouwens kortaf door mijn ipod...

Zacht streelde Leonardo haar haren. Hij luisterde naar haar en sloeg zijn arm om haar heen en voelde hoe warm ze was, en zacht. Niets marmer, al leek haar huid nog wel zo glad als een spiegel 'Ik wil je helpen.. Ik zou alles willen doen om dat gene te laten stoppen want ik kán doen, maar ik kán niet weggaan hoe erg je me ook zou martelen' Zijn mondhoeken krulde zachtjes omhoog'Natuurlijk ben ik je vriend Veronica, jij bent in ieder geval wel een vriendin van mij' Hij keek haar aan en glimlachte kleintjes. Zwijgend keek hij naar haar gezicht, hij leek het in zich op te nemen. Haar rode haren wat langs haar porseleinen gezicht leek te krullen. Haar ogen wat nu nat was van de tranen die hoopvol richting zijn gezicht keken. Hij werd er verlegen van, dat mensen hoopvol naar hem keken. Alsof hij belangrijk was voor iemand. Hij slikte weer.

‘Je weet niet hoeveel je al voor me hebt gedaan. Alleen al door te zeggen dat je mijn vriend bent.’ Zei Veronica en keek naar haar handen die zich voorzichtig, samen met haar armen om hem heen wikkelden. ‘Jou vriendschap is voor nu even alles dat ik nodig heb.’ Zei ze met een glimlach. Ze keek omhoog, naar het plafond. Take that, bitch. Dacht ze, doelend naar de stem die ze eerder in haar hoofd had gehoord. Ze wist dat ze terug zou komen, als ze zwak was. Maar nu even niet. Ze glimlachte, een victorie voor haar. De eerste, tegen over de stem. Misschien moest ze een naam voor haar verzinnen. Maar dat zou ze zielig vinden voor de mensen met die naam. Voor nu zou ze het houden bij de stem. De mist trok langzaam op, heel langzaam. Maar het ging wel weg. Ze kon tenminste weer redelijk logisch nadenken. Opruimen zou helpen, maar haar kamer was netjes. ‘Vertel mij eens, hoe groot is de bende op jou kamer?’ Vroeg ze en trok haar wenkbrauwen naar hem op.

'Tot u dienst' Gniffelde Leonardo zacht. Toen keek hij Veronica verward en niet-begrijpend aan 'Ehm, hij is niet erg netjes.. er liggen nog wat chocolade wikkel dingen op de vloer en de inhoud van me rugzak.. ik wilde hem opruimen maar was in slaap gevallen' Zei hij en hij rolde met zijn ogen. En toen glimlachte hij 'Hoezo? wil je hem zien?' Peinzend keek hij naar haar gezicht, het was zo moeilijk te voorspellen wat ze dacht of hoe ze zich voelde. Ze was onvoorspelbaar, hij moest in zichzelf lachen. Het klonk als een liedje, muziek. Hij dacht aan zijn bladmuziek en keek naast zich, daar lag het nog steeds terwijl hij zich niet herinnerde dat hij het daar neer had gelegd. Dat zou later wel komen, het waren toch geen interessante nummers en hij was ook niet in de stemming om piano te gaan spelen.

'Mooi, dan ga ik jou kamer nu opruimen.' Zei Veronica en werkte zich uit de omhelzing die ze hadden gedeeld. Ze vond het jammer dat ze niet nog wat langer had kunnen blijven zitten maar dit was iets dat ze moest doen. Ze ging staan en trok hem overeind. Ze keek in het raam en zag dat ze er verschrikkelijk uitzag. Ze veegde haar make-up, voor zover ze dat kon, weg met haar vest. Ze zag er nog steeds niet uit, maar beter als eerst. Maar het kon haar niet heel veel schelen, want ze had een taak die ze moest vol brengen en ze richtte zich daar nu graag op. Ze keek naar Leonardo en glimlachte naar hem. ‘laat me je kamer zien.’

