RPG ~ Glorious High

Ik volg jullie hahahaha

'Ja, goed.' Zei Veronica en stond op. 'Ik woel wel met mijn vrouwelijke slanke hand door jou prachtig in model gezette haar.' Zei ze en keek op de klok. 'He, zullen we nog even naar buiten gaan. Ik, in tegenstelling tot jou, heb wat zon nodig. Het was echt shit weer in Londen.' Zei ze en schudde haar hoofd. 'Regen, regen en storm,' Zei ze, 'heel typisch. Hoe is het weer bij jou daar, thuis?'

'En wie heeft jou dat recht gegeven om door mijn haar te woelen?' Zei Leonardo verontwaardigd maar toch glimlachte hij. Hij stond op en reikte zijn hand uit naar haar om haar te helpen op staan. 'Bij ons thuis was het.. wel goed het weertje was mooi met de zon kijk maar naar me gebruinde huid' Hij moest nu denken aan thuis. 'Helaas weet ik niet hoe het weer nú is zo zonder mij.. ik was echt het zonnetje in Texas' Grapte hij.

Veronica moest lachen en sloeg hem tegen zijn boven arm aan. 'Dat is echt flauw y'know.' Zei ze en schudde met een lach haar hoofd. Ze liep naar buiten toe en merkte nu pas het verschil met binnen en bouten. Binnen was het veel koeler, minder benauwd. Ze keek hem aan. 'Misschien moet ik maar naar Texas verhuizen en terug komen zodra ik gebruind ben en weer in Londen gaan wonen.' Zei ze en fronste.

Leonardo deed alsof hij in elkaar kromp 'AU' Hij gniffelde 'Je slaat als een vent Veronica, serieus' Hij liep met haar mee naar buiten 'Nou, kom maar ik neem je wel mee een keer me moeder vind het vast geweldig om een meisje thuis te hebben, ze is de enige vrouw bij ons ik heb nog een oudere broer een broertje en me vader eigenlijk best zielig.. maar we houden van der' Hij moest glimlachen en deed zijn handen zijn zakken en snoof het zuurstof op. 'Hmm, buiten..' Mompelde hij en hij kneep zijn ogen dicht tegen de zon. 'Me broer gaat je ook geweldig vinden, en me broertje vind iedereen geweldig' Hij moest lachen 'En me vader zal je moeten overhalen, voor de rest kan je zonder zorgen naar Texas komen' Zei hij en hij duwde zijn muts weer goed op zijn hoofd.

'Jij gaat wel heel snel he? Ik ken je nog geen dag en je vraagt je al mee naar je ouders hun huis. Achja, we zijn met drie meiden thuis, en dat kan nogal bitchy worden.' Zei Veronica en grijnsde. 'Maar het is ook heel gezellig.' Zei ze en keek hem aan. 'Is het leuk daar?' Vroeg ze en ging op een bankje zitten. 'Ik stel me alleen een paar boerderijen voor ofzo.' Zei ze en fronste. 'Wat moet ik me bij Texas voorstellen?'

'Ik vroeg je niet, ik ging alleen even na of je wel kón komen en dat deed ik hardop' Leonardo keek geamuseerd naar haar reactie. Hij plofte naast haar neer. 'Texas is leuk, en dat van die boerderijen is maar een vooroordeel.. we hebben ook gewoon huizen hoor en flats en straten en winkels en water en een brug.. we zijn niet zo'n oud cowboy dorpje met pistolen en een sheriff' Hij moest lachen 'Jij en bitchy ? Nee !' Hij deed alsof hij bijna van het bankje afviel 'Kan me niet voorstellen' Zei hij sarcastisch en hij stak zijn tong uit en grijnsde scheef. 'Grapje' Voegde hij eraan toe en hij duwde zijn muts weer wat over zijn oren.

Ik ga slapen, goodnight !

Louisa was ergens aan het rond dolen. Ze liep overal langs. Ze wist bijna waar alle lokalen waren, ze zuchtte en liep rustig richting de muziek lokaal. Hopelijk waren daar geen mensen en kon ze haar ding gaan doen. Al snel kwam ze aan en zag gelukkig niemand. Ze ging naar binnen en jammer genoeg kon ze de lokaal niet op slot doen. Louisa keek goed of alle ramen dicht waren, ze zag dat er een raam open was en deed het snel dicht. Ze ging achter de piano zitten. Wist dat het niet mocht, maar dat maakte haar niks uit. Ze speelde het liedje van de Corps Bride waar alleen piano spel hoorde.

off: Ik weizig wel even XD

Ja Veronica is er niet hihihi

Als Louisa helemaal alleen was liet ze zichzelf helemaal gaan. Ze liet dan pas zien hoe goed ze eigenlijk wel niet was, maar bij andere mensen deed ze expres fout ook al wist ze zelf dat die fouten nooit echt zou doen. Wat Louisa niet wist was dat er een heel klein raampje was die open is. Louisa bleef met haar handen over de toetsen gaan, nadat ze klaar was met dat liedje speelde ze een andere liedje. Deze keer van Alicia Keys - No One en begon ook te zingen. Ze haalde elke toon en haar piano spel was haast vlekkeloos. Het was heerlijk als er geen mensen waren om haar heen.

