RPG ~ Glorious High

Ik irriteer me, mijn kamer genoot is er niet :c

David had maar een paar minuutjes in de rij voor de receptie hoeven staan, en toen hij dan aan de beurt was was hij binnen 5 seconden ook weer klaar. Hij liep naar het jongens gebouw en deed de deur open. Het zag er gezellig uit... Hij hoopte, maar wist het nu al bijna zeker, dat hij het gezellig ging krijgen hier. En hij was vooral benieuwd naar zijn kamergenoot, die volgens de receptioniste Aiden moest heten. Hij liep naar zijn kamer en luisterde even aan de deur of er al niemand was, maar voor zover hij nog goed kon horen was dat niet het geval. Hij opende de deur en pleurde meteen zijn koffer op de grond en zijn gitaarkoffer met gitaar erin op een bed in de kamer. Lekker knusse kamer, trouwens.

Ik liep weer terug over de binnenplaats naar het jongensgebouw. Ik hoopte zo erg dat mijn kamergenoot geen debiele freak was, of dat ie een junk was of iemand die ik bij voorbaat al niet zou mogen. Op mijn vorige school had ik veel vrienden geweest, maar daarbij waren voornamelijk erg veel meisjes. Ik kon goed met meiden opschieten. Verliefd was ik nog nooit geweest. Ik gooide de deur open en kwam direct in een soort gang terecht. De kamers. Ik keek op het kaartje dat ik had gekregen. 107. Er waren in deze gang maar 5 kamers, dus dat was niet echt een moeilijke opgave. Ik kwam langs het washok en vroeg me af waarom ze die ene wasmachine niet gewoon aan het eind van de gang zetten. Dan waren onze kamer groter. Maarja, niet iedereen was zo intelligent als ik. Ik wist trouwens ook niet hoe ik een wasmachine aan moest krijgen.

Na wat meters te hebben gelopen zag Leonardo een rij van mensen staan, bij een toonbank met daarboven een groot bord met: Receptie. Goh, had hij het toch gevonden. Met goede moed sloot Leonardo achteraan de rij met mensen. Ze waren allemaal het zelfde, allemaal waren ze zenuwachtig over hun nieuwe school. Zouden ze populair worden? Zouden ze gevraagd worden voor een feest? Zouden ze hier liefde vinden? Misschien kregen ze helemaal geen vrienden ! Hij voelde de paniek van sommige mensen. Andere mensen probeerden het weg te drukken en keken van een afstandje toe. Uiteindelijk, toen alle mensen hun sleuteltje hadden en kamergenoot was Leonardo aan de beurt. 'Naam alstublieft' Zei een monotoon stem en een verveelde wat ouder uitziende vrouw keek hem aan. 'Leonardo' Kuchte hij zacht maar zeker 'Leonardo McHalen' Met een charmant trekje rond zijn lippen ontving hij het sleuteltje en de naam van zijn kamer genoot. Josh, hij kende niet veel mensen met de naam Josh. Vroeger had hij een vriend gehad en die broer heette Josh. Hij noemde zichzelf Joshi en was eigenlijk nogal een nerd. Een grinnik rolde over de lippen van Leonardo toen hij terug dacht aan die tijd. Hij liep een paar jongens achterna die ook het sleuteltje hadden ontvangen. Misschien zat die Josh er wel tussen, hij had geen foto van hem gekregen en wist dus niet goed hoe die Josh er uitzag. Toen ze uiteindelijk bij iets wat leek op een jongenszaal aankwamen liep Leonardo door de deur de hal in. De kamernummers waren aangegeven op de deuren met gouden cijfers. In zijn hoofd telde hij de aantal deuren en hield halt bij zijn eigen kamer. Daar ging hij dan. Dit zou zijn thuis front worden het aankomende jaar. Zenuwen gierde nu door zijn lijf, wie weet was die Josh er al en stond hij nu op hem te wachten om hem helemaal in elkaar te rammen. Snel schudde hij die gedachten weg.

Blijven we echt alleen op dit topic :c ? nooh, jammer.

