RPG ~ Glorious High

Leonardo McHalen schreef:O.. rpgen we alleen op dit topic x_x ? ik dacht verschillende locatie's op verschillende topics.

er staat rpg boven in de titel?

Riley sleept haar koffers achter zich aan. Omdat haar oma haar persé wou brengen liet ze het maar gewoon toe. Haar ouders moesten allebei werken, en eigenlijk wou ze zelf met haar eigen scootertje gaan. Maar dat was ook niet gelukt met haar koffers. Ze heeft 2 koffers bij, een met kleren en de andere met schoenen en allerlei rommel. Ze heeft ook haar voetbal meegenomen, want ze is sportief. Als ze bij de receptie is, waar gelukkig geen rij staat. 'Riley Lee Mindervolt.' zegt ze. 'Hai, uw kamernummer is 103 en je kamergenoot is Casey, veel plezier.' zegt de receptioniste. Riley haalt haar schouders omhoog en zegt netjes 'Bedankt.' Gelijk loopt ze naar het meisjes gebouw. Waar ze al vrij snel haar kamer heeft gevonden. Ze doet haar sleutel in het slot en kijkt snel de kamer rond. Het ziet er best netjes uit, voor een school is het wel oke.


@Dat dacht ik ook..

Ik wipte heen en weer op de achterbank streek mijn broek glad. Mijn handen waren nat van het zweet en gleden over de spijkerstof heen. Ik haalde één hand door mijn haar dat plakte van de overdosis gel die ik er vanmorgen in had gesmeerd. Het oude barrel van mijn vader kraakte en kreunde toen we door het hek de oprit op reden. Mijn mond viel open. De campus was groot, uitgestrekt, modern en zag er zo allemachtig perfect uit dat ik even met mijn ogen moest knipperen. Zou ik, Josh, hier serieus naar school gaan? Ik had verwacht dat het een tegenvaller zou zijn om de school te zien in vergelijking met de folders, die altijd alles veel mooier voorspelden dan het in werkelijkheid was, maar dat was niet zo. Dat was echt NIET zo. Mijn vader grijnsde en drukte zijn peuk uit op het dashbord.

Hoi ik ben er weer HAHAH

Met mijn armen over elkaar wachtte ik tot mijn vader mijn té zware koffer uit de kofferbak haalde. Mijn halve kledingkast zat er in en met mijn miezerige armpjes was het onmogelijk om het ding eruit te tillen, dus deed hij het voor me. Ondertussen liet ik mijn blik over de omgeving glijden. Het was prachtig, precies zoals ik in mijn gedachtes had voorgesteld. ‘Hier.’ Met zijn zware stem haalde mijn vader me uit mijn gedachtes en drukte het handvat van de koffer in mijn handen. ‘Bedankt pap.’ Ik boog naar voren en drukte een kus op zijn wang. Nog even zwaaide ik naar mijn moeder, broertje en zusje om me vervolgens om te draaien en me te bedenken waar ik ook al weer heen moest. Thuis had ik wel de plattegrond uit mijn hoofd geleerd om dit soort situaties te voorkomen maar met een zeefgeheugen als dat van mij was dat moeilijk.

Ik faal in 3e dus ik ga ook 1e doen.

Ik kijk nog een keer de kamer rond. Ik dump mijn koffers neer en ga op een bed zitten. Even 'wip' ik op en neer op het bed. Het bed veert veel te erg, en is niet heel erg soepel. Hier ga ik dus echt slecht slapen. Ik kreun even en kijk naar buiten door het kleine raampje. Het ziet er best mooi uit, en groot. Als ik rechts kijk zie ik de sportvelden en daarachter zie ik weer nog een gebouw. Het liefs ga ik hier rondneuzen maar ik wil eigenlijk ook graag mijn kamergenoot ontmoeten. Casey, Casey is een mooie naam. Vroeger wou ik ook altijd Casey heten, niet Riley. Ik zucht even als ik weer denk aan die mooie momenten van vroeger, toen je dacht dat alles om jezelf draaide, en er geen ellende in de wereld was.