Ja Veronica moest slapen net als Jip en vanochtend gingen ze naar de markt om vers fruit te halen. En koekjes, lekkere koekjes.

'Hmpf, ik ben de grootste stiekeme bitch die je ooit zult tegen komen.' Zei Veronica met een grijns en keek naar haar voeten. 'Nu krabbel je terug he?' Vroeg ze met een grijns en leunde achterover. 'Jaja, dat zeg je nu, eigenlijk staan er allemaal vervallen huisjes en koeien.' Zei ze met een lach. 'Ik geloof je wel hoor, ik ben nog nooit in Amerika geweest. Alleen in Europa, wat ook maar een of twee keer was en voor de rest gingen we altijd in Engeland op vakantie.'

OMG. Ik heb veel gemist XD
Maar ik ben er, Kan iemand mij even bijpraten?

Leonardo gniffelde en zakte onderuit. 'Mijn ouders wilden nooit verder dan Texas, ze waren er al fel op tegen dat ik hier naar toe ging ze zeiden dat ik in Texas moest blijven en het familie bedrijf moet overnemen, me vader is groenteboer' Hij zuchtte even, wat had dat voor een drama gezorgd. Maar toch zat hij hier, en hij zou niet zo snel weer terug naar huis gaan nu hij eindelijk weg was. 'Ik was van plan om iets beters te doen in mijn leven dat groenteboer.. Maar vertel' Begon Leonardo 'Is het leuk in Engeland? Drinken ze er echt zoveel thee?' Hij keek nieuwsgierig en oprecht geïnteresseerd naar Veronica en klakte met zijn tong.

Ehm, dit is nog steeds hun eerste dag school we hebben besloten dat de lessen saai waren om te spelen dus nu lopen ze vrij rond woeh !

Claire opende de deur van de taxi en keek naar het grote moderne gebouw dat voor haar neus stond. Ze was bang dat ze de laatste zou zijn die aan kwam op de school. Er was plotseling een oudoom van haar overleden en ondanks dat ze zelf niet naar de begrafenis had gewild om net als de anderen naar de school te kunnen, had haar moeder haar gedwongen naar die begrafenis te gaan. Dit zorgde ervoor dat ze zich nu al een buitenbeentje op deze school voelde. Iedereen had vast al vrienden gemaakt en hadden hun kamergenoten leren kennen en zij was nieuw, nog nieuwer dan de anderen hier. En ze haatte het. Ze betaalde de chauffeur en pakte haar zware koffer uit de kofferbak. Fijn, ze had haar kamergenoot ook moeten laten wachten en misschien zou deze daar wel boos over zijn. Ze hoopte in elk geval van niet, want dat was altijd de eerste kans op vrienden, je kamergenoot ontmoeten. Helaas had haar koffer geen wieltjes en moest ze deze achter zich aanslepen. Claire was klein en had dus niet zoveel kracht, waardoor ook dit een beetje lastig werd. Ze zuchtte en veegde een krul van haar voorhoofd af. Ze bekeek de school nog eens, waarna ze diep adem haalde en in de richting van Glorious High liep.

[i]Oke dankje XD

Ik zit nog steeds op het bankje te luisteren, maar dit keer staat levels van aviici op. Ik grinnik even en kijk een beetje rond. Er komt een groep tutjes aangelopen met allemaal een pantershirtje aan, spinnenwebbenwimpers en een oranje gezicht van de foundation. Ik zucht als ik ze zie en draai met mijn ogen. Zij kijken ook erg afkeurend naar mij, en mijn blouse.

Ik ben kortaf door mijn iPod trouwens!

'Ja man, echt erg. We hebben een heleboel speciale winkels voor thee en spullen die erbij horen.' Begon Vecona en keek hem aan. 'Nee ze verkopen er niet allen thee ook andere dingen zoals ingrediënten voor baksels zoals taart en pudding. Oh en White en Black pudding is geen pudding maar het is worst.' Zei ze met een grijns. 'Die fout maken veel mensen.' Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en keek naar de lucht. 'Toch raar, de lucht is zo anders hier.' Zei ze en keek lichtjes omhoog, naar hem. 'Elke dag hebben we een soort thee tijd, maar meestal doen we het eens in de week maar dan wat groter en met meer missen. Ik ga dat denk ik echt missen.'