Ik knikte en opende mijn eigen koffer. ‘Je ziet er ook niet uit als een freak. En dat is goed, ik moet toch eerst ook nog even mijn koffer uitpakken.’ Even wreef ik in mijn ogen, het was best een lange autorit en in de auto kon ik nooit slapen. Vooral niet als aan de ene kant je broertje zit die je heel de tijd – schattig – slaat en je zusje aan de andere kant die telkens een barbie in je hand drukt. Ik wiebelde even met mijn voeten waardoor mijn slippers uitgingen en pakte mijn tijgerprint pantoffels uit mijn koffer. Mijn favoriete schoenen. Nou ja, het zijn natuurlijk niet echt schoenen. Ik deed ze aan en ging vervolgens mijn tas uitpakken.

Above: IDK. Ik vind het opzich wel makkelijker zo.

Als je ook nog alles moet lezen man dan reageer je echt laat
--
Cath liep door de vele gangen, elke keer werd ze bijna omver geduwd doordat er zoveel mensen rondlipe. En het duurde niet lang voordat ze ook gewoon op de grond lag, met een klap viel ze om, al haar dingen lagen verspreid over de vloer, gauw stond ze op en pakte ze alle spullen op en liep gauw door. Na een poosje kwam ze aan bij het meidengebouw, algauw had ze haar kamer nummer gevonden, ze opende de deur en liep de kamer in.Het was er erg groot en erg ruim, ze pakte meteen alles uit zodat ze dat niet later hoefde te doen.

'Bedankt.' zeg ik lachend. Ik heb vandaag mijn lievelingsbloesje aangedaan, rood met blauw geruit, ja, een jongensbloesje. Maar ik stop hem altijd in mijn broek dus dan is het, nouja lijkt het, meer een vrouwenbloesje. Ik begin aan mijn andere koffer. Deze is echt veel zwaarder. Zachtjes rits ik hem open. Als ik op de helft ben komt ie vast te zitten. 'Fúck.' zeg ik met een grote zucht. Dit gebeurt eigenlijk wel vaker, dan moet je op de koffer gaan zitten en zo hard trekken dat de zweetdruppels over je voorhoofd lopen. Dus ik ga het maar doen. Ik ga op mijn koffer zitten en begin te trekken alsof mijn leven ervanaf hangt. Uiteindelijk krijg ik hem open. Gelijk voel ik met mijn hand of ik wat gezweet heb, nee gelukkig niet.

Over de binnenplaats liep Hope naar het meidengebouw. In de gang waren 6 deuren, op een daarvan stond met grote letters 'washok'. Hope liep naar het eind van de gang en opende de deur met 105 erop. Ze zag dat er nog niemand was. Hopelijk was haar kamergenoot nogal rustig en had ze er niet al te veel last van. Het bed bij het raam, naast het bureau leek haar geschikt genoeg. Met een sierlijke beweging legde ze de koffers op het bed en keek ze door het raam naar buiten.

Ik ging naar binnen en keek even achterom voordat ik de deur weer sloot. Er kwam een vaag uitziende verveelde jongen aan met een ongeinteresseerde blik. Alsof hij iets heel saais zag gebeuren, of alsof er een komkommer in de fik stond ofzo. Ik haalde lachend mijn schouders op en ging op het rechterbed zitten. Ik keek om me heen. Het raam had een brede vensterbank, breed genoeg om in te gaan zitten en naar buiten te staren zonder iets te doen te hebben. Er was maar één bureau, maar ja, ik zou mijn huiswerk wel in de vensterbank doen. Of in de les, ik was heel snel. Er waren twee kasten. Op het linkerbed zat een grote koffievlek, wat toch verwonderlijk was voor een nieuwe school en dus nieuwe bedden. Dus nam ik het rechter. Ik hoorde een kuch op de gang.

