RPG ~ Glorious High

Josh McDouglas schreef:Kan niet, we zitten midden in het goedmaak-ruzie-gesprek.. haha.

oowhh... hmm das balen.

Hope keek naar Claire en zuchtte onhoorbaar. "We waren buiten, in het gras aan het praten en toen ging het regenen. We kwamen niet op het idee om naar binnen te gaan.", zei ze terwijl een glimlach haar lippen weer sierde.

Claire lachte en zei:"En nu zijn jullie dus nat? Das niet erg lekker lijkt me... Plakt jou broek niet verschrikkelijk?" Ze keek vragend naar Bill en lachte. Het was best wel komisch dat die twee niet op het idee gekomen waren om naar binnen te gaan. Maar ze had ook wel met hen te doen. Zo doorweekt zijn was nooit lekker. Ze had het een keer meegemaakt en was daarna drie dagen ziek geweest. Natuurlijk had ze het vaker meegemaakt doorweekt te zijn, maar die keer was echt rampzalig. Ze kam niet voor niets uit Londen, waar het bijna altijd regende.

Hope liep naar Claire toe. "Hij schaamt zich waarschijnlijk. Ik misschien bang dat we zijn konijntjes onderbroek zien.", fluisterde ze in haar oor. Ze schoot in de lach en dronk het laatste uit haar mok op.

'Oh je maakte me zeker bang. Maar waarom maakte ik jou bang?' Vroeg Veronica en trok haar wenkbrauwen op. Ze begreep het niet, het ene moment stonden ze daar gezellig te doen en het andere moment viel hij neer en werd het hysterisch. Ze keek naar Leonardo en streek over zijn arm heen.

Dus, er word een geheim feestje gegeven in kamer 105?

Ik kijk nep boos naar Hope. ''Ehum, dat hoorde ik.'' zeg ik en grijns even.

'Die.. die wond,'stootte ik uit. Ik snakte meteen naar adem. Ik had het niet zover willen laten brengen, zo snel al. Veronica keek verwonderd en ik begreep het. Niemand reageerde zo hysterisch op een wond. Gewoon een blauwe plek. Nouja, gewoon. Met afdrukken, blauw, vlekken, spikkeltjes, bloeduitstorting. Ik wreef over mijn voorhoofd waar een opzwellende hoofdpijn aan het beginnen was. Ik trilde. 'Ik zag je wond,'ging ik verder. 'En alles kwam terug. Die keer.. die week.' Ik kon het niet. Het ging niet, ik liep steeds vast. Met Veronica viel wel te praten, beter dan met Leonardo die gewoon geen woord zei. Ik kreunde en ging tegen een boom zitten.

"Dus je geeft toe dat je een konijntjes onderbroek hebt?", vroeg Hope terwijl ze zich naar hem draaide en een paar stappen in zijn richting deed.

Kort I know

Claire lachte en zei:"Nouja als hij zich schaamt voor zijn konijntjes-onderbroek dan is daar niets mis mee."Ik glimlachte naar Bill en keek toen weer naar Hope. Ik lachte nog even en keek toen de kamer eens rond. het zag er precies zo uit als bij mij. Alleen dan waarschijnlijk wat opgeruimder.
-------
ik moet gaan

''Misschien.'' zeg ik en grijns even. ''maar nu heb ik beertjesonderbroek aan.'' zeg ik en doe een wenkbrauwwiebel.

"Waarom doe je die natte broek dan niet gewoon uit. Ik heb vast nog wel een sportbroek die je past. Ik heb zoveel overgenomen van mijn broer, niet normaal." Hope grijnsde en pakte een sportbroek uit haar kast.

Veronica kreep haar arm die haar deed inkrimpen en schopte hem. 'Serieus? Moest je dat nou zeggen?' Siste ze naar hem. Niemand mocht weten over haar wond. 'Sorry.' Zei ze toen ze naar zijn been keek. 'Het was een reflex.' Zei ze en zuchtte. Ze durfde Leonardo niet aan te kijken. Wat moest ze zeggen? Hij kon haar niet beschermen tegen alle mensen die haar pijn deden, zeker niet als de ergste zij zelf meestal wa.s

Ik lach. ''Geen pottenkijkers.'' zeg ik en sta op. Ik draai de stoel van Claire om, naar de muur. Ik doe m'n broek uit en pak de joggingsbroek aan van Hope. Ik doe hem aan en plof dan weer op het bed.

Ik schud mijn hoofd en doe het raam dicht. "Ik zag de beertjes!", riep Hope ineens. Ze ging rustig op het bed zitten en viel om van het lachen. Ineens had ze aan lachkick.

