RPG ~ Glorious High

Vanaf een afstand zag Hope Veronica staan. Ze zwaaide naar haar terwijl ze op een bankje bij het raam ging zitten. Het dienblad met eten zette ze op tafel neer en ze wachtte totdat Veronica naar haar toe liep en bij haar kwam zitten.

'Hmm ja, sorry Claire, excuseer ons.' zeg ik giechelend. Ik ben dol op hem, en elke keer als ik hem zie, wordt dat steeds een beetje meer. Ik heb het gevoel dat ik hem al veel langer ken. Ik trek hem mee, ik zie Veronica dus ik zwaai en wijs naar achter omdat Claire daar zit. Als we eenmaal bij mijn kamer zijn, een beetje nat van de regen, ga ik op het bed zitten. 'Ik wil eigenlijk graag weten wat er aan de hand was toen.' zeg ik. Ik haal even mijn hand door zijn haren.

Veronica liep naar Hope toe en glimlachte naar haar. 'Heyo Roomie.' Zei ze met een grijns en zette zich neer op het bankje. Ze nam een slok vaan haar thee, zou Hope het weten? Flitste er door haar hoofd heen. 'Hoe gaat het?' Vroeg ze in een poging om een gesprek te beginnen. Ze keek rond. 'Je hebt wel een mooi plekje uitgezocht he?' Zei ze met een grijns. 'Vertel me ook wat je in de afgelopen dagen hebt gedaan.' Zei ze met een glimlach. Eigenlijk had ze niet vaak met Hope gepraat, wat ze best jammer vond.

Hope slikte en keek naar Veronica. "Het gaat goed, super zelfs. Ik koos gewoon een plekje, wat vrij was...", even dacht ze na. "Ik heb de afgelopen dagen met Bill en Claire door gebracht.". Moest ze het haar vertellen? Moest Hope Veronica vertellen dat ze met Claire ging regelen dat ze bij elkaar op de kamer kwamen? Hope wist het niet.

'Klinkt leuker dan mijn laatste dagen.' Zei Veronica met een glimlach. 'Maar daar hebben we het nu niet over.' Zei ze en speelde met haar haren. 'Claire is aardig, Bill ook wel.' Zei ze en grijnsde. Iedereen was aardig, nou ja bijna iedereen. Maar met wie ze omging was aardig. Ze nam een hap van haar brood en was even stil. 'Hoe zijn je lessen?' Vroeg ze om het gesprek gaande te houden.

Hope nam een hap van haar appel en slikte het na het kauwen door."Het gaat wel, maar goed. Ik zal hier toch niet lang meer zijn.", fluisterde ze zacht. Ze staarde naar het dienblad en slikte hoorbaar.

'Hoezo?' Vroeg Veronica en keek Hope fronsend aan. 'Is alles oké met je?' Vroeg ze en wist niet of ze het goed aan pakte. Ze was hier niet aan gewend. Ze tilde haar arm op en twijfelde even. Ze wreef uiteindelijk toch voorzichtig over Hope's rug heen. Dat had ze haar moeder bij haar andere moeder ook wel eens zien doen. Ze keek Hope voorzichtig aan.

Ik knik langzaam en laat haar los. Ik zag dat ze meteen wegliep. “Zie je straks...” zei ik haar nog na. Ik zucht even diep en grits de joggingsbroek van de grond en trek hem aan. Ik trek de t-shirt ook aan en haal een hand door m'n haar. Zachtjes loop ik de deur uit, richting de kantine.

Hope zuchtte en keek naar Veronica."Nogal veel gedoe met mijn familie. Het komt erop neer dat mijn ouders mijn geld hebben afgenomen om iets te betalen en dat ik hier dus weg moet.", zei Hope zacht. Ze keek naar buiten en zuchtte nogmaals.

'Ik kan wel kijken of mijn ouders wat voor je kunnen doen.' Zei Veronica en glimlachte naar Hope. Het laatste dat ze wilde was dat er iemand weg moest. Dat vond ze gewoon lullig voor die persoon. Vooral als hij of zij het niet verdiende. Ze trok haar benen op en gooide de laatste thee naar binnen. 'Waarom zouden ze dat doen?' Vroeg ze en fronste.

Hope nam een hap van haar muffin en keek naar Veronica. "Mijn oma is overleden, een paar dagen terug. Mijn ouders hadden geen geld voor de begrafenis, dus namen ze mij mijn geld af.", vertelde ze aan Veronica. Hope nam een slok van haar water en zette haar flesje weer neer.

'Maar je bent 18, toch, dus dat is wettelijk verboden? Tenminste dat lijkt me. Want dat is nu jouw geld.' Zei Veronica en schoof haar nu lege dienblad weg en speelde met haar haren. Ze wist niet wat ze verder moest zeggen, of doen. 'Gecondoleerd.' Zei ze en keek Hope aan.