Veronica trok haar koffer achter zich aan en keek naar het grote gebouw. Haar mond viel langzaam open, het zag er geweldig uit. Ze deed snel haar mond dicht en grijnsde breed. Dit zou geweldig worden. Ze zou dit jaar helemaal opnieuw beginnen, geen grijze muis meer zijn, maar gewoon Veronica. Ze trok haar koffer verder en keek rond naar alle mensen. Gelukkig, dacht ze, het zijn niet allemaal blonde mensen met te veel make-up, te grote tieten en rokjes die te kort zijn. Het waren verschillende mensen, leukere mensen. Zo zagen ze er tenminste uit. Ze hoopte dat ze hier meer aansluiting zou krijgen dan op haar vorige school, maar dat was iets dat geweest was. Met een grote grijns en zelfverzekerde stappen liep ze het schoolplein op. Dit jaar zou geweldig worden. Dat had ze aan zichzelf, haar ouders en haar beste vriend beloofd.

Ik Liep het gebouw in waar de receptie zou moeten zitten ik had snel in de taxi nog even de plattegrond over zien, ik had echt geen gevoel voor richting. Ik liep het Campus in en melde me bij de receptie Ik kreeg een sleutel voor kamer 101, mijn Kamer genoot was Clair en ik was erg benieuwd of ze het met mij zou overleven dacht ik lachend terwijl ik naar het meidengebouw liep.

Ik kijk nog steeds uit het raampje. Steeds meer krijg ik een tevreden glimlach op mijn gezicht. Tevreden van goed. Ten eerste, het is hier prachtig. En ten tweede, de mensen hier zien er zo leuk uit. Ze zijn wat aparter, niet van die tutjes of andere rare mensen. Ze zijn allemaal zichzelf, net zoals ik mezelf ben. Want ik draag ook mannenkleding, bij de jack&jones heb ik een aantal bloesjes op de kop getikt, en het ziet er super vet uit. Maar dat ben ik, zo ben ik. Zo is Riley, zo is Riley Lee Mindervolt. Ik koop van alles, als het maar niet iets is wat iemand anders al heeft. Dat haat ik, nouja soms vind ik het wel oke, maar ik wil gewoon altijd origineel zijn. Want zo ben ik.

Het idee dat Hope nu eindelijk naar het Campus ging, kon ze nog steeds niet bevatten. Het campus was mooi en modern, ook nog eens zeer groot. Met een glimlach die haar lippen sierde stapte ze uit de taxi. Haar ouders betaalde alles, dus ook de taxi. Met wat moeite haalde ze de koffers uit de kofferbak en sleepte ze het pad op. Ze had nog geen idee wat haar te wachten stond, het enige wat ze wist, was haar kamernummer. Nu moest ze die nog zien te vinden en vervolgens haar spullen uitpakken.

De oude roestbak van David's vader kwam piepend en krakend tot stilstand voor Glorious high. David keek vanuit de achterbank uit het raam. Het zag er nog veel meer malen perfecter uit dan op de foto's op internet... De zon scheen en allemaal mensen liepen met al hun koffers en rotzooi richtig de ingang. David opende het roestige portier en hoorde vlak daarna de andere drie portieren open en dichtslaan. David liep, nog steeds kijkend naar de school, naar de achterbak en haalde zijn verbazingwekkende lichte koffer eruit. Hij was zo licht, terwijl hij toch wel ongeveer al zijn spullen had meegenomen.. Hij zette zijn koffer op de grond en pakte toen zijn gitaar uit de achterbak. 'Ik loop wel even met je mee,' Zei zijn vader tegen David en hij nam zijn koffer in handen.

Cath stond de hele tijd voor de auto heen en weer te springen eindelijk ging ze dan naar een school campus. Haar moeder kwam naar buiten gestapt en ging in de auto zitten, zelf ging ze ook gauw in de auto zitten. Na een poosje rijden waren ze eindelijk aangekomen bij Glorious high. Ze stapte uit en gaf haar moeder een kus en pakte haar bagage, ze rende naar het schoolplein en wachtte daar verder.