''Grr.'' zeg ik lachend en pak m'n mok van het nachtkastje. Ik neem weer een slok en prik dan in Hope's buik. ''Niet lachen.'' zeg ik. Ik grijns even en leg de mok op het nachtkastje. Ik loop naar Hope's klerenkast en doe hem open. ''Jij hebt vast ook nog wel wat 'aparte' onderbroeken.'' zeg ik en pak een bh tevoorschijn waar nijntje op staat. ''Gevonden.'' zeg ik en zwaai ermee rond.

Ik voelde de trap tegen mijn been niet. Ik hoorde haar alleen sissen. Verward schudde ik mijn hoofd. 'Veronica,' zei ik langzaam. 'Kunnen we even praten, alleen?' Ik moest weten wat er was. Ik hoefde niet alles te weten, ik wist hoe het voelde als mensen te veel vroegen, te veel wilden weten. 'Heel even maar.' Ik zag hoe Leonardo in een beschermende houding ging staan en ik zuchtte vermoeid. 'Leonardo,'mompelde ik. 'Ik doe haar geen pijn. Alsjeblieft?' Het was alsof ik een vader vroeg of ik met zijn dochter mocht trouwen. Het klonk absoluut belachelijk.

Hope keek Bill raar aan en schoot in de lach."Dat is niet eerlijk. Die heb ik gekregen!." Hope sprong van het bed af en probeerde de bh af te pakken.

Veronica keek naar Josh. 'Ik wil niet.' Zei ze met een glimlach. 'Ik ben oke. Ik wil niet praten. Ik hou niet van praten.' Zei ze en glimlachte. 'In ieder geval niet over waar jij over wilt praten.' Zei ze en deed haar armen over elkaar. 'Goed dan, ik ga wel mee. Kijk me allen niet zo aan.' Zei ze en deed haar armen voor haar hoofd. Ze stond op en liep een stukje weg.

Leonardo's gezicht vertrok. Hij begreep er niets van, hij hield er niet van als hij het niet snapte. Zijn blik gleed zoekend over Veronica haar gezicht. Maar ze keek niet naar hem, ze durfde niet. Ze was bang. Hij trok zijn arm rond haar schouders weg, en ze stond op en liep met Josh mee. Toen ze met elkaar stonden te praten was Leonardo op gestaan. Spullen, pakken. Galmde het door zijn hoofd. Hij moest afleiding zoeken en liep het jongens gebouw in. Daar pakte hij zijn rugzak van onder zijn bed en begon de posters haast met geweld er af te scheuren. Een paar liet hij zitten, deels omdat hij geen zin had deels omdat hij wist dat Josh die het mooist vond. Dat hij nog aardig kon doen tegen die gast. Hij had hem niet eens gevolgd toen hij probeerde te praten. Hij probeerde het te horen maar hij hoorde steeds die suis en deed zijn best om hem niet te slaan. Dat was al een uitdaging op zich. Hij gooide een paar kleding stukken in zijn rugzak. Zijn basketbal.. waar was zijn basketbal? Hij zocht en vond hem uiteindelijk. Gelukkig. Hij propte hem er ook in. Ook de muts die hij van Hope had gehad nam hij mee. Hij ritste de tas dicht en ging op het bed zitten. Hij keek de kamer rond, het zag er leeg uit zo.

Hello ;D

Ik had het niet verwacht. Ik had verwacht dat ze zich vast zou klampen aan Leonardo, of dat ze me zou bespringen als een wilde kat. Met nagels die in mijn huid zouden boren. Maar ze liep heel rustig weg, verwachtend dat ik achter haar aan zou komen. Ik stond op en hield mezelf met twee armen bij elkaar. Leonardo keek me vreemd na. Niet echt boos, eerder verbaasd. Verdwaasd, verdoofd. Toen ik tegenover Veronica stond ging ik zitten. Het voelde minder verdedigend, minder aanvallend, minder dreigend. Ze bleef afwachtend staan. 'Veronica,'zei ik zacht. 'Ik hoef niet te weten waarom. Waarom die wond, en sorry dat ik het net hardop zei, ik wist het niet..' Ik wijs met mijn handen alle kanten op, vaag. 'Maar je was bang voor me, voor dat ik daar lag. De instorting. Ik schreeuwde naar je. En ik wil het uitleggen..' Ik wachtte even om haar reactie te peilen. 'Je deed me.. je deed me denken aan m'n moeder. Die stortte voortdurend in. Drugs, problemen van vroeger. Ze was zestien toen ze zwanger werd van mij, ze was misbruikt en verder weet ik zo goed als niks van haar. Dat mijn vader het met haar uithield vond ik een wonder opzich. Ookal.. ze was zo eng. Ik denk dat ze hem ook bedreigde, net zoals mij. Die laatste dag lag ze op de bank, wonden over haar.. hele lichaam. Ze was helemaal blauw. Uitgeput, van alle ellende. Junk. Ze overleed voor mijn ogen en ik.. ik heb nooit van haar gehouden. Ze haatte mij en ik dacht dat het normaal was dat moeders zo.. gemeen waren.' Ik likte even mijn lippen af om op adem te komen. 'Maar dat was natuurlijk niet zo. Kwam ik later achter. Ik was toen elf. Ze ging dood en ik stortte die week daarna in. Ik at niks, dronk weinig, was totaal afgepeigerd. Ik wist niet waarvan, ik kon haar niet missen, dacht ik. Maar net.. toen ik jou zo zag, en ik wist niet wat er was. Ik zag die wond en een soort vuur in je ogen. En toen besefte ik opeens dat ik haar altijd heb gemist. Het begrip 'moeder' heb ik gemist, vanaf mijn geboorte. En meer vertel ik niet, meer hoef je ook niet te weten. Er kwamen net herinneringen boven waarvan ik nieteens wist dat ik ze had. Het was zo eng, zo dreigend. En eigenlijk had het niks met jou te maken. En toen schreeuwde ik naar je omdat ik het zo.. zo eng vond.' Zielige Josh, denk ik erachteraan. Sneu joch. 'En toen begon Leonardo over mijn vader en dat was eigenlijk gewoon het toppunt.