Hope haalde haar schouders op en punnikte aan haar nagels."Blijkbaar kunnen ouders alles maken, hoe oud je ook bent.", mompelde ze zacht. Hope moest nog veel eten, maar honger had ze niet meer.

Ik keek rond in de kantine, en zag Hope aan een tafekl achterin zitten met nog een meisje. Aan het rode haar te zien, is het Veronica. Ze zagen er niet bepaald vrolijk uit. Ik liep naar hun toe. “Wat is er gebeurd?” zei ik en beet op m'n lip.



ben er weer

Ik plof op haar bed neer. Er zit een grijze sprei overheen. Ik aai over het pluche van de stof. Ik denk me in dat ik Rileys haar aai, het komt aardig in de buurt. 'Ik zag m'n moeder Riles.' Ik begin meteen weer tranen in mijn ogen te krijgen. Ze kijkt me niet-begrijpend aan. 'Ik zag iets, iets wat ik niet aan je mag vertellen van Veronica, bij haar, wat me aan mijn moeder deed denken. Ik haatte mijn moeder en mijn moeder haatte mij, ze was niet lief, ze was geen moeder, ze had mij per ongeluk gekregen, laten verwekken op straat. Ik ben nooit gewenst geweest, snap je? Ze was drugsverslaafd.' Ik slik. Ondanks dat het Riley is blijft het moeilijk te vertellen. Ik zucht diep en leun achterover tot ik lig. 'Ze was het niet, maar ik dacht het even, een flits. Mijn moeders laatste dag, moment, ik was daarbij en..' tranen stromen weer over mijn wangen. Ik bijt op mijn lip. Even sterk zijn, straks op de wc mag je huilen, Josh, zeg ik tegen mezelf. 'Ze ging dood,' zeg ik. Het is eruit.

Er beginnen bij mij wat tranen te stromen over mijn wangen, wel maar een paar, maar het is zo ontroerend, zo sneu. Ik bestudeer zijn gezicht, hij staat op het punt om te huilen. 'Huil maar, je mag huilen, altijd Josh. Dat mag altijd bij mij.' zeg ik en ik neem hem in mijn armen. 'Maar ongewenst, uiteindelijk hield ze wel van je. Net zoals ik van jou.' zeg ik. Ik voel mijn schouder al wat natter worden. Dus hij durft het, gelukkig. Ik vind het zo kut voor hem, hij heeft echt een kut verleden achter de rug. Maar ik moet dit weten, ik moet het gewoon weten. 'Maar waarom sloeg Leonardo jou toen?' vraag ik.

Ik leg mijn hoofd tegen haar schouder. Ik haal zo hard adem dat ik bijna ga hoesten van de overtollige lucht in mijn longen. Niet huilen Josh, niet huilen. 'Huil maar, je mag huilen, altijd Josh. Dat mag altijd bij mij,' zegt Riley. Ik doe wat ze vraagt zoals ik altijd probeer te doen wat ze vraagt, om maar bij Riley in goede aarde te vallen. Maar nu geef ik haar niet mijn zin, en mezelf ook niet, maar mijn tranen wel. Ze moeten er echt uit, ik krop ze al een paar dagen op. Door de ruzie en door de straffen kon ik niet nadenken over wat er nu helemaal écht was gebeurd, waarom ik zo instortte. De reden. Reden-gevolg. Ik snak naar adem en probeer te stoppen. Na een tijdje lukt het een beetje. 'Hij sloeg me..' stoot ik eruit, 'omdat hij Veronica beschermde.' Ik kijk haar aan, maar door het tranengordijn kan ik de spikkeltjes in haar irissen niet onderscheiden. 'Leonardo dacht..' ik schud mijn hoofd 'hij dacht dat ik Veronica pijn had gedaan. Dat ik haar iets had aangedaan. Dat ik.. snap je?'

Ik knik, en ga snel op zijn schoot zitten, zodat ik makkelijker zijn tranen weg kan vegen met mijn handen. Het lijkt wel alsof het een meer is, want ze blijven maar stromen. En ik, ik blijf maar bezig. Bezig om hem te troosten, bezig om te zorgen dat hij zich weer goed voelt. Alle stukjes vallen op zijn plaats, het was allemaal een groot misverstand. Alles klopte niet, en daardoor is Leonardo geschorst. Hij sloeg omdat hij Veronica beschermde. Maar er moet dan wel iets meer zijn van de kant van Leonardo, ik bedoel, hij moet dan echt heel veel om Veronica geven. 'Dus het was een misverstand, en toen heb je gelogen, maar ik snap je wel, het lijkt alsof ik het niet kan snappen. Maar ik, ik snap dat je je zo rót voelt.' zeg ik. Ik druk een zacht kusje op zijn lippen, alsof dat alles oplost, maar dat doet het natuurlijk niet. Nog genietend van zijn zachte lippen zeg ik 'Alles komt goed, ik beloof het je.'

