RPG ~ Glorious High

'Oke leuk.' zeg ik als antwoordt. 'Ik doe gym, Nederlands, Engels, Frans, handvaardigheid, fotografie en kunst. Ik ben echt héél slecht in natuurkunde, scheikunde en wiskunde dus ik was zo blij toen ik hoorde dat dat niet hoefde. Ik ben meer van de artistieke kant.' zeg ik met een beetje trots. Ik grinnik even om mijn vakken, ik doe altijd alles wat ik leuk vind. En misschien kan je weinig zonder wiskunde, alles wat je met wiskunde moet doen wil ik niet doen. Daar heb ik weinig zin in, ik heb daar gewoon haat aan. 'Wow ik heb wel echt andere vakken, en zullen we inderdaad zo gaan?' vraag ik lachend met mijn hoofd schuin.

Toen het David eindelijk was gelukt om de deur opslot te doen douwde hij het sleuteltje in zijn zak en keek hij even de gang rond, waar op 1 jongen na niemand was. En op hem na, natuurlijk. Hij liep wat sneller dan normaal het jongensgebouw uit en liep naar de binnenplaats. God man, wat zag de school er perfect uit.. Hij keek rond naar de mensen die allemaal op de binnenplaats stonden. De meesten stonden al met èèn of twee andere personen, maar hij stond dus alleen. Waar was die Aiden nou man?

David is lonely ahaha

Leonardo McHalen schreef:Ik moet douchen

*OOOOH, ZUCHT*

David::: kom jij ff langs bij ons?!

IK BEN DER WEER, goed he zo snel ik heb nog nooit zo snel gedoucht, ik zit nu in me badjas hehe :3 geef me de tijd om te schrijven. x

Josh McDouglas schreef:David::: kom jij ff langs bij ons?!

In de kamerrr? Ofcourse, wacht even. ^^

David Keith Rodriguez schreef:

Josh McDouglas schreef:David::: kom jij ff langs bij ons?!

In de kamerrr? Ofcourse, wacht even. ^^

Ja.

Cath loopt de gang op en wenkt de andere meiden ''Kom anders zijn we er over een uur nog niet'' zei ze ongeduldig. Ze begon te lopen waarheen dat wist ze eigenlijk niet. Het was nu een stuk rustiger op de gang dan een paar minuten geleden er liepen hier en daar nog een paar meiden heen en weer maar dat was het dan ook wel. Ze liep naar de uitgang van het meiden gebouw en opende de deur meteen kwamen ze op de binnenplaats ''En nu??''

Ik liep naar het raam en staarde naar buiten. Er stond een jongen met een gaaf kapsel een beetje lonely voor zich uit te staren. Ik keek over mijn schouder naar Leonardo en wenkte toen naar de jongen.

'Oke, maar ik wil ook basketballen, laten we naar die gozer toe lopen in plaats van hem hier te vragen de zon schijnt' Zei Leonardo koppig. Hij pakte zijn basketbal uit zijn tas en stuiterde 'Ik hoorde dat er een selectie is voor het basketbal team en op me vorige school was ik aanvoerder en ik wil het nu ook in dit team proberen' Zei Leonardo enthousiast. Leonardo was alleen enthousiast te krijgen op het gebied van basketbal, of het gebied van pianospelen. Hij liet de bal rond draaien op zijn vinger en opende de deur. 'Laten we gaan' Zei hij droogjes en hij liep de kamer uit gevolgd door zijn kers verse roommate. Hij stuiterde de bal en keek naar Josh. 'Kan je ook een beetje basketballen? of doe je aan een andere sport misschien?' Dit waren de standaard vragen, ze begonnen allemaal met hallo, hoe gaat het, wat is je naam, doe je aan een sport? wat zijn je hobby's? Hij kon er wel duizenden opnoemen. Hoe vaak had hij nu al een nieuw persoon ontmoet, hoe vaak had hij al moeten uitleggen dat zijn passie voor piano en basketbal erg belangrijk voor hem was. Misschien een beetje té vaak.

Cathleen had heus wel de spullen gezien van het andere meisje, maar wie ze was?. Rustig staarde Cathleen even uit het raam en zag een hoop mensen daar, ze haalde haar schouders op. Waarom zou ze haar tijd gaan verspillen om andere mensen te kennen. Na een paar jaar zou je toch geen contact met hun meer hebben, dus gewoon erg nuttelooos eigenlijk.