‘Oh dus je vergelijkt me met je Moeder, die een junk was?’ Vroeg Veronica en tuitte haar lippen. Ze verplaatste haar zij naar een kant en deed haar armen over elkaar. ‘Met je moeder..?’ Fluisterde ze. Dit was het toppunt, ze werd vergeleken met een junk, die overleden was onder de blauwe plekken en worden. Ze beet op haar lip maar zweeg. Hij vond haar ook eng. Misschien moest ze een panda muts op zetten en een dik maak pak aan trekken en met een grote lolly in haar hand lopen. Dat was ook eng, anders eng. Ze draaide zich om. ‘Oh Joshie, ik kan nog een stuk enger zijn.’ Zei ze terwijl ze weg liep. Ze beet op haar lip. Fijn, de niet-rationele gevoelens kwam weer op. Ze draaide zich om. ‘Sorry.’ Fluisterde ze naar hem. ‘Dat meende ik niet.’ Zei ze met tranen in haar ogen. ‘Ik wil niet gemeen zijn.’ Zei ze en knielde bij hem neer en sloeg haar armen om hem heen. Ze haatte het als ze zo deed. Maar dat kwam ook niet vaak voor. Alleen als dingen haar te veel werden.

Terwijl Leonardo de kamer bekeek besefte hij opeens heel goed dat hij liever niet wegging. Hij streek het laken glad. Hij wist niet of hij hier zou slapen vannacht, aangezien Josh en hij in een kamer zouden moeten zijn en Leonardo zijn zelfbeheersing de laatste tijd niet echt onder controle had. Hij pakte zijn tas en deed hem op zijn schouder. Zijn besluit stond vast, hij zou vanavond al vertrekken. Zijn muts zette hij weer recht op zijn hoofd en liep het jongens gebouw uit. Moest hij het zeggen dat hij er vandoor ging? Hoe zei je dat eigenlijk? Liep hij er gewoon heen en zei hij doei? Zou hij dat kunnen? Hij peinsde even. Nee, dat zou hij niet kunnen. Hij zou morgen weg gaan, uitstel van executie. Hij zou wel de nacht door brengen buiten als het moest. Hij zocht naar zijn sigaretten en stak er een op. Hij liep weer naar het zelfde bankje en legde zijn tas naast zich neer. Hij blies de rook in wolkjes uit. Expres misschien niet de kant op kijken van Josh en Veronica.

'Het waren herinneringen Veronica, dingen die ik mezelf beloofd had nooit terug naar boven te halen. Ik heb dat zo'n zes jaar gedaan en nu...' Het klonk zo stom, zo zielig. Ik schaamde me plotseling zo diep dat iedereen dit had gezien. Riley.. Claire, Leonardo... Veronica. Het was belachelijk om zo op dingen te reageren. Veronica was nu dus kwaad op me, dat besefte ik ook wel. Waarschijnlijk had ik het op de verkeerde manier uitgelegd, alsof het haar schuld was ofzo. 'Ik zou jou nooit vergelijken met een junk,'fluisterde ik en het volgende moment sloeg ze opeens haar armen om me heen. Ik wilde haar terug omhelzen maar ik durfde niet, stel dat ik een één of andere Veronica-wet overtreed.. of dat ik haar zou kwetsen. Ik streek met mijn hand over haar rug, heel zacht, maar meer lukte gewoon niet. Al zou ik het graag doen. Er kwam een brok in m'n keel. Had ik haar overtuigd?