Ze is zo licht als ze op mijn schoot gaat zitten dat ik bijna niet merk dát ze er zit. Ze veegt met haar handen de tranen van mijn gezicht, niet dat dat helpt qua droogte, maar wel om me beter te voelen. Te weten dat Riley van me houdt, dat is gewoon bijna eng. Iets wat ik me niet kan voorstellen. 'Ik loog dat niet omdat hij me sloeg,' mompelde ik, 'maar om wat hij over mijn vader zei. Dat ik net zo was als mijn vader, dat was..' mijn stem maakt een verstikkend geluid en ik hap naar adem. 'dat was zo gemeen.. niet dat hij kon nadenken, en daarom.. ik ben nu niet meer boos op Leonardo. Hij wel op mij, natuurlijk. Hij is geschorst vanwege geweld, maar daar ging het helemaal niet om. Behalve dat ik niet goed kan zoenen doordat mijn kaak half verbrijzeld is.. grapje.' Ik grijns. Ik kan sowieso niet goed zoenen, hoe moet ik nou weten hoe dat moet, en dan met zo'n perfectie als Riley aan m'n lippen?! Noway. Degenen die de liefde in het algemeen regelen hebben me echt in het diepe gegooid, hoe kan ik nou met Riley gekoppeld worden. 'In elk geval..' begin ik, niet wetend wat ik wil gaan zeggen, 'het was een misverstand. Het ging over mijn moeder, het waren gewoon flashbacks van.. zes jaar lang. Ik heb er nooit meer aan gedacht.'

Ik knik, ik was het eigenlijk weer vergeten, maar ik besef me het weer, dat ik zo boos was op hem, en dat ik toen Josh mee heb gesleept om het goed te maken. 'Je kan perfect zoenen.' zeg ik. Ik druk mijn lippen weer op de zijne. 'Ik hou van jou.' fluister ik zachtjes. 'En ik snap dat je daarom loog, maar weet je, het komt allemaal goed, en we weten dat je niet bent zoals je vader. Leonardo besefte gewoon niet wat hij zij!'

'Je bent geweldig Ri..' ze drukt haar lippen op die van mij en ik vergeet alles weer. Op die momenten wordt het roze laagje rond mijn hart dikker en vliegen de vlinders overal rond, bedekken mijn grijze zooi in mijn hoofd zodat ik wil dansen, zingen, maar het liefste gewoon met Riley zijn. Ik leg mijn hand achter haar hoofd en druk mijn lippen terug. De realiteit vliegt weg en alles om me heen wordt Josh in Wonderland. Riley Riley Riley. Ik zucht van tevredenheid. Dan duw ik haar zachtjes een stukje weg. 'Riley, nooit twijfelen aan mijn liefde voor jou,'zeg ik streng.

'Nooit nooit nooit, en jij ook niet aan de mijne. Ik hou van jou Josh, en misschien is het een beetje snel maar het is gewoon zo.' zeg ik giechelend. Dan druk ik weer mijn lippen op de zijne. Hij kan echt, écht heel goed zoenen. Ik ben in de zevende hemel. Het is Riley en Josh, Josh en Riley, Riley en Josh, Josh en Riley. Wij zijn de enige op de wereld. Langzaam gaat mijn mond wat open en zoen ik hem echt. Mijn armen leg ik in zijn nek, dit soort momenten, heb ik nog nooit gehad. Ik heb nog nooit gevoeld hoe het is om van iemand te houden, en diegene ook van jou houd. Dat is misschien wel het beste wat me ooit is overkomen.

Oke, ik heb weer eens wat gemist, kan iemand me bijpraten? XD

Claire schreef:Oke, ik heb weer eens wat gemist, kan iemand me bijpraten? XD

Nou, wij hadden nog wat gekletst, toen kwam Josh, nu zijn we samen op mijn kamer, Hope en Veronica zitten ook samen in de kantine en Bill nu ook dus dan kan je naar hun?

Oke, thanx.
------
Claire opende de deur van de kantine en sloot hem toen zachtjes achter zich. Een natte krul zat op haar voorhoofd geplakt en ze glimlachte. Ze ontdekte Veronica, Hope en Bill in de kantine en liep naar hen toe. `Hoi...` Zei ze met een glimlach op haar gezicht en ze plofte op een stoel naast Hope neer. Al had ze dan al ontbeten, het kon nooit kwaad om gewoon gezellig met je vrienden rond te hangen.