'Hmmm' Reageerde Leonardo kort en hij glimlachte toen hij haar hoofd tegen zijn schouder voelen. 'Thee.. warm water met een smaakje' Hij dacht aan die White en Black pudding. 'Waarom vernoemen ze een worst naar pudding?' Verward fronste hij zijn wenkbrauwen en keek even naar haar en keek toen naar de mensen die voor bij liepen. 'Kijk..' Hij knikte naar een meisje met een koffer. 'Nog een laatkomer.. de laatkomer van de laatkomers' Grapte hij licht, zijn goede humor had hij zeker geërfd van zijn vader bedacht hij in zichzelf en zijn mondhoeken krulde omhoog. Iedereen had altijd maar iets met zijn ouders, dat kon Leonardo zich niet voorstellen. Hij had een prima jeugd gehad, vriendinnetjes, vrienden, een broer die hem beschermde, twee gelukkige ouders die soms af en toe een gezonde ruzie hadden, hij was slim en de meeste mensen vonden hem nog aardig ook. Hij had geld genoeg en had eigenlijk een gemakkelijk leven. Maar toch zou het hem nooit naar zijn hoofd stijgen omdat hij wist dat het ook heel anders had kunnen zijn. Hij was een nuchtere jongen.

Claire zette heel eventjes haar koffer op de grond om bij te kunnen komen en ze strekte één voor eén haar vingers even. Na nog een keer diep ingeademd te hebben pakte ze dat zware ding weer op en trok ze hem achter zich aan. Waarom moest ze nu ook weer zoveel spullen meenemen, dat deed ze elke keer als ze ergens heen moest en iedere keer was haar koffer veel te zwaar om te tillen. Dat moest ze toch eens gaan leren. Toen ze om zich heen keek merkte ze verschillende leerlingen op. Groepjes vrolijk lachende meisjes, rokende jongens en mensen die alleen op een bankje een boek zaten te lezen. Ze zuchtte eventjes en toen ze bij de ingang van het gebouw was gekomen maakte ze lichtelijk onhandig de deur open. Ze struikelde half naar binnen toe en glimlachte naar de man achter de balie. "Hallo, ik ben Claire Cassedy Silverstone, sorry dat ik zo laat ben, een of andere familieding." Ze keek op het papiertje met haar kamernummer en zei:"Ik heb kamernummer 101 toegewezen gekregen, heeft u toevallig te sleutel voor mij?"

'We zijn Brits, we sporen niet.' Zei Vecona met een grijns en haalde haar hoofd van zijn schouder af. 'Heet water met een smaakje is lekker hoor. Lekker dan heet water zonder een smaakje.' Zei ze en legde haar handen op haar benen. 'Je word bedankt.' Zei ze en keek naar haar handen. 'Nu kan ik niet meer naar de kijken als normale handen.' Zei ze en vlocht haar vingers in en uit elkaar.

Claire kreeg de sleutel en een plattegrond in haar handen gedrukt en ze knikte even dankbaar naar de man. Nu kon ze in elk geval haar té zware koffer droppen en met die plattegrond zou ze een beetje het schoolterrein kunnen gaan bekijken. Ze stopte de sleutel in haar zak en stopte de plattegrond weg, waarna ze het gebouw weer uit liep en op zoek ging naar de slaapkamers van de meisjes. De zon scheen op haar gezicht en het was een lange tijd geleden dat ze zonnestralen op haar lichte huid had gevoeld. Aan de overkant zag ze, althans dat dacht ze, het meidengebouw en langzaam liep ze daar naar toe. Ze liep door de deur heen en na nog heel even haar tas op de grond te hebben laten gerust, liep ze in de richting van haar kamer. Nummer 101. Ze viste het sleuteltje weer uit haar zak en draaide de deur open. Er kwam een vrij ruime kamer tevoorschijn met twee bedden en twee kasten. De ene kant van de kamer was al in beslag genomen zo te zien door haar kamergenoot. Alleen deze was nergens te bekennen. Ze legde haar koffer op het bed neer en keek even door het raam naar buiten. Het uitzicht was in elk geval niet verkeerd. Claire ritste haar koffer open en begon haar spullen in de kast te leggen, en haar persoonlijke spulletjes een beetje op te ruimen.

Het was niet zo gek dat Hope zich nog niet zo thuis voelde op het campus. Er was nog niemand waar ze een klik mee had en tot nu aan moest ze de tijd alleen zien te doden. Voor vormgeving hoefde ze niets te doen en huiswerk voor andere vakken had ze ook niet. De binnenplaats was voorzien van bankjes, de geschikte plek om te gaan zitten en naar mensen te kijken. Mensen beoordelen op uiterlijk en manier van doen, was iets wat Hope in tijden van verveling deed. Als ze iets aan iemand opmerkte, wat bij zichzelf beter was, kreeg ze meer vertrouwen in zichzelf. Stilletjes nam ze plaats op een bankje, een paar bankjes verwijderd van Veronica, haar kamergenoot. Ook dit wist ze pas sinds een paar uur geleden.