‘Hebben jullie eigenlijk al leuke jongens gezien?’ Ik grijnsde en keek om me heen. Ze moesten me niet verkeerd begrijpen, want nee ik ben echt niet zo’n meisje dat het liefst heel de school afwerkt qua jongens. Maar het is altijd fijn om iets leuks te hebben om naar te kijken. Ik gebruikte mijn vingers als borstel voor mijn haar, maakte een staart en deed daar rond een elastiekje dat altijd om mijn pols zat. Niet raar ook dat er altijd een afdruk in mijn pols zat. Soms irriteerde ik me gewoon aan de plukken haar in mijn gezicht dus dan was een elastiekje altijd fijn.

‘Weet ik veel.’ Zeg ik lachend tegen haar. Ik kijk even rond. Ik heb dit eigenlijk nog steeds niet beter bekeken. Het ziet er echt vet mooi uit. Ze leken zich niet erg te interesseren in mijn vakken, maar dat maakt niet heel veel uit. Ik ben daar gewoon geïnteresseerd naar, want zo ben ik. Zo is Riley, en mensen moeten me maar accepteren zoals ik ben. Ook dat ik soms in mezelf in de derde vorm praat. Zoals: zo is Riley, zo denk ik soms gewoon. Dan denk ik, als mensen mij niet mogen, zo ben ik, en pech als je me niet mag. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik zo sterk in mijn schoenen sta. 'Hmm nou niet echt, daar heb ik nog niet opgelet. Maar dat kunnen we nu gaan doen?' stel ik voor.

David ging maar even op een bankje zitten dat dicht bij hem in de buurt zat en staarde lonely voor zich uit. ^^

Ja oke kort. Ik wacht even tot Josh en Leonardo naar me toe komen ahaha. Ik had net n stuk getypt dat ik naar die kamer toekwam, but oke.

Ik liep naar buiten en voelde de warmte van de zon op mijn huid "Jongens ach die zullen gaan en komen" zei ik voor me uit babbeld "Nee nog niet echt" gaf ik als andwoord op Caseys vraag "ik let daar niet echt op als je zo'n gigantisch gebouw voor het eerst ziet" zeg ik lachend.

Veronica liep de zon in en keek omhoog. Het was heerlijk weer, maar misschien was alles hier wel heerlijk en goed. Ze ging op een van de bankjes zitten en deed haar nieuwe ds open. Ze had er lang voor moeten sparen maar ze had dan ook wat. Ze glimlachte en schoof het 3d knopje naar onderen en zette hem aan. Ze had nu geen zin in hoofdpijn en daarbij vond ze het niet heel geweldig. Niet veel later startte een oude, vertrouwde game op. Tetris. Het was niet dat ze geen andere spellen wilde of speelde, want dat was helemaal niet zo. Soms had ze gewoon zin in een old fashioned spelletje tetris.
Daar zat Veronica alleen, op een bankje met haar ds in haar handen. Met haar benen over elkaar geslagen en haar tong iets uit haar mond. Het was er heel nerderig uit, met een tikje elegantheid. Blijkbaar was ze van spel gewisseld, ze zou namelijk nooit zo kijken bij het spelen van Tetris.

Toch ging Cathleen haar kamer uit en liep naar beneden. Ze had zoals altijd haar mantel om. Ze was soms best vreemd, maar dat kon haar geen bal schelen. Eenmaal op de binnenplaats zag ze dat veel mensen in gesprek waren, ze haalde haar schouders op en keek naar enkele bomen. Al snel liep ze naar een boom toe en begon er in te klimmen. Al snel ging ze op een stevige tak zitten en kon ze de hele schoolterrein goed bekijken. Ze zag in de verte drie jongen, één za op een bank en de andere twee stonden gewoon (David, Leo en Jason)

''Nee ik ben daar nooit zo mee bezig'' zei ze, Cath had eigenlijk in haar hele leven nog maar één relatie gehad en het was een maand geleden uit gegaan. Maar goed dat was verleden tijd ze begon nu helemaal opnieuw een frisse nieuwe start. ''We kunnen dat inderdaad gaan doen'' zei ze en glimlachde. ''Maar waar is dat??'' vroeg ze nog en trok een schuin hoofd. Ze had de plattegrond nog in haar kamer laten liggen dus dat was niet zo slim, maar ook weer wel want zo leerde je de weg gewoon uit je hoofd.