105, dacht Veronica, kamer 105. Nou dat moest niet zo heel moeilijk zijn. Het is een gebouw, voor meisjes. Dus dan moeten er ook een hele hoop meisjes heen lopen. Ze beet op haar lip en keek rond. Daar liepen veel meisjes heen, dus dat deed zij ook maar. Ze deed net of ze wist wat ze deed, maar dat deed ze eigenlijk altijd wel. Maar dat was anders. Ze liep het gebouwtje in en keek rond. Ze telde de kamer nummers mee in haar hoofd en stopte bij haar bestemming en stak haar sleutel in het gat en draaide hem om. Bang voor wat kwam duwde ze de deur zachtjes open en keek ze om de deur heen. ‘Hallo?’ Vroeg ze met haar hese, ietwat hoge, stem.

David keek even rond of er ook niet iemand geweest was. Niemand. Gewoon nog helemaal leeg. Ook geen koffer te zien of wat kreuken op het dekbed als teken dat er iemand had gezeten. David zuctte en liet zichzelf op het bed vallen, naast zijn gitaar. Hij staarde naar het plafond en vroeg zich af wat hij nu moest of ging doen. Alsnel merkte hij de gillende koffer op die vraagte om uitgepakt te worden, dus begon hij daar maar mee. Hij wou eigenlijk ook even wachten tot zijn kamergenoot er was. Wat volgens hem ook niet lang meer moest duren.

Blijkbaar was haar roommate er nog niet, maar dat had ook weer een voordeel want dan kon ze even op haar gemak de kamer verkennen. Ze bekeek alles wat zich in de kamer bevond niet super veel maar goed. Wat moesten ze nu eigenlijk doen??Waarschijnlijk kennis maken enzo, ze besloot om even naar de gang van het meiden gebouw te gaan, toen ze de kamer uitkwam belande ze weer in de drukte.

Grinnikend keek ik naar Riley. ‘Ik had je ook wel willen helpen hoor.’ Uit mijn koffer pakte ik een stapel tanktops en legde ze op het bed. Van die dingen had ik er echt oneindig veel. Strak zittende, los zittende, verschillende kleuren, met streepjes, bloemen. Zowat met alles dus. Het was eigenlijk altijd wel de basis van mijn outfit. Ik pakte een stapel broeken en legde ze in de kast. Op hetzelfde plankje legde ik mijn broeken en rokjes, daaronder mijn tanktops en weer een plankje veder mijn vestjes en jurken. Met een glimlachje bekeek ik de kast. Het zag er nog best geordend uit. Ik draaide me weer om en pakte al mijn schoenen uit mijn tas.

O Damn, ik moet gaan...

Nouja, de jongen sloot zomaar de deur. Leonardo nam aan dat dat Josh moest zijn. Hij had hem niet goed gezien en stond nu voor de dichte deur. Met zijn sleuteltje in zijn hand stond hij te klungelen bij het sleutelgat. Hij wist nooit welke kant hij nou op moest draaien, uiteindelijk hoorde hij een klikje en Leonardo slaakte een zucht van verlichting. De deur gooide hij open, een jongen met een blik alsof hij het liefst iedereen op wilde likken keek hem aan. 'Hoi' Zei Leonardo droog en hij stak zijn hand op alsof hij hem wilde high-fiven. Nog voor dat de jongen kon reageren zat zijn hand alweer in zijn broekzak. 'Ik ben je nieuwe Roommate' Zei Leonardo en hij gooide zijn rugzak op een bed en ging er op liggen. 'Awesome, hij ligt geweldig' Leonardo pakte een pakje sigaretten uit zijn rugzak en pakte er een uit. 'Heb je vuurtje voor me?' Hij keek vragend naar Josh en stak de sigaret alvast tussen zijn lippen.

Als ik alles in mijn kast heb uitgestalt begin ik de kamer echt goed te bestuderen. Op het bed waar ik zat, bij mijn hoofd bij het raam, was eigenlijk dood normaal. Ik kon niks bekennen op de plek. Als ik naar het raam loop zie ik een tekstje staan. Op de vensterbank geschreven. Zachtjes glijd ik er over heen met mijn hand. Eigenlijk met de topjes van mijn vingers. Er staat carpe diem. Even huiver ik, dat is mijn motto. Carpe diem betekent eigenlijk een soort, leef elke dag. Pluk de dag betekent het letterlijk. Daarna kijk ik naar Casey's bed, eigenlijk is daar ook niks. Het raampje wordt nu al mijn favourite plek. Met mijn motto er nog op staan, met een heel sierlijk handschrift geschreven. Even vraag ik me af of dit overal zo is, of dat dit gewoon puur toeval is. Ik weet wel dat ik het heel mooi vind. Het ziet er prachtig uit. Misschien helpt het ook dat het mijn motto is, carpe diem, pluk de dag. 'Ach het is gelukt.' antwoord ik een beetje laat tegen Casey. Ze heeft een heleboel tanktops, waar ik ook echt van houd.