'Goedgoed' Stemde Leonardo toe en hij pakte zijn bladmuziek op, die moest hij niet vergeten. 'Je bent wel een gek kind hoor' Gaf hij toe en in zijn ogen sprankelde plagerig. 'Dat je een on opgeruimde kamer van 2 jongens vrijwillig in wilt gaan' Hij glimlachte scheef. 'Maar als dat is wat je wilt, mag dat natuurlijk altijd' Zijn arm schuurde langs zijn zij en hij voelde de afdrukken van haar nagels branden. Hij schudde de pijn van zich af, het was het waard geweest. 'En dat je het wilt opruimen is al helemaal gek, maar wel handig voor mij aangezien ik de meest slordige persoon ooit ben waarschijnlijk die hier op deze aardbol rond loopt' Hij keek haar onschuldig aan.

‘Wat kan ik zeggen? Ik ben gewoon gek.’ Zei Veronica en haalde haar schouders op. Ze vond het niet erg, niet nu in ieder geval. Ze sloeg een arm om zijn middel heen. ‘Sorry van daarnet.’ Zei ze en keek hem aan. ‘Ik.. Ik weet niet wat me bezielde.’ Zei ze, eigenlijk wist ze dat wel. Maar liegen was iets dat ze nou eenmaal deed. Over dingen die er volgens haar niet toe deden. Het gevoel dat ze net had was net zo hard verdwenen als dat het was gekomen. Maar dat nam niet weg dat ze zich nog een beetje verdrietig voelde. Ze haalde haar arm weg en streek afwezig over de plek waar ze zich had gebeten. Ze voelde hoe de stof er langs schuurde. Hoe de kapotte plekken brandde zodra ze het aanraakte. Ze voelde zich verschrikkelijk er over. Het was alsof er met die plek een stuk verdriet zat. Dat de tranen en de gedachtes niet zouden weg gaan zonder die plek. Maar ze wist dat hij weg zou gaan. Ooit. En dan zou het weer opnieuw beginnen. Als een vicieuze cirkel. Het zou ook niet ophouden zonder dat ze hem doorbrak.
Ze haalde diep adem en blies alles uit, ze hoopte dat alles weg zou gaan zodra ze uitblies, maar ze wist donders goed dat, dat niet zo was. Ze was geen klein kind meer. Vroeger was alles makkelijker. Iedereen was gelijk, alles was normaal. Er waren geen leugenaars, geen gemene mensen, je werd vrienden met iemand omdat ze speelgoed hadden die jij niet had. Maar zo zou het nooit meer worden. Het was treurig, maar waar. Maar nu had ze Leonardo, en Riley, Josh en misschien ook wel Hope, Claire en de rest die ze had ontmoet.
Misschien zou ze de cirkel dit jaar doorbreken.

Ik weet niet wie Veronica allemaal al heeft ontmoet. Maar bij de namen hoort iedereen te staan die ze heeft ontmoet.

Zo zaten we een tijdje. Riley glimlachte onophoudend, en ik kon alleen maar proberen de vlinders in bedwang te houden. Als ik dat niet deed zou ik openbarsten van geluk. Het was téveel geluk voor een jongen van 18 op een normale schooldag op dit moment. Op dít moment. Want ondanks het feit dat ik haar nooit meer wilde laten gaan, zou Riley uiteindelijk hier gaan slapen, en ik niet. Dan zou mijn hart in steen veranderen, mijn buik in ijs en mijn moeder zou levendiger zijn dan ooit. Wat zou Leonardo van me denken als ik met vuur in mijn ogen op de grond zou zitten, hard bezig Josh bij elkaar te houden... hij zou het niet begrijpen.

Dan zit er niets anders op dan alles te lezen...

Oke ik ben terug en heb veel gemist want ik mocht bij mijn oma helaas niet achter de computer

Dus kan iemand een kleine samenvatting maken van wat ik heb gemist misschien??