Receptie. Receptie. Het woord dreunde door mijn hoofd maar ik kon me echt niet meer bedenken waar dat was. Dan maar achter andere mensen aanlopen. Eigenlijk haatte ik het om dat te doen want ik kon het nooit zo onopvallend doen als anderen. Mensen keken me altijd raar aan alsof ik ze aan het stalken was. Ik liep achter de mensen aan het gebouw in en zag al snel iets wat wel iets weg had van een receptie. Met een kleine glimlach ging ik achter enkele anderen staan en was al snel aan de beurt. Een sleutel werd in mijn hand gedrukt en even wierp ik nog snel een blik op mijn kamernummer. Nummer 103. Dat zou ik vast wel vinden. In ongeveer zeven minuten had ik het al gevonden, redelijk snel voor mijn doen. Ik stak de sleutel in het slot en draaide hem om. ‘Hoi?’ Vroeg ik aarzelend terwijl ik de deur langzaam open deed om te kijken of er al iemand was.

Met grote lenige stappen liep Leonardo het erf op. Hij stond niet versteld van de omvang en duur uitziende fonteinen. Hij kwam uit een rijke familie en het was moeilijk om te zorgen dat Leonardo onder de indruk was. Het hengsel van zijn tas sneed in zijn schouder en de brandende zon zorgde voor druppeltjes zweet op zijn voorhoofd. Met de achterkant van zijn rechterhand veegde hij de druppeltjes eraf. Hij had geen idee waar hij heen moest en bleef rechtdoor lopen. Hij zou uiteindelijk wel komen bij een bordje of een deur of iemand die zei dat hij hem moest volgen. De pijn in zijn buik die hij vanochtend had gevoeld had plaats gemaakt voor een grote leegte. Hij had honger, zijn buik kreunde toen hij dat door had en hij klopte zacht tegen zijn eigen buik aan. Alsof hij wilde zeggen rustig maar jongen, ik zoek al iets om te eten. Hij slingerde de rugzak van zijn rug en ging op zijn hurken zoeken naar wat eetbaars. Iedereen liep hier rond met koffers, maar Leonardo had niet erg veel nodig om hier te zijn. Hij had wat kleding, zijn bladmuziek, een basketbal en dat was het. Een naïef glimlachje lag op zijn lippen, hij kocht wel wat nieuws als hij het nodig had. Zijn hand raakte iets plastic-achtigs en hij trok het omhoog. Een snelle jelle, zijn buik kreunde nogmaals. Hij scheurde het plastic los en nam een hap. Hmpf, misschien moest hij die mensen maar eens volgen. Ze leken te kijken alsof ze wisten waar ze heen liepen. Leonardo stond op, gooide zijn rugzak weer op zijn rug en liep de mensen achterna.

Het idee dat ik hier als allereerste ben, bevalt me eigenlijk wel. Ik doe de deur naar de gang open en kijk door de gangen. Ik ben echt als eerste. Dan open ik mijn koffers maar. Eerst begin ik bij mijn schoenen. Ik haal er een aantal vans uit, maar niet met de dunne rand, die koop ik niet. Dan haal ik er een aantal stoere schoenen uit, wat sandaaltjes, een paar schoenen met hakken, maar dan niet van die lelijke en tot slot gewone leren schoenen. Mensen zullen mij gaan beschrijven als shopaholic, maar ook als iemand met een aparte kledingstijl. Dat hoop ik tenminste. Ik zet de schoenen neer in mijn eigen kast en begin daarna met mijn toilettas. Eigenlijk richt ik het gewoon helemaal in. 'Uuhm hey, jij moet Casey zijn.' zeg ik terwijl ik op sta. Met een glimlach kijk ik haar aan, ze heeft hele mooie rode haren. Ik ben altijd jaloers op mensen met zulke mooie haren. Het vloeit helemaal tot over haar schouders, en van jalozie knap ik bijna kapot. Maar ik ben nooit heel jaloers dus ik laat niks merken.