‘Strak plan Riley.’ Ik grinnikte even. Om één of andere idiote reden vond ik het leuk om de naam Riley te zeggen. De naam had iets schattigs en aan de andere kant iets stoers. Beter dan Casey want vanuit die naam komen mensen weer bij de bijnaam Case. Engelse vertaling voor geval. Niet echt de leukste bijnaam ever. Ik schudde mijn hoofd. Soms kon ik zomaar ineens in mijn gedachtes wegzinken en dan was het even nodig om mezelf wakker te schudden. Ik kneep mijn ogen samen en keek net zoals de rest rond. ‘Ja oke Luca, maar wie weet. Misschien letten jullie daar wel heel erg op. Kan altijd.’

Ik hield wel van basketbal. Op mijn vorige school deden we het vaak, en ik was lang, dus ik scoorde vaak. Ik grinnikte en Leonardo keek verwonderd achterom. 'Jawel, ik hou wel van basketbal. Ik deed zelf liever aan hardlopen, maar dat kun je natuurlijk bij veel sporten toepassen. Sleep je die bal echt overal mee naartoe?' Hij grijnsde en knikte. 'Ja, m'n passie, mijn grote liefde, mijn basketbal.' Hij zei het alsof hij een som uitlegde, zo logisch klonk het. 'Doe je verder nog iets? Qua hobbies?' vroeg ik. Het ging goed, we hadden een gesprek en hij was aardig. Het deed er niet toe dat hij rookte.

Ik grinnik even om wat iedereen zegt, eigenlijk heb ik er nog niet naar gekeken, met mijn groene ogen. Ik vind dat ze een beet blauwgroen zijn. Ik ben er echt heel blij mee, veel mensen hebben of bruine ogen, of blauwe ogen. Nouja een jongen die ik had gezien die had een beetje ogen alsof hij iemand wilt likken. En ik zie ze weer staan, een aantal jongens. Eigenlijk zien ze er wel heel leuk uit, het gaat hier wel leuk worden. Echt Riley dat gaat het wel. 'Nou zien jullie al een potentieeltje?' vraag ik lachend. Vroeger gebruikte ik dat altijd voor de grap met mijn vriendinnen voor een leuke jongen.

Cathleen zwaaide wat met haar benen heen en weer. Haar focus was op de drie jongens gevestigd en waarom wist ze ook niet. Alleen ze vond hun heel erg interrssant. Ze zuchtte even. Cathleen was geen echte sportfanaat, maar basketballen kon ze wel. Ze had dat geleerd van haar broer Valen. Hij was een topper en daarom zat hij ook op een basketbal die richting de MBA ging. Zij had dat ook misschien makkelijk gered, maar haar passie was geen basketbal. Nee dat zeker niet.

'Ik speel piano, pas op me kleine broertje en ik teken soms poppetjes met grote kale hoofden en vork handen' Ratelde Leonardo. Toen ze op het veld stonden en naar de jongen toe wilde lopen kreeg Leonardo een meisje in het oog wat met haar hoofd in de ds was gedoken. Hij zelf vond ds erg leuke dingen, hij had er vaak opgezeten als hij ziek was of zich gewoonweg verveelde. 'Wow, is dat de nieuwste?' Een blik van nieuwsgierigheid keek naar het apparaat en hij stond te popelen om alle knopjes in te drukken als een kleine jongen die voor het eerst zijn mobieltje kreeg. Zijn basketbal lag rustig in zijn rechterhand terwijl hij zijn linkerhand uitstak. 'Leonardo, en dit is Josh'

Ik grinnikte "de enige man die vandaag gezien heb was die achter de receptie" en ik schudde mijn hoofd "hij was aardig knap voor een 70 jaar oude man' grapte ik erachter aan. "Goed plan" zei ik tegen Riley "waar vinden we ze?".

Ik bekeek enkele van de jongens die rondliepen en haalde mijn schouders op. ‘Kan er mee door hoor. Het is niet zo dat ik ze gelijk wil bespringen, maar het kan er mee door.’ Met een glimlach keek ik weer naar Riley en de anderen. ‘Hoe oud zijn jullie trouwens? Dat ik niet straks de jongste ben ofzo, want dan voel ik me een sukkel.’ Shit niet slim om te zeggen, straks was één van hun de jongste. ‘Niet dat je dan een sukkel bent natuurlijk. Nou ja, jullie snappen me vast wel.’ Hoop ik, dacht ik erachteraan.