@Above hahahahhahha, had je dat niet moeten zeggen Joshie, ik was het alweer vergeten leo

Ik kan met niemand praten want mijn roommate is er niet

Ga dan langs bij de andere kamers

Leonardo McHalen schreef:Ga dan langs bij de andere kamers

Wou ik net zeggen!

'Heb je een vuurtje voor me?' vroeg de jongen die binnenkwam en stak de sigaret alvast tussen zijn lippen. Hij was dus de jongen die ik aan had zien komen. Ik had de deur dus voor zijn neus dichtgedaan. Ik voelde een giechel omhoog borrelen, maar hield me in. Nee, ik had geen vuurtje. Natuurlijk had ik geen vuurtje, ik rookte niet en eigenlijk was ik dat ook niet van plan te gaan doen, ooit. 'Nee, sorry,' zei ik vaag. 'Misschien moet je even in de gang gaan vragen. Gaaf dat je er bent, trouwens.' Hij haalde zijn schouders op en mompelde iets wat op 'Whatever' leek en ik zuchtte. Hij was waarschijnlijk moe van de reis hiernaartoe. Maar hij zag er wel uit alsof je lol met 'm kon beleven. 'Welke vakken doe jij?' vroeg ik.

Cath Rosalinda Carsia schreef:Ik kan met niemand praten want mijn roommate is er niet

(kom bij ons, ga op de binnenplaats heel zielig staan, dan zwaai ik naar je en dan kom je, kamer 107)

Josh McDouglas schreef:

Cath Rosalinda Carsia schreef:Ik kan met niemand praten want mijn roommate is er niet

(kom bij ons, ga op de binnenplaats heel zielig staan, dan zwaai ik naar je en dan kom je, kamer 107)

Hallo Riley mocht jullie als eerst ontmoeten hahahaha nee grapje

Veronica hoorde niets dus liep ze verder. Ze keek rond en liep naar een bed dat er nog ongeschonden uit zag en ging daar op zitten. Het zat wel goed en het kussen zag er comfortabel uit. Maar ze zou met iemand op een kamer moeten staan en dat vond ze verschrikkelijk. Ze zuchtte en keek naar het raam. Nou goed dan. Wat maakte het ook uit. Het zou wel wennen. Ze begon met het inruimen van de kast en legde er al laatste op de laatste lege plank, zo veel kleding had ze eigenlijk niet, haar zwart/rode laptop neer. Het ding het een fortuin gekost maar het was wel een van de beste game computers ter wereld. Alienware. Veronica was altijd al een fan geweest van het merk, alleen door die naam al. Ze glimlachte zwakjes en legde de rest van haar computer spullen, games en opladers erbij. zo, nu zou ze niets kwijt raken. De lege koffer legde ze op het bed neer.

Mijn roommate is ook net weg. Ik zo denk ik ff tosti's eten.

Mijn roommate is ook deadmeat

Ja maar straks mag dat niet heeft ze meteen al eerste overtreding
--
Cath liep naar kamer nummer 103 (jeej dan kunnen Cath en Riley vriendinnen worden ) Ze klopte zachtjes aan, ze moest toch ooit kennis maken met iedereen. Ze wachtte even tot er open gedaan werd
--
Lekker kort stukkie

Ik keek de kamer rond, hij was groot vond ik voor een campus kamer op de foto's zag alles er kleiner uit ik koos een bed uit dat tegen de muur aan stond met een het voeteneinde ons bureau. Ik legde mijn spullen op bed en begon met uit pakken, de kast was groot genoeg voor de kleding die ik had.