Veronica keek naar de brief in haar hand, ze had hem de hele rit niet los gelaten. Bang dat ze hem zou verliezen en niet wist wat ze moest doen. Ze bestudeerde hem, wat eigenlijk overbodig was, ze kende de hele brief al uit haar hoofd. Nog steeds stond ze stil, niet dat ze niet wist wat ze moest doen, ze was alleen verschrikkelijk slecht in richtingen. Straks zou ze het verkeerde vertrek in lopen. Wat voor een normaal persoon niet erg was geweest. Maar Veronica was bang dat ze dan als dom werd bestempeld. Iets wat ze vreesde en haatte. Ze had het niet, ze had het gewoon niet. Dus omdat ze bang was was gewoon blijven staan en wachtte tot iemand tegen haar opliep zodat ze hem om hulp kon vragen. Of dat iemand naar haar toe kwam. Zo was Veronica, durfde niet op iemand in het begin af te stappen om iets te vragen. Dus daar stond ze dan, wachtend tot er iets gebeurde.

Ik heb geen kamergenoot maar ik neem aan dat dat Hope is aangezien ze er ook geen heeft?

Ik liep het gebouw in waar nog wat andere meisjes heen gingen, het was een gesloten school dit was natuurlijk ook een proefjaar voor ze dus hadden ze niet zoveel leerlingen aangenomen. Ik deed de deur open van het meisjes gebouw en vond het er meteen al gezellig uit zien. Ik moest meteen om de hoek wezen want mijn kamer was de eerste van de hal ik stak de sleutel in het slot en merkte dat ik de eerste was Clair was er dus nog niet.

@above
Ja klopt
~
ben even douchen

Puffend kwam het schansautootje net achter het hek tot stilstand. Mijn vader grijnsde naar me in het achteruitkijkspiegeltje, en ik glimlachte breed terug. Alles waar ik me zorgen over had gemaakt maakte opeens helemaal geen impact meer op me. Hier waren verschillende soorten mensen, mensen die net als ik niet veel geld hadden, mensen die zoals op mijn oude school wél veel geld bezaten, tutjes, korte rokjes, vintage, mannenblousen werden hier zelfs gedragen onder de meiden. Ik stapte uit en controleerde even in het spiegeltje van de auto of mijn haar nog goed zat. 'Josh, Jos,' mompelde mijn vader, 'je wordt met de dag ijdeler.' Ik gaf hem een mep op zijn schouder, keek even naar zijn autootje en de foto van mijn moeder die op het dashbord stond in een knijpertje. Ik knipoogde en pakte mijn spullen. Mijn toekomst kon beginnen.

David knikte, kustte snel zijn moeder en zijn zusje gedag en liep toen naar de ingang van de school. Waarvan hij aannam dat daar ergens de receptie moest zijn. Zijn vader liep achter hem een beetje te stuntelen met zijn koffer, dus bleef David even stilstaan en nam hij zijn koffer van zijn vader over. 'Ga maar hoor, ik red me wel.' Zei hij, en hij nam afscheid van zijn vader. Daara liep hij richting de receptie. Nouja, hij liep achter de mensen aan. En hij verwachtte ergens dat die naar de receptie liepen.

‘En jij vast Riley.’ Ik glimlachte naar het meisje en trok mijn koffer de kamer in. ‘Tenzij dit de verkeerde kamer is of je een enge freak bent die mijn kamer is ingeslopen.’ De koffer zette ik maar tegen mijn bed aan, hem erop tillen kon ik toch niet. ‘Al zou je dan mijn naam niet weten.’ Ik plofte op het bed en liet mijn blik rond glijden in de kamer. ‘Sorry, ik kan soms een beetje idioot doen.’ Ik grinnikte zacht en stak mijn hand uit naar het meisje. ‘Leuk je te ontmoeten. We gaan het vast leuk hebben.’

Ik keek om me heen. De plattegrond van de campus was ik natuurlijk alweer kwijtgeraakt, of waarschijnlijk vergeten bij het inpakken van mijn koffers. Maar ik wist het deels nog wel, dus dat moest wel lukken. Rechts zag ik het gebouw voor de jongens, links voor de meiden, recht voor me de sportvelden en daar.. toen ik de hoek om kwam zag ik het schoolgebouw. Ik zuchtte. Daar zou ik dus elke dag zitten zwoegen. Gelukkig had ik een leuk pakket gekozen. Allemaal vakken die ik kon. Bij de receptie zei ik mijn naam en ik kreeg een map met allerlei informatie die ik al uit mijn hoofd kende. Maar dat maakte niet uit. Ik was blij met alles wat ik hier kreeg. Mijn droomschool, droomtoekokmst, vrienden...

Cath liep gauw naar de ingang in de hoop dat daar de receptie was. En inderdaad daar stond de receptie ze liep er zenuwachtig naartoe 'Ik ben Cath en ik ben nieuw hier'' zei ze verlegen, de vrouw aan de recpetie keek haar lief aan en gaf haar een plattegrond en een rooster en een kaartje. Ze bekeek het kaartje er stond een nummer op waarschijnlijk was dat haar kamer.

Receptie. Het was nu een kwestie van de receptie vinden. Hope besloot om haar koffers niet mee te zeulen naar de receptie. "Hope Stefany Polyvore.", zei ze tegen de receptioniste. "Jij komt op kamer 105." Maar natuurlijk, daar had ze wat aan. Hope pakte haar koffers en keek even om zich heen. Een glimlach sierde haar lippen weer toen ze zag waar de meiden kamers waren. Met haar koffers liep ze naar binnen en keek ze op de deuren. "Kamer 105...", mompelde ze zacht.

Ik denk het...

'Ja ik ben een enge freak.' zeg ik lachend. 'Ik denk dat je aan mijn koffers zult zien dat ik inderdaad Riley ben.' Ik bestudeer haar nog even beter. Ze ziet er heel aardig uit dus ik weet denk ik helemaal zeker dat we het leuk gaan hebben. Ik kijk even naar mijn koffer, de ene koffer is al helemaal uitgeladen. Alleen de andere nog, ik zucht al bij het idee. 'We gaan het inderdaad helemaal super hebben.' zeg ik. Ze heeft ook leuke kleren aan, althans dat vind ik. Maar meestal beoordeel ik niet mensen op het uiterlijk, want ik kijk altijd verder. Maar als ik ze voor het eerst ontmoet kijk ik wel of ze geen dikke attitude hebben. Ik kan daar echt niet tegen, tegen zulke mensen. Ik bijt al op mijn onderlip bij het idee. 'Ik ben even bezig met mijn kleren, maar zullen we daarna even de boel gaan herkennen?' vraag ik lachend.

Veronica keek naar de stroom mensen, of ze liep gewoon met hen mee. Ze keek op het blad, naar de receptie, waar je je moest melden. Ze haalde haar schouders op en liep met de mensen mee. Ze trok een afkeurend gezicht, ze hield niet van dit soort mensen massa’s. Het waren gewoon te veel mensen, op een plek. Ze werd er gewoon zenuwachtig van, en zelfs een beetje onzeker. Nou kom op, je bent een meid. Geen kind. Zei ze tegen zich zelf en balde even haar vuist. Ze hief haar hoofd op die ze had laten hangen en zei haar naam tegen de receptioniste. Die knikte en vertelde haar haar kamer nummer en gaf haar verschillende brieven en boekjes met informatie die ze ook allemaal had kunnen lezen in de brief over de post. Ze draaide zich om en ging naar buiten. Eigenlijk had ze de weg willen vragen maar er waren zo veel mensen dat ze het niet had gedurfd. Dus stond ze nu een beetje verloren op